Το Ον και το Σύμπαν

ΤΟ ΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

Κάποτε στο Σύννεφο αρ. 9 κατοικούσε ένα ον. Μέσα σε απόλυτη γαλήνη ατένιζε το σύμπαν.

Το ον αυτό μπορούσε να ΕΙΝΑΙ τα πάντα. Μπορούσε να χωρέσει μέσα σ' ένα κόκκο σκόνης ή να καλύψει όλο το σύμπαν. Μπορούσε να περνάει μέσα απ' τους πλανήτες, μέσα απ' τη φωτιά και τον πάγο, να γίνεται ένα με κάθε ύλη ή ενέργεια. Τίποτε δεν μπορούσε  να το αγγίξει, τίποτε δεν μπορούσε να το επηρεάσει.

Συχνά παρακολουθούσε άλλα όντα σαν κι αυτό που έπαιζαν σε διάφορους πλανήτες. Κανένα παιχνίδι δεν ήταν ίδιο με κανένα άλλο, και όλα άλλαζαν διαρκώς. Σε κάποιους πλανήτες έπαιζαν με τον αιθέρα. Στους πλανήτες με μεγάλη βαρύτητα ανέπτυσσαν τεχνολογία. Κάποιοι πλανήτες ήταν σε πόλεμο. Λαμπερά σκάφη ταξίδευαν στους γαλαξίες και επέβλεπαν τα παιχνίδια, ώστε να μην παραβιάζονται οι κανόνες και μην εγκλωβιστούν κάποια όντα για πάντα σ' ένα παιχνίδι.

Και το ον παρακολουθούσε.

Αμέτρητοι αιώνες πέρασαν στους πλανήτες γύρω του, που όμως για κείνο ήταν μόνο μια στιγμή - και μια αιωνιότητα μαζί.

Μέχρι που αποφάσισε να κατέβει σε κάποιον πλανήτη, να έχει ένα σώμα και ένα όνομα με τα οποία να το αναγνωρίζουν τα άλλα όντα και να μπορούν να αλληλεπιδράσουν μαζί του. Να μπορεί να βιώσει όλες αυτές τις παράξενες διαθέσεις που προκαλούσαν τόσο ακατανόητη συμπεριφορά στα όντα των παιχνιδιών - την επιθυμία, τον πόνο, το καρδιοχτύπι, την έλλειψη, την προσμονή. Να χρειάζεται να περπατά για να κινείται. Να χρειάζεται να μιλά για να επικοινωνεί. Να χρειάζεται να προσπαθεί για να πετυχαίνει. Να έχει εμπόδια από τη φύση γύρω του και τη διαφορετική βούληση των άλλων όντων. Να βρίσκεται μέσα στο παιχνίδι, να ανήκει, να επηρεάζει και να επηρεάζεται.

Στην αρχή το ον ήταν γεμάτο ενθουσιασμό για τη νέα του ταυτότητα και όλα αυτά που μπορούσε τώρα να βιώσει. Ο πλανήτης που είχε επιλέξει τού φαινόταν υπέροχος και δε χόρταινε να τον εξερευνά και να δοκιμάζει. Του άρεσε να παίζει συνεχώς, εξάλλου γι' αυτό είχε έρθει.

Όσο περνούσαν τα χρόνια, όμως, κουράστηκε με τα προβλήματα και τις αντιξοότητες που είχε να αντιμετωπίσει. Κουράστηκε με τις ιδιοτροπίες των άλλων όντων, με την προσπάθεια, με το χρόνο που ποτέ δεν ήταν αρκετός, με την απόσταση που το χώριζε από όλα αυτά που ήθελε να δει και να δοκιμάσει. Πόνεσε με τις απώλειες και τις αποτυχίες. Άρχισε να νιώθει νοσταλγία για την παλιά του κατοικία, τότε που ήταν παντοδύναμο και τίποτε δεν μπορούσε να το πληγώσει.

Κι όμως, όταν κάποια μέρα έχασε το σώμα του και την ταυτότητά του, επέλεξε δίχως καν να το σκεφθεί να επιστρέψει στον πλανήτη με ένα άλλο σώμα. Να έχει και πάλι μια ταυτότητα, να ανήκει. Να είναι πάλι ευάλωτο, αιτία αλλά και αποτέλεσμα, να χαίρεται και να πονά, να αισθάνεται, να ονειρεύεται,  να ζει.

Και το ίδιο επιλέγει εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Κάθε φορά αφήνεται μαγεμένο να παρασυρθεί από την ακατανίκητη έλξη του παιχνιδιού. Εξάλλου, το Σύννεφο αρ. 9 μπορεί να περιμένει.