Ανώτερος εαυτός

ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ

Ποτέ δε μού άρεσε ιδιαίτερα ο όρος "Ανώτερος Εαυτός". Θεωρούσα ότι προσθέτει ακόμη περισσότερη σύγχυση στο ερώτημα "ποιος είσαι;" Ενώ η απάντηση είναι εξωφρενικά απλή - είσαι εσύ, φυσικά...

Η σύγχυση πρέπει να προέρχεται από την προσπάθεια εντοπισμού του εαυτού μας στο χώρο - σ' ένα χώρο στον οποίο ούτε βρισκόμαστε στ' αλήθεια, ούτε ανήκουμε (ούτε και υπάρχει, αν θέλουμε να ακριβολογούμε).

Όταν παίζουμε ένα παιχνίδι στον υπολογιστή, όσο και να ταυτιστούμε με το χαρακτήρα στο παιχνίδι, γνωρίζουμε ανά πάσα στιγμή ότι δεν είμαστε μέσα στο παιχνίδι. Βλέπουμε ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ, και όχι με τα μάτια του χαρακτήρα. Ελέγχουμε τις κινήσεις του εξωτερικά, και όχι μέσα από την απεικόνισή του. Και υποθέτω αυτός είναι ο μόνος λόγος που θεωρούμε ότι δεν είμαστε εκείνος.

Σκεφθείτε όμως πώς θα ήταν αν με έναν εξελιγμένο εξοπλισμό εικονικής πραγματικότητας μπορούσαμε να "μπούμε" στο παιχνίδι, δηλαδή αντί να βλέπουμε την οθόνη απέξω να βλέπουμε με τα μάτια ενός από τους χαρακτήρες στο παιχνίδι.

Τι θα είχε συμβεί στην πραγματικότητα;

Θα είχαμε αλλάξει χώρο; Όχι.

Θα είχε "μετατοπιστεί" η επίγνωσή μας; Ούτε αυτό. 

Θα είχε αλλάξει απλώς η οπτική μας γωνία. Τίποτε δε θα είχε αλλάξει σ' εμάς.

Αν όμως ένας σατανικός επιστήμονας κατάφερνε να μάς παγιδεύσει σ' αυτή την εικονική πραγματικότητα, αργά ή γρήγορα θα πιστεύαμε ότι ΕΙΜΑΣΤΕ ο χαρακτήρας στο παιχνίδι - αφού θα βλέπαμε με τα μάτια του. Εντοπίζουμε τον Εαυτό μας στο σημείο από το οποίο βλέπουμε!

Κι όμως, ο χαρακτήρας στο παιχνίδι δε θα ήταν τίποτε περισσότερο από μια ψηφιακή απεικόνιση. Κάτι σαν το φυσικό μας σώμα, δηλαδή... Κι έτσι παγιδευμένοι μέσα στην εικονική πραγματικότητα, έχοντας χάσει την αρχική οπτική γωνία μας, πιθανόν να μην ανακαλύπταμε ποτέ την αλήθεια. Ίσως να καταλήγαμε κάποια στιγμή στην ιδέα του Ανώτερου Εαυτού - αυτού που είναι έξω από την οθόνη. Μα ούτε κι εμείς θα ήμασταν μέσα στην οθόνη. Απλά έτσι θα πιστεύαμε. 

Απλά έτσι πιστεύουμε.