Αναζήτηση - Search

Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Μακρινή ανάμνηση



ΜΑΚΡΙΝΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ

Αμέτρητα χρόνια πίσω 
αμέτρητα έτη φωτός μακριά
λαμπερά όντα χορεύοντας στους ήχους του σύμπαντος
πλανήτες δημιουργούσαν σ' έναν άλλο γαλαξία,
τυλίγοντας τις πυρωμένες σφαίρες 
σε δέσμες ενεργειακές,
που μαγεμένες στροβιλίζονταν 
σ' ένα ξέφρενο παιχνίδι
δημιουργίας χρωμάτων και μορφών.

Για κάποια όντα
ο  χορός ήταν η πρώτη επιθυμία 
η πρώτη δημιουργία
και κάποιοι ακόμα θολά θυμούνται
και ακόμη νοσταλγούν
εκείνους τους χορούς στ' αστέρια. 

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Η εποχή της Μαγείας


Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ
Ήταν ένας ονειρώδης κόσμος, τυλιγμένος σε μια γλυκιά αχλή μυστηρίου. Πριν από αμέτρητα εκατομμύρια χρόνια. Σ' έναν πλανήτη που έμοιαζε πολύ με τη Γη.

Στα δάση κατοικούσαν όλων των ειδών τα μαγικά πλάσματα, μονόκεροι και κένταυροι, νεράιδες και ξωτικά. Τα δάση αυτά ήταν αδύνατον να εξερευνηθούν, γιατί ολοένα άλλαζαν μορφή. Μυστικά περάσματα μέσα στις σπηλιές και πίσω από τους καταρράκτες οδηγούσαν σε άλλες διαστάσεις τον τολμηρό επισκέπτη. Η γη ήταν χωρισμένη σε βασίλεια, και οι άρχοντες βασίλευαν με τη βοήθεια και την επιρροή ισχυρών μάγων και μαγισσών. Η ζωή δεν ήταν στατική, μα γεμάτη εκπλήξεις. Πιθανό ήταν το απίθανο. Συνηθισμένο ήταν το ασυνήθιστο.

Οι δημιουργίες των μάγων καλλιτεχνών έμοιαζαν με ολογράμματα και ήταν αποτυπωμένες στον αιθέρα. Κάποιες φορές λειτουργούσαν ως παραπετάσματα που έκρυβαν κάποιο κάστρο ή άλλο μυστικό χώρο. Ο ανυποψίαστος περαστικός αρκούσε να κάνει ένα ακόμη βήμα για να βρεθεί μπροστά σε ένα τελείως διαφορετικό τοπίο. Τα έργα τέχνης έμοιαζαν εξωτερικά με πόρτες, τις οποίες διέσχιζες για να βρεθείς μέσα στους φανταστικούς κόσμους που είχε δημιουργήσει ο καλλιτέχνης. Κόσμους που υπο-υπήρχαν μέσα στον υπαρκτό κόσμο.

Πολλά εκατομμύρια χρόνια πέρασαν, και η εποχή της μαγείας χάθηκε σιγά σιγά στη σκόνη του χρόνου. Μετά από αμέτρητες μετενσαρκώσεις, κάποιοι από τους πρώτους μάγους και μάγισσες βρέθηκαν και στη Γη, σ' έναν πλανήτη με μεγάλο ορυκτό πλούτο και κοντά στη ζώνη των αστεροειδών, οι οποίοι λόγω της θέσης και της χαμηλής τους βαρύτητας αποτέλεσαν από το βάθος των αιώνων ιδανικό διαστημικό σταθμό για σκάφη από άλλους γαλαξίες. Εισβολείς με προηγμένη τεχνολογία επενέβησαν ανά τους αιώνες στο νου και τη συνείδηση των γήινων, οι οποίοι άρχισαν να αποδίδουν όλο και μεγαλύτερη αξία στην ύλη. Άρχισαν να πιστεύουν ότι ζουν μόνο μια φορά και να θεωρούν πολύτιμο το φυσικό τους σώμα. Η τόλμη και η γενναιότητα έδωσαν τη θέση τους στη δειλία και στο φόβο για το άγνωστο, φόβο γι' αυτό που δεν μπορούσαν να αντιληφθούν με τις αισθήσεις, φόβο για τα πνεύματα. Και τελικά καθηλώθηκαν στην ασφάλεια μιας πραγματικότητας που παραμένει σχετικά σταθερή και αλλάζει μόνο με υλικά μέσα.

Όμως η εποχή της μαγείας δε βυθίστηκε για πάντα στη λήθη. Μια θολή ανάμνηση επέζησε. Μια ανάμνηση που στη Γη αποτυπώθηκε σε μύθους και θρύλους, και αναβίωσε σε εποχές όπως ο Μεσαίωνας, αν και μόνο με το ένδυμα των συμβόλων, χωρίς την ουσία της, συνυφασμένη πάντα με το φόβο.

Μα οι άνθρωποι πάντα προσπαθούσαν να δημιουργήσουν μαγεία, και αφού μόνο η αντίληψη της ύλης τούς είχε απομείνει, ανέπτυξαν την τεχνολογία, όπως και οι εισβολείς τους, και βρήκαν τον τρόπο να αλλάζουν την πραγματικότητα με έναν τρόπο πιο προβλέψιμο και λιγότερο απειλητικό από τη μαγεία. Αντικατέστησαν τις έμφυτες ικανότητές τους με τεχνολογικά επιτεύγματα. Αντικατέστησαν την τηλεπάθεια με τις τηλεπικοινωνίες, την ικανότητα να πετούν με τα αεροπλάνα, τα έργα τέχνης των μάγων καλλιτεχνών με την εικονική πραγματικότητα.

Αυτή είναι η ιστορία της μαγείας. Ίσως έχει ξαναγραφτεί, ίσως όχι. Πολλοί θα την απορρίψουν ως αποκύημα της φαντασίας. Μα κάποιοι άλλοι, αυτοί που υποτιμητικά αποκαλούνται αιθεροβάμονες, ίσως θυμηθούν.

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Το πρόβλημα του από μηχανής Θεού


ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΟΥ

Πλανήτης Γη, έτος 2010. Τα έλλογα όντα που ζουν εδώ βρίσκονται αντιμέτωπα με τα κακόβουλα σχέδια μιας μικρής σκοτεινής ομάδας που έχει καταλάβει με υπόγεια μέσα τον οικονομικό έλεγχο του πλανήτη, εξαγοράζοντας τις συνειδήσεις των κυβερνήσεων και των διεθνών οργανισμών. Η πείνα μαστίζει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, ενώ ο κλοιός της φτώχειας και του ολοκληρωτικού ελέγχου σφίγγει όλο και πιο ασφυκτικά γύρω από τους υπόλοιπους. Τελικός στόχος: Η πλήρης φυσική και νοητική υποδούλωση των ανθρώπινων όντων, ώστε η μικρή αυτή σκοτεινή ομάδα να γίνει απόλυτος κυρίαρχος.

Όσοι μπορούν ακόμη να σκέφτονται και να εκφράζονται ελεύθερα αγωνίζονται να αφυπνίσουν και τους υπόλοιπους. Πολλοί επαναπαύονται στην πίστη τους σε κάποιο Θεό. Άλλοι έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στους Πλειάδιους, τους Αρχάγγελους, τους εξωγήινους και άλλα "όντα ανώτερης συνειδητότητας" που επικοινωνούν μέσω ορισμένων ανθρώπων και υπόσχονται το τέλος όλων των δεινών με το πέρασμα του πλανήτη Γη σε μια άλλη διάσταση. Οι "πληροφορίες" τους σχετικά με τον άνθρωπο, το Θεό και την ιστορία του πλανήτη θα γέμιζαν αρκετά βιβλία, μα κινούνται πάντα στο επίπεδο της ύλης, θεοποιώντας την ενέργεια (ως ανώτερης από την ύλη, ενώ είναι στην πραγματικότητα μια άλλη μορφή της) και υλικοποιώντας την πνευματικότητα συσχετίζοντάς την με το DNA. Αυτοί οι σύγχρονοι από μηχανής θεοί μοιάζουν χειρότεροι και από τους θεούς των αρχαίων θρησκειών, αφού προσπαθούν να πείσουν τον άνθρωπο πως είναι μηχανή και πως μηχανικά θα σωθεί.

Πλανήτης Γη, ένας πλανήτης φυλακή. Τα έλλογα όντα που ζουν εδώ είναι παγιδευμένα με τον μοναδικό τρόπο που θα μπορούσαν να παγιδευτούν: Με την απόκρυψη ή την έντεχνη αλλοίωση της Γνώσης σχετικά με την αληθινή τους φύση και τις απεριόριστες δυνατότητές τους. Κι αυτός ήταν ο πρώτος σκοτεινός στόχος πριν οι άνθρωποι βρεθούν αντιμέτωποι με ένα ζοφερό μέλλον. Η δική τους δύναμη αποδόθηκε σε κάθε λογής θεούς και υπερφυσικές δυνάμεις. 

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ανακτήσει την ελευθερία του με τη βούληση κάποιου άλλου. Η πνευματική αναγέννηση δεν επιτυγχάνεται με κανενός είδους τεχνολογία. Είναι ένας δρόμος που κάθε ον πρέπει μόνο του να διανύσει. Μόνο τότε ο δρόμος θα έχει νόημα και αξία. Και μόνο τότε θα οδηγεί πραγματικά προς τα έξω.

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Αιτιότητα ή η τέχνη να επηρεάζεις τη ζωή

ΑΙΤΙΟΤΗΤΑ
ή
Η ΤΕΧΝΗ ΝΑ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ
Κανένα σύστημα, καμιά κυβέρνηση, κανένα μαγικό ραβδί ή φίλτρο δεν μπορεί να μας ελευθερώσει ή να μας προσφέρει αυτά που θέλουμε, αν εμείς δεν ξεκλειδώσουμε μέσα μας τη γνώση που ενεργοποιεί την έμφυτη δύναμή μας. Η μεγαλύτερη πλάνη των ανθρώπων σ' αυτό τον πλανήτη είναι η αντίληψη πως η μοίρα τους ορίζεται από δυνάμεις εξωτερικές από αυτούς.

Μια ανέκφραστη έννοια

Αναζητώ μια λέξη που να προσδιορίζει μια πολύ βασική έννοια. Την ικανότητα των ανθρώπων να είναι αιτία πάνω σε πράγματα και καταστάσεις, πάνω στο σώμα τους και τα συναισθήματά τους, στον παρορμητισμό και τις αδυναμίες τους, στη ζωή και τον κόσμο, στο χώρο και το χρόνο. Υποθέτω πως η πρόταση αυτή από μόνη της ξενίζει. Δε χρησιμοποιούμε σχεδόν ποτέ τη λέξη αιτία με τέτοια συμφραζόμενα.

Στον πολιτισμό μας, η έννοια της αιτίας είναι συνυφασμένη με αρνητικά αποτελέσματα και χρησιμοποιείται συνήθως με αρνητική χροιά: Η αιτία του πολέμου, της δυστυχίας, του κακού. Στη φιλοσοφία χρησιμοποιούμε τη λέξη αίτιο, η οποία δεν έχει μεν αρνητική χροιά, αλλά δε χαρακτηρίζει ανθρώπους. Πώς λοιπόν θα χαρακτηρίζαμε έναν άνθρωπο που επεμβαίνει στις καταστάσεις και τις κατευθύνει; Πώς θα χαρακτηρίζαμε εκείνον που αρνείται να υποταχθεί στη μοίρα του, αλλά επιδιώκει να την επηρεάζει; Υπάρχει λέξη; Διότι η έννοια σίγουρα υπάρχει.

Ψάχνω στο λεξικό. "Αιτιώδης: που χαρακτηρίζεται από αιτιότητα, αιτιακός. Αιτιότητα: η σχέση που υπάρχει ανάμεσα στην αιτία και στο αποτέλεσμά της". Δυστυχώς, η λέξη αυτή δε μας κάνει. Ούτε καταφέρνω να βρω κάποια πιο κατάλληλη. Δεν υπάρχει λέξη με αυτό τον ορισμό: 

"που χαρακτηρίζεται από την πρόθεση και την ικανότητα να λειτουργεί ως αίτιο".

Τι απέγινε η έννοια που εκφράζει την πιο βασική μας ικανότητα; Πώς και δεν εκφράστηκε ποτέ με μια λέξη, μένοντας ξεχασμένη στους αιώνες πέρα από το δημιουργημένο κόσμο, αθέατη πίσω από τους θεούς και τη μοίρα;

Ο άνθρωπος ως αιτία

Όταν ήμασταν παιδιά, η μητέρα μας μάλλον δε μας είπε ποτέ να είμαστε αιτία στο σχολείο ή στις παρέες μας, στο σώμα μας ή στη ζωή μας. Ίσως προσπαθούσε να είναι εκείνη αιτία επάνω μας, ιδιαίτερα στο σώμα μας. Επιμένοντας να τρώμε παρά τη θέλησή μας ή να πηγαίνουμε για ύπνο όταν δε θέλαμε. Πόσοι από εμάς μπορούσαμε να περπατάμε ξυπόλυτοι χωρίς απειλές ότι θα αρρωστήσουμε; Ή να τρώμε παγωτό το χειμώνα; Έτσι διδαχθήκαμε ότι κάποιος άλλος είναι αιτία επάνω μας ή υπεύθυνος για μας.

Και το έργο ήρθε να ολοκληρώσει η σχολική εκπαίδευση και η ζωή, που μας γέμισαν με αβεβαιότητα σχετικά με την ικανότητά μας να δημιουργούμε αυτό που θέλουμε, κάνοντάς μας ευάλωτους απέναντι στο άγνωστο, υποταγμένους σε ανθρώπινους ή φυσικούς νόμους που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. 

Δεν μπορούμε να είμαστε αιτία πάνω σε κάτι για το οποίο δεν αισθανόμαστε υπεύθυνοι σε κάποιο βαθμό. Υπευθυνότητα είναι η αναγνώριση ότι κάτι μας αφορά, ότι είναι δουλειά μας και εξαρτάται από εμάς. Αναγνώριση που μας οδηγεί σε συγκεκριμένες ενέργειες ή τρόπους συμπεριφοράς. Όταν αποποιούμαστε κάθε σχέση με κάτι είναι αδύνατον να το επηρεάσουμε. Όταν απλώς προσπαθούμε να το απωθήσουμε ή να προσποιηθούμε πως δεν υπάρχει, αναπόφευκτα θα γίνουμε το αποτέλεσμά του. Αν κατηγορούμε κάτι, θα γίνουμε το αποτέλεσμά του. Ο λόγος είναι πολύ απλός: Αν κάτι άλλο ευθύνεται για μια κατάσταση, τότε εκείνο είναι αιτία και εμείς, αναγκαστικά, αποτέλεσμα.

Αυτό έχει αρχίσει να γίνεται θολά αντιληπτό από αρκετούς ανθρώπους, σ' αυτή τη νέα εποχή της αφύπνισης, όμως κάνουν το λάθος να πουν "η ευθύνη είναι δική μου". Η απόφαση να γίνουμε αιτία δε συνεπάγεται την αναγνώριση πως όλα τα λάθη είναι δικά μας (που δεν είναι). Αυτό είναι ένα άλλο είδος μοιρολατρίας, αν δεν υπάρχει στον ορίζοντα κάποιος εφικτός τρόπος για την αλλαγή της κατάστασης. 

Στο πολυσυζητημένο φιλμ Kymatica, συναντάμε την άποψη ότι όλα είναι δική μας ευθύνη. Η πείνα, η φτώχεια, οι αρρώστιες, η παγκοσμιοποίηση:

"...όταν σκέφτεσαι ότι πλησιάζει το τέλος, η Αποκάλυψη, ο Αρμαγεδδών, κι όταν νομίζεις πως ως είδος είμαστε καταδικασμένοι....

Δεν είναι ΕΚΕΙΝΟΙ, ΕΣΥ είσαι που το προκάλεσες".

Μέσα σ' όλα τα βαρύγδουπα νοήματά της, μακάρι η ταινία να πρότεινε και κάποιον πρακτικό τρόπο για να αλλάξουν όλα αυτά για τα οποία υποτίθεται πως ο καθένας από εμάς είναι υπεύθυνος. Το θέμα δεν είναι ποιος ευθύνεται, αλλά πώς μπορούμε να γίνουμε αιτία.

Κάπου ανάμεσα στα άκρα υπάρχει η αλήθεια. Πάντα υπάρχει κάτι, μικρό ή μεγάλο, που μπορούμε να επηρεάσουμε. Χωρίς απαραίτητα να "παραδεχτούμε το φταίξιμο".

Επέμβαση στη "φυσιολογική ροή" των πραγμάτων

Κάποιοι θα αντιτάξουν ότι είναι κακό να επηρεάζουμε τις καταστάσεις. Πρέπει να τις δεχόμαστε όπως έρχονται, αφού υπάρχει μια "ανώτερη δύναμη" που τις κατευθύνει. Οι όμορφες στιγμές "τυχαίνουν". Οι αναποδιές "τυχαίνουν". Κι εμείς πρέπει να είμαστε απλώς αποδέκτες, να μάθουμε να ζούμε τη ζωή μας όπως έρχεται. 

Όμως κι αυτοί που το λένε δεν το πιστεύουν. Ακόμη κι αν θεωρούν ότι τίποτε δεν εξαρτάται από τους ίδιους, περιμένουν από μια άλλη δύναμη να φέρει την αλλαγή που θα ήθελαν. Περιμένουν από το Θεό ή από άλλους ανθρώπους να φέρουν το αποτέλεσμα που ζητούν. 

Κανείς δε θέλει να ζει τη ζωή όπως έρχεται. Όλοι θέλουν να επηρεάσουν το περιβάλλον τους, όλοι προσπαθούν να είναι αιτία, τουλάχιστον εκεί όπου έχουν τη δυνατότητα. Αν δεν μπορούν να ελέγξουν το αφεντικό τους, ελέγχουν τη γυναίκα τους ή τα παιδιά τους. Αν δεν μπορούν να ελέγξουν την κυβέρνηση, ελέγχουν τους υπαλλήλους τους. Κάποιοι προσπαθούν να είναι αιτία με τις φωνές ή τη βία. Πολλοί το πετυχαίνουν με την υποκρισία ή την απάτη. Όταν όλα τα άλλα αποτύχουν, κάποιοι θα κάνουν μια ύστατη προσπάθεια να προκαλέσουν ένα αποτέλεσμα βάζοντας τέλος στη ζωή τους. Στα ανώτερα επίπεδα θα συναντήσουμε τους ακτιβιστές και τους ενεργούς πολίτες, που επιδιώκουν να αλλάξουν τον κόσμο με τη δράση. Οι καλλιτέχνες το προσπαθούν με την τέχνη. Οι φιλόσοφοι με τη σκέψη.

Πίστη

Στα χαμηλότερα επίπεδα αιτιότητας, οι άνθρωποι ασχολούνται με πράγματα που "περνούν από το χέρι τους". Είναι τα πράγματα που μπορούν να επηρεάσουν και να ελέγξουν με μικρή ή μεγάλη προσπάθεια, χωρίς όμως να απαιτείται η χρήση ψυχικών δυνάμεων. Σε κάθε επίπεδο, ωστόσο, η επιτυχία μας να επηρεάσουμε ή να επιφέρουμε ένα αποτέλεσμα εξαρτάται από τη δύναμη της πρόθεσής μας. Με τη λέξη πρόθεση εννοώ τη θετική διανοητική στάση με την οποία οραματιζόμαστε αυτό που επιδιώκουμε σαν να έχει ήδη συμβεί. Θα μπορούσαμε επίσης να το ονομάσουμε πίστη.

Όσο λιγότερο περνάει από το χέρι μας αυτό που θέλουμε να πετύχουμε, τόσο περισσότερη πίστη χρειάζεται. Πίστη είναι η βεβαιότητα ότι κάτι θα συμβεί. Αυτό είναι το νόημα του "αιτείτε και δοθήσεται". Η βάση στην οποία στηρίζεται ο νόμος της έλξης. 

Η πίστη έχει δύναμη. Αυτό το γνώριζαν οι ιδρυτές των θρησκειών και το χρησιμοποίησαν. Είπαν: "Αν πιστεύεις στο Θεό, οι προσευχές σου θα εισακουστούν". Και βέβαια αυτός που πραγματικά πιστεύει χωρίς καμιά αμφιβολία ότι ο Θεός θα του δώσει αυτό που ζήτησε θα το λάβει! Όμως δεν ήταν ο Θεός εκείνος που πραγματοποίησε την επιθυμία του. Ήταν η δική του πίστη, η δική του δύναμη, μια δύναμη που ο καθένας μπορεί να χρησιμοποιεί αποτελεσματικά ανεξάρτητα από το Θεό στον οποίο πιστεύει, αν πιστεύει σε κάποιο Θεό. Γιατί η πίστη είναι απλώς η ικανότητα του ανθρώπου να δημιουργεί τον κόσμο του.

Περιοριστικές σκέψεις και αντιπροθέσεις

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο εμπόδιο στην ικανότητά μας να είμαστε αιτία από εμάς τους ίδιους. Η πίστη που ανέφερα παραπάνω, την οποία θα προτιμούσα να ονομάσω τελικά πρόθεση για να αποφευχθούν οι θρησκευτικοί συνειρμοί, δεν είναι τόσο εύκολη υπόθεση. Θέλουμε κάτι να γίνει. Το σκεφτόμαστε θετικά και με πρόθεση, όμως ξαφνικά και χωρίς να το ελέγχουμε κατακλυζόμαστε από αντίθετες σκέψεις και λόγους για τους οποίους αυτό που θέλουμε μπορεί και να μη γίνει. Ίσως να μην είμαστε καν σίγουροι ότι το θέλουμε. Ίσως να αναρωτιόμαστε αν είναι το καλύτερο τελικά. Ίσως φοβόμαστε την ευθύνη. Αντιδραστικά μάς έρχονται στο νου όλες οι περιοριστικές σκέψεις πάνω στις οποίες έχουμε εκπαιδευτεί. Κι έτσι η πρόθεσή μας χάνει τη δύναμή της.

Οι περιοριστικές σκέψεις είναι κοινά αποδεκτές σκέψεις από πολύ μεγάλη μερίδα κόσμου, και από αυτή την ευρεία συμφωνία αντλούν και τη δύναμή τους. Δεν είναι εύκολο να ξεπεραστούν. Σιγά σιγά όμως μπορούμε να αποβάλουμε όλες αυτές τις απόψεις που δεν είναι στ' αλήθεια δικές μας, όλες αυτές τις "αλήθειες" που δεν είναι αλήθειες. Και φθάνοντας πια στον εαυτό μας, αφού έχουμε απομακρύνει όλα τα πρόσθετα, η πρόθεσή μας θα έχει ξαφνικά πολύ μεγάλη δύναμη και αποτελεσματικότητα. Γιατί τίποτε δε θα την εμποδίζει. 

Αν πιστεύεις πως δεν μπορείς να κάνεις τη διαφορά επειδή είσαι ένας μέσα σε δισεκατομμύρια, επειδή είσαι πολύ μικρός μπροστά στην απεραντοσύνη του σύμπαντος, σκέψου αυτό: Τα μεγέθη έχουν νόημα και σημασία μόνο στον υλικό κόσμο. Ευτυχώς, σε πνευματικό επίπεδο δεν παίζουν κανένα ρόλο.

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Causation or the Art of Influencing Life



CAUSATION
or
THE ART OF INFLUENCING LIFE
No system, no government, no magic wand or potion will ever set us free or give us what we want, if we do not unlock the knowledge within ourselves that will release our inherent power. The greatest misconception of people on this planet is the idea that their fate is determined by powers acting independently of them.

A concept never expressed

I look for a word that can define a very basic concept. The ability of man to be cause over situations and circumstances, over his body and emotions, his impulses and weaknesses, his life and the world, the space and time. I guess this statement alone strikes as odd. Because we hardly ever use the word cause in such context.

In our civilization, the word cause is mostly associated with negative effects and seems to be used with negative connotation: The cause of war, the cause of suffering, the cause of evil. But how would we call a person that interferes with circumstances and acts as a guiding agent? How would we call a person that refuses to submit to his fate and tries to control it instead? Is there such a word? Because the concept definitely exists.
I search in the dictionary. Causative: effective or operating as a cause or agent. Close, but not quite the word I'm looking for. There's no word with this definition: 

"marked by the intention and ability to act as a cause".

What happened to the concept that describes our most fundamental ability? How come it has never been expressed by a single word, thus lying forgotten through the ages beyond the created world, hidden behind gods and fate?

Man as a cause

When we were young, our mother probably never told us to be cause over school or relationships, over our body or life. Maybe she was even trying to be cause over us herself, especially in regards to our body - insisting that we should eat against our will or go to bed when we didn't feel like it. How many of us could walk barefoot without threats of catching a cold? Or eat ice cream in the winter? We were thus taught that someone else was cause over us or responsible for us.

Our schooling and life in general added to this frame of mind, leaving us full of uncertainty about our ability to create what we want, vulnerable to the unknown, subject to human or natural laws we cannot control.

We cannot be cause over something if we don't feel responsible about it to some degree. Responsibility is the recognition that something is our duty or depends on us. And this recognition leads to specific actions or behavior. When we disclaim any connectedness with something, it becomes impossible to exert any influence on it. When we just try to repel it or pretend it doesn't exist, we automatically become the effect of it. If we blame something, we will become the effect of it for a very simple reason: If something else is responsible for a situation, then that is the cause, and we, inevitably, the effect.

This has started to become vaguely perceived by a number of people in this new era of spiritual awakening, but they err in saying "the responsibility is all mine." Our decision to become cause does not require to falsely assume responsibility for all the errors ever made. Lacking any practical way to change conditions, this is just another kind of fatalism.

The film Kymatica promotes the idea that each one of us is responsible for all the plagues of our planet: famine, poverty, illness, globalization:

"...when you think the end is near, the Apocalypse, Armageddon,

and when you think we as a species are doomed...

It is not THEY, it is YOU that brought this about."

Full of high-sounding statements, I only wish that the film suggested a practical way to change all that for which each one of us is supposed to be personally responsible. It is not a matter of finding fault but rather finding a way to become cause.

The truth is somewhere in between. There's always something, small or big, we can have an effect on. Without necessarily "taking the blame".

Interfering with the "normal course" of events

Some will argue that it is not right to influence situations - we should just accept things the way they are, as they are guided by a "higher power". The beautiful moments "just happen". The setbacks "happen". And all we need to do is to simply learn to live our life as it comes.

But even those who say so do not really believe it. Even if they think that nothing depends on them, waiting for another power to bring about the change they want. They expect God or other people to produce the effect they seek.

Nobody wants to live life the way it is. Every person seeks to influence his or her environment and strives to be cause, at least to some extent. If people cannot control their boss, they control their spouse or their children. If they cannot control the government, they control their employees. Some try to be cause through shouting or the use of violence. Many accomplish it through lies or fraud. When all else fails, some will make an ultimate attempt to cause an effect by ending their lives. In the upper levels we will find the activists and active citizens, who seek to change the world through action. Artists try to accomplish it through their art. Philosophers through thinking.

Faith

At lower levels of causation, people deal with things within their reach. With those things they can influence and control with little or great effort, without having to use mind power. At any level, however, our success to influence or bring about an effect depends on the amount of our intention. By intention I mean the positive mental attitude of visualizing what we want and believing without any reservation that is will happen. We could also call it faith.

The less controllable is the effect we want to accomplish, the more faith we need. Faith means certainty that something will take place. That is the meaning of "Ask and you shall receive". The basis of the law of attraction.

Belief is power. This was known and used by the various religious leaders. They said: "If you believe in God, your prayers shall be answered". And he who truly believes without a shade of doubt that God will give him what he want will receive it! But it was not God who made the wish come true. It was his own power, a power that anyone can use effectively regardless of what ggd he believes in, if he believes in any god at all. Because faith is simply the ability of a being to create the world.

Limiting beliefs and counter intentions

There is no greater obstacle to our ability to cause things than ourselves. The faith factor, which I would rather call intention to avoid religious connotations, is not a simple matter. We want something to happen. We think about it positively and with intention, but all of a sudden we find ourselves overwhelmed by counter thoughts and reasons why it might not happen. Perhaps we are not even certain if we want it or not. Maybe we wonder if it is the best, after all. Perhaps we fear the responsibility attached to our desired goal. Our mind is reactively flooded with all the restrictive ideas we have been "educated" on. And so our intention is losing its power.

Limiting thoughts are commonly accepted beliefs by a very large number of people, and they derive great power from this broad agreement. They are not easy to overcome. Gradually, however, we could eliminate all these ideas that are not really ours, all these "truths" that are not true. And reaching our true self, having removed all the add-ons, our intention will suddenly gain great power and effectiveness. Because there will be nothing there to hold it back. 

If you think you cannot make a difference because you're one in a billion, because you're too small against the vastness of the universe, consider this: Figures have meaning and significance only in the material world. Fortunately, they mean nothing on a spiritual level.

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Μπορούμε να προβλέψουμε το μέλλον;


ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΡΟΒΛΕΨΟΥΜΕ 
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ;
Βαδίζουμε άραγε σε ένα δρόμο εξελίξεων που πάντα ήταν εκεί περιμένοντάς μας; Μήπως όλη η ιστορία του κόσμου έχει ήδη γραφτεί από ένα υπέρτατο ον που τώρα την παρακολουθεί σε μια τεράστια κοσμική οθόνη; 

Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι μάλλον όχι... Γιατί η ζωή θα ήταν ανούσια. Γιατί ένα υπέρτατο ον δε θα δημιουργούσε ένα έργο με γνωστό τέλος. Σε κανέναν δεν αρέσει να γνωρίζει από πριν το τέλος σε ένα έργο ή το νικητή σ' ένα παιχνίδι.

Αυτό το σκεπτικό, βέβαια, δεν αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει προδιαγεγραμμένη μοίρα. Αποδεικνύει όμως κάτι: Ακόμα κι αν υπάρχει, δεν τη δημιούργησε κάποιος άλλος για μας.

Τότε ποιος δημιουργεί το μέλλον;

Σ' αυτό τον πλανήτη την παρούσα στιγμή φαίνεται να το δημιουργούν τα μεγάλα συμφέροντα. Αυτή όμως είναι και πάλι μια μοιρολατρική σκέψη. Όλοι έχουμε συμμετοχή στη δημιουργία του μέλλοντος. Αλλά έχουμε επίσης συμφέρον να μη γνωρίζουμε αυτό που δημιουργούμε, για να υπάρχει μυστήριο και ενδιαφέρον.

Ο άνθρωπος έχει δύο επιλογές στο παιχνίδι της ζωής: Να είναι παίκτης ή πιόνι. Αν θέλουμε να προβλέψουμε το μέλλον, το καλύτερο είναι να το δημιουργήσουμε. Όταν συμβουλευόμαστε τη χαρτορίχτρα για να μάθουμε το μέλλον μας, είμαστε σε λάθος μονοπάτι. Θεωρούμε ότι το μέλλον μας εξαρτάται από κάποιον άλλο και γινόμαστε πιόνια.

Ένας σοφός είπε κάποτε: «Κανένα έδαφος δεν είναι τόσο παρθένο όσο το μέλλον. Μπορείς να το διαμορφώσεις όπως θέλεις». Και αυτή πρέπει να είναι η αλήθεια. Διότι η αλήθεια δεν μπορεί να είναι ανούσια ή βαρετή. Δεν μπορεί να είναι μάταιη ή πικρή. 

Πολλοί προσπαθούν να μας πείσουν ότι είμαστε έρμαια της οικονομικής κρίσης, της υπερθέρμανσης του πλανήτη ή των πάσης φύσεως ιών της γρίπης, όμως το μέλλον είναι στα χέρια μας. Αρκεί να το συνειδητοποιήσουμε, για να το ζωγραφίσουμε με λιγότερο μελανά χρώματα και -γιατί όχι;- ν' αφήσουμε τη φαντασία μας να καλπάσει καθώς το δημιουργούμε.

Are we Created or are we Real?


ARE WE CREATED OR ARE WE REAL?

Commonly held beliefs are the greatest obstacle to knowing. One of them is that we come to a created world. Religions say we are ourselves creations. Animated beings designed by the Great Animator. And our lives go by as planned, the scenes succeeding one another according to the play.

But if we were cartoon characters, how could we have any self-expression? How could we have our own thoughts, how could we make decisions?

How could we create?

Only the Animator could do this. The animations do not have self-existence. But we do.

And if we have a nature, which I doubt, if we have a "special role", which I doubt, that would be best expressed by our willingness, desire and decision to create effects. Exactly like the Great Animator.

Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

Ο Ρεαλιστής και ο Οραματιστής


Ο ΡΕΑΛΙΣΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΗΣ

Ο ρεαλιστής συμφωνεί με την πραγματικότητα των άλλων. Ο οραματιστής μπορεί να διαφωνήσει, αν θέλει.



Ο ρεαλιστής συμβιβάζεται. Ο οραματιστής εμμένει στην άποψή του.


Ο ρεαλιστής υπομένει. Ο οραματιστής υπερβαίνει.

Κάποιες φορές, ο ρεαλιστής αγωνίζεται να αλλάξει την πραγματικότητα. Ο οραματιστής απλώς την αλλάζει.

Κάποτε στο μακρινό παρελθόν, ο ρεαλιστής ήταν κι αυτός οραματιστής, και δημιουργούσε κι αυτός τον κόσμο. Καθώς όμως βυθιζόταν σε όλο και μεγαλύτερη λήθη, η δημιουργία της πραγματικότητας έγινε τελικά ένα μεγάλο μυστήριο. Κι έτσι έγινε σκληρή και αμετακίνητη. Το μυστήριο συγκρατεί. Η γνώση απελευθερώνει. Για τον οραματιστή, η πραγματικότητα είναι έτοιμη να διαλυθεί σαν καλοκαιρινό σύννεφο μπροστά στο φως της αλήθειας.

Ζούμε σε μια κοινωνία που προσπαθεί να μας κάνει ρεαλιστές. Σ' έναν κόσμο όπου διδασκόμαστε από τη στιγμή της γέννησής μας πόσο μικροί και ασήμαντοι είμαστε μπροστά στο μεγαλείο της ζωής, μπροστά στην απεραντοσύνη του σύμπαντος. Γιατί;

Αν κάποιος έχει όπλα που δεν μπορείς να του πάρεις, ο μόνος τρόπος να τον νικήσεις είναι να τον πείσεις πως τα όπλα του είναι ανίσχυρα. Να τον προσγειώσεις στη «σκληρή» πραγματικότητα. Να τον καθηλώσεις σε δημιουργημένα προβλήματα, ώστε να μην έχει τα μάτια του στραμμένα στ' άστρα.

Μα ο οραματιστής δεν υποτάχθηκε ποτέ, γιατί ποτέ δεν πίστεψε πως τα όπλα του είναι ανίσχυρα. Ανενόχλητος δημιουργεί μια νέα πραγματικότητα, που θα κατοικηθεί αδιαμαρτύρητα από τους απανταχού ρεαλιστές.

Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

Μια άλλη άποψη της Ηθικής


ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ

Για το θέμα της ηθικής και της ηθικής συμπεριφοράς έχουν επιχειρηθεί διάφορες προσεγγίσεις. Αγαπημένο θέμα της φιλοσοφίας και της θρησκείας, η πρώτη επιχειρεί να την ορίσει και η δεύτερη να την επιβάλει. Η σχέση της ηθικής με την επιβίωση είναι μεγάλη, καθώς η έλλειψή της μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο, όχι μόνο το άτομο, αλλά κι ένα ολόκληρο έθνος ή έναν πλανήτη.

Η ζημιογόνα συμπεριφορά προς τους ανθρώπους, τα ζώα ή και τον ίδιο τον πλανήτη μας δεν μπορεί παρά να έχει αρνητικές συνέπειες για το δράστη. Αρκετοί άνθρωποι, ωστόσο, αδυνατούν να εντοπίσουν την πηγή αυτών των συνεπειών.

Κάποιοι πιστεύουν πως οι άδικες πράξεις τιμωρούνται από το Θεό. Κάποιοι πιστεύουν ότι τιμωρούνται από το σύμπαν. Κάποιοι θεωρούν πως η ζωή τελικά μάς τιμωρεί, καθώς οι συνέπειες των πράξεών μας στρέφονται κάποια στιγμή εναντίον μας. Κάποιοι άλλοι, πάλι, πιστεύουν πως ο μόνος που μπορεί να μας βλάψει είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Κι όταν νιώθουμε πως έχουμε σφάλει, προκαλούμε την τιμωρία μας, ακόμη κι αν έχουμε μια θολή ιδέα σχετικά με την πηγή της τιμωρίας μας.

Όλες οι παραπάνω προσεγγίσεις είναι λογικές. Δεν κάνουμε κακό για να μην πάθουμε κακό. Η αρχή αυτή μπορεί να αποτελέσει θεμέλιο για την ηθική. Εξάλλου, ο καθένας μπορεί να δει πως η ληστεία ή η δολοφονία, για παράδειγμα, εμπεριέχει για το δράστη τον κίνδυνο να περάσει μια ζωή στη φυλακή. Ή στην κόλαση, αν είναι θεοφοβούμενος.

Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που πιστεύουν πως "θα τη γλιτώσουν". Αυτοί οι άνθρωποι ταυτίζονται συνήθως με το σώμα τους. Πιστεύουν ότι είναι συγκέντρωση μορίων με αναμενόμενο χρόνο ζωής τα 80-90 χρόνια. Ποιος ο λόγος λοιπόν να είναι ηθικοί; Έτσι, προσπαθούν να ζήσουν όσο πιο καλά μπορούν τη "σύντομη" ζωή τους, αντιμετωπίζοντας τον εαυτό τους ως το σημαντικότερο παράγοντα της εξίσωσης. Αυτό είναι το χαμηλότερο επίπεδο επίγνωσης του πολιτισμένου σύγχρονου ανθρώπου. Είναι η προσέγγιση της μονάδας, σε αντίθεση με το κοινωνικό σύνολο. Σ' αυτό το τελευταίο σκαλί συναντάμε και πολλούς επιφανείς συμπολίτες μας. Γιατί δυστυχώς, λόγω της προσκόλλησής τους στα υλικά αποκτήματα, αλλά κυρίως λόγω της ευκολίας με την οποία χειραγωγείται η συνείδησή τους, τέτοιου είδους άνθρωποι καταφέρνουν συχνά να βρεθούν στα ανώτερα πολιτειακά αξιώματα, βλάπτοντας τους άλλους μαζικά.

Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που ποτέ δε θα βλάψουν κανέναν, όχι επειδή φοβούνται ούτε για να επιδείξουν υπακοή σε κάποιο κώδικα ηθικής, αλλά επειδή έτσι αισθάνονται. Αισθάνονται τον πόνο των άλλων, κι έτσι εκ φύσεως προσπαθούν να βοηθήσουν. Είναι οι άνθρωποι που θα αγωνιστούν για την ευημερία του συνόλου, που θα υψώσουν τη φωνή τους απέναντι στην αδικία, ή απλώς θα μιλήσουν ευγενικά στον ενοχλητικό πλασιέ, μόνο και μόνο για να μην τον κάνουν να νιώσει άσχημα. Είναι οι άνθρωποι που θα περιμαζέψουν ένα άρρωστο ζωάκι από το δρόμο και θα του προσφέρουν βοήθεια. Όχι επειδή θέλουν να κάνουν καλή εντύπωση στο Θεό, αλλά επειδή είναι ευαίσθητοι στα αισθήματα των άλλων.

Αυτού του είδους η ηθική δεν είναι επιβεβλημένη. Πηγάζει από το ίδιο το άτομο και από το επίπεδο επίγνωσής του. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι σήμερα συνειδητοποιούν ότι όλοι συνδεόμαστε κατά κάποιον τρόπο, ότι είμαστε μέρος ενός ευρύτερου Όλου. Οτιδήποτε συμβαίνει σε έναν επηρεάζει σε ένα βαθμό και τους άλλους. Τα όντα που συναισθάνονται τη σύνδεσή τους με όλα τα άλλα όντα χαίρονται με την ευτυχία των άλλων και λυπούνται με τη δυστυχία τους.

Θα μπορούσαμε λοιπόν να συμπεράνουμε πως οι ηθικοί κώδικες υπάρχουν επειδή οι άνθρωποι δε συνειδητοποιούν ότι είναι μέρος του όλου. Δε συνειδητοποιούν πως, ζημιώνοντας το διπλανό τους, ζημιώνουν και τον εαυτό τους σε ένα βαθμό. Χρειάζονται λοιπόν τη νουθεσία "Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν", έως ότου συνειδητοποιήσουν ότι είναι ο πλησίον τους.

A Viewpoint of Ethics




A VIEWPOINT OF ETHICS

There are various approaches on ethics and ethical conduct. It is a favorite subject of philosophy and religion, with the first one trying to define it and the second one trying to enforce it. It relates to survival, as lack of ethics leads to death, eventually, be it the death of an individual or a nation or a whole planet.

Hurting other beings, whether people or animals or the earth itself cannot be without consequences on oneself. But the cause of the consequences can be obscure to some people.

Some people think God punishes the wrongdoer. Some think it is the universe. Some think life punishes the wrongdoer, since the repercussions of his actions are eventually directed against him. Some think that we are the only ones able to hurt ourselves. And when we feel we did wrong, we cause our "punishment", even though we only have a vague idea of where this condemnation comes from.

All the above are reasonable approaches. You don't hurt others so that you don't get hurt yourself. That's a valid foundation for ethics. And it is obvious to everyone that stealing or murdering, for example, entails the danger of going to jail. Or going to hell, if you are religious.

And then we have those who think they will get away with it. Such people normally believe that our life is limited to the life of our body. If you are just a accumulation of molecules, with a lifespan of 80-90 years, what's the point of being ethical? So they try to "make the most" out of their short lives, by treating themselves as the only important part of the equation. This is the lowest level of awareness for the civilized modern man. The "unit" approach. Unfortunately, due to their fixation on material acquisitions but mostly due to the fact that their lack of morality makes them puppets in the hands of those who want to control humanity, such people often manage to climb to the highest positions of society and hurt others on a massive scale.

But there are some people who will never hurt another, not because of fear, not because of abiding to a moral code, but simply because this is how they feel. They feel pain when others are in pain, so they naturally try to help. They will be kind to everyone, they will help the needy, they will take a wounded animal to the vet. Not because they want to make a good impression to God, but because they are sensitive to other beings' feelings.

This type of ethics is not guided or enforced. It is a natural sense of ethics, stemming from higher awareness. More and more people come to realize today that we are all somehow connected, that we are all part of a greater whole. When one gets hurt, the whole gets hurt to some degree. In that sense, there's no such a thing as pure altruism. Making others happy gives happiness to the being who feels connected to all other beings.

It appears, then, that moral codes exist because people do not realize that they are part of the whole. They do not realize that hurting another is like hurting themselves. Therefore, they have to be told "Love thy neighbor as thyself", until they get to the point of realizing that they are their neighbor.

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Η δύναμη και η παγίδα της συμφωνίας - Μια εξομολόγηση




Η δύναμη και η παγίδα της συμφωνίας 

ΜΙΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Όταν ήμουν μικρό παιδί, ο κόσμος μου ήταν γεμάτος με διαφανή φτερωτά πλάσματα. Υπήρχαν παντού, όλες τις ώρες της ημέρας. Κι έτσι δεν έπαιζα όπως τ' άλλα παιδιά με παιχνίδια. Προσπαθούσα όλη την ημέρα να πιάσω τα "πεταλουδάκια", όπως τα ονόμαζα, καθώς εκείνα μου ξεγλιστρούσαν διαρκώς κάτω και πίσω από τα έπιπλα ή πετώντας ψηλά στο ταβάνι... Υπήρχε μόνο ένα πρόβλημα - κανένας άλλος δεν μπορούσε να τα δει.


Πόσο εύκολο όμως είναι να βλέπεις κάτι, όταν κανένας άλλος δεν το βλέπει;


Έτσι, καθώς πλησίαζα τα πέμπτα μου γενέθλια, τα αιθέρια πλάσματα που γέμιζαν τον κόσμο μου άρχισαν σιγά σιγά να ξεθωριάζουν, μέχρι που μια μέρα χάθηκαν τελείως. Άρχισα να βλέπω τον κόσμο όπως κι όλοι οι άλλοι. Δεν έβρισκα τα κάγκελα του παιδικού μου κρεβατιού στολισμένα κάθε πρωί με λευκές κορδέλες. Τίποτε δεν πετούσε πια μπροστά από τους τοίχους.


Όταν ήμουν μικρό παιδί, περιφρονούσα τα χρήματα και τους ανθρώπους που συνδέονταν συναισθηματικά με υλικά αντικείμενα. Δεν καταλάβαινα γιατί οι "μεγάλοι", που είχαν ζήσει περισσότερο καιρό από εμένα (όπως νόμιζα τότε), δεν είχαν μάθει κάτι περισσότερο για τη ζωή. Πίστευα ότι ο ύψιστος σκοπός του ανθρώπου είναι η τελειοποίηση της ψυχής, μια μάλλον ακραία άποψη, ειδικά για ένα νήπιο.

Πόσο εύκολο είναι όμως να πιστεύεις κάτι, όταν κανένας άλλος δεν το πιστεύει;

Έτσι, με τον καιρό, και χωρίς να το συνειδητοποιώ, πίστεψα πως τα υλικά αγαθά έχουν μεγάλη αξία, όπως και η αποδοχή και ο θαυμασμός των άλλων. Τα υψηλά ιδανικά μου ξεθώριασαν κι αυτά σαν τις οπτασίες της νηπιακής μου ηλικίας, καθώς μεγάλωνα κι έβλεπα αλλιώς τα πράγματα. Τα όνειρά μου για πνευματική ανωτερότητα έσβησαν πολύ γρήγορα στo τέλος του Λυκείου, μέσα από τις προσπάθειές μου να ταιριάξω με διάφορα πρότυπα. Ακόμη και η απόφασή μου να φοιτήσω στο πανεπιστήμιο δεν ήταν δική μου απόφαση (παρόλο θα μπορούσε να είναι, αν είχα ιδέα για το τι ήθελα ΕΓΩ).

Όμως τα χρόνια στο πανεπιστήμιο μόνο τη γνώση δεν επιδίωξα. Και στα χρόνια που ακολούθησαν έπαιξα πολλά κατώτερα παιχνίδια, τοποθέτησα κι άλλα παραπετάσματα μπροστά από το οπτικό μου πεδίο, και ο κόσμος που έβλεπα κάποτε άλλαξε πολύ. Έβαλα ταμπέλες στον εαυτό μου, ταυτίστηκα με ανθρώπους, τάσεις και νοοτροπίες.

Πέρασαν 40 χρόνια για να συνειδητοποιήσω το βαθμό στον οποίο η ανάγκη αποδοχής και συμφωνίας με έχει καθορίσει. Κι άρχισα σιγά σιγά να ανακαλύπτω ξανά το δικό μου σημείο άποψης, βγάζοντας κάθε είδους χρωματιστά γυαλιά που επηρέαζαν τον τρόπο που έβλεπα τον κόσμο. Ανακάλυψα πως οτιδήποτε σχεδόν "γνωρίζουμε", όλες οι καθιερωμένες και κοινά αποδεκτές "αλήθειες", δεν είναι παρά ένα ψέμα.

Τίποτε όμως δεν μπορεί να σταθεί χωρίς συμφωνία. Πραγματικότητα είναι αυτό για το οποίο συμφωνούν οι περισσότεροι. Αν δέκα άνθρωποι βλέπουν ένα αντικείμενο ως τραπέζι και ένας θεωρεί ότι είναι καρέκλα, τότε αυτός ο ένας πρέπει να είναι τρελός. Η πραγματικότητα υπαγορεύεται από την πλειοψηφία και δημιουργείται από την πλειοψηφία, όσο κι αν μας έχουν πείσει και μας έχουν επιβάλει την άποψη ότι ο κόσμος γύρω μας υπάρχει ούτως ή άλλως, χωρίς καμία δική μας συμμετοχή.

Ίσως, αν επέμενα περισσότερο, τα φτερωτά πλάσματα να γίνονταν σιγά σιγά ορατά και από άλλους ανθρώπους, ίσως να γίνονταν στο τέλος μέρος της συμφωνημένης πραγματικότητας. Η πραγματικότητα και η αλήθεια είναι δύο διαφορετικά πράγματα.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι, όσο περνούν τα χρόνια, αν πλησιάζω το σημείο στο οποίο βρισκόμουν στο τέλος της προηγούμενης ζωής μου. Είναι πραγματικά κρίμα αν μου πήρε όλη μου τη ζωή για να ξαναφτάσω στο ίδιο σημείο. Μάλλον όμως δεν είναι έτσι. Γιατί έμαθα κάτι σ' αυτή τη ζωή που θα με βοηθήσει να μην ξανακάνω τα ίδια λάθη. Αν είναι να κρατήσω κάτι από αυτή τη ζωή στην επόμενη, αυτό είναι το να μη θεωρώ τίποτε δεδομένο, να αναζητώ τη δική μου αλήθεια και να βλέπω τη δική μου πραγματικότητα. Μόνο έτσι θα μπορέσω να συνεχίσω χωρίς παλινδρομήσεις την πορεία μου για νέες ανακαλύψεις, νέους τόπους και νέες περιπέτειες.

The Power and Trap of Agreement - A confession


The power and trap of Agreement 
A CONFESSION 


When I was a little girl, my world was filled with transparent fairy creatures. I could see them everywhere, any time of the day. And so I did not play with toys, as other children did. All day long, I was after my "butterflings", which constantly escaped my grip as they flew under and behind furniture or high at the ceiling... There was only one problem - nobody else could see them.

But how long can you see something, when nobody else can see it? 

Thus, as my 5th birthday was approaching, the ethereal creatures that filled my world began to fade away, until one day they vanished from view. I started to see the world like everyone else did. I did not find my bed decorated with white ribbons when I woke up in the mornings. Nothing was flying in front of the walls. 

When I was a little girl, I felt contempt for money and for people who felt sentimentally attached to material objects. I could not understand why the "grown-ups", who had lived longer than me (as I thought at that time), had not learned something more about life. I believed that the highest purpose of man is perfection, a rather extreme viewpoint, especially for a little child. 

But how long can you believe in something, when nobody else believes in it? 

Thus, as time went by, without realizing it, I started to believe that material possessions are valuable, as well as the acceptance and admiration on the part of other people. My superior ideals faded away like the fairies of my childhood, as I grew up and started having a different view of things. My dreams for spiritual excellence also faded away by the end of high school, through my striving to be as close as I could to accepted "standards". Even my decision to go to the university was not mine (though it could be, had I any idea of what I wanted). Somewhere from behind the screens, my true self guided me to study Physics, so that I might gain an understanding of the universe.

However, during the years at the university I pursued anything but knowledge. And in the following years I played many lower games, and I placed many more screens in front of me, so the world I used to see changed dramatically. I used labels for myself, I identified myself with people, trends and attitudes. 

It took me 40 years to realize the extent to which my view had been distorted by the need for acceptance and agreement. Little by little, I started to rediscover my own viewpoint, putting aside all the colored glasses that influenced the way I viewed the world. I found out that almost anything we "know", all the established and widely accepted "truths" are but a lie. 

Now I smile as I think about it, because nothing can exist without agreement. Reality is that on which most people agree. If ten people see a table and one thinks it is a chair, then this one must be "crazy". Because reality is established by majority, although we are being imbued since birth with the false idea that the world around us exists in its own right, without our participation in its creation. 

Maybe if I had persisted, the winged creatures would little by little become visible by other people and eventually become part of the agreed upon reality. Reality and truth are not the same thing. 

Many times I wonder, as the years go by, if I'm arriving again at the point where I was at the end of my previous lifetime. It would be sad to discover that it took me a lifetime to reach at the same point again. But I really don't think so. Because I learned something that will help me avoid the same mistakes, something I didn't know before. So if I'm going to forget everything else, there's this one thing that I would like to keep from this lifetime to the next: To never take anything for granted, to see with my own eyes and to seek my own truth. This is the only way to continue onward on my journey for new discoveries, new lands and new adventures.

Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Ζωή - Έτυχε ή πέτυχε;



ΖΩΗ
ΕΤΥΧΕ Ή ΠΕΤΥΧΕ;

Η προέλευση της ζωής είναι ένα αίνιγμα που ανέκαθεν απασχολούσε τους ανθρώπους. Σήμερα, βέβαια, δε φαίνεται να τους απασχολεί και πολύ, αφού η επιστήμη έχει προσφέρει τις απαντήσεις – ή έτσι νομίζει, τουλάχιστον. Γιατί η επίσημη επιστημονική άποψη είναι πως η ζωή δημιουργήθηκε τυχαία...


Η επίσημη επιστημονική θεωρία που εξηγεί τη ζωή στον πλανήτη μας είναι η θεωρία της εξέλιξης. Λέει πως τα έμβια όντα, καθώς ανέπτυσαν τυχαία κάποια χαρακτηριστικά, κρατούσαν εκείνα που τους επέτρεπαν να επιβιώνουν καλύτερα στο περιβάλλον τους, μεταφέροντάς τα στις επόμενες γενιές, ενώ πετούσαν εκείνα που δε διευκόλυναν την επιβίωσή τους. Τα δε ζώα που δεν προσαρμόστηκαν στο περιβάλλον τους εξαφανίστηκαν. Στη θεωρία αυτή έρχεται να αντιταχθεί η θεωρία του ευφυούς σχεδιασμού (intelligent design), η άποψη, δηλαδή, ότι πίσω από κάποια χαρακτηριστικά του σύμπαντος και των έμβιων όντων κρύβεται κάποιο νοήμων αίτιο. Ο ευφυής σχεδιασμός απορρίπτεται γενικά από την επιστημονική κοινότητα, αν και δεν είναι λίγοι οι επιστήμονες που τείνουν προς αυτή την άποψη, ενώ βρίσκουν εσφαλμένη ή ελλιπή τη θεωρία της εξέλιξης και την άποψη ότι όλα δημιουργήθηκαν τυχαία. 

Τι είναι “ζωή”;

Μπορεί η επιστήμη να δώσει την απάντηση; Εξ ορισμού, η επιστήμη ασχολείται με παρατηρήσιμα μεγέθη, με τον υλικό κόσμο και μόνο. Αυτό δε θα ήταν κακό αν αναγνώριζε την αδυναμία της να εξηγήσει τα πάντα με τα μόρια και δεχόταν πως υπάρχει και κάτι άλλο πέρα από την ύλη, το οποίο θα πρέπει επίσης να μελετηθεί αν θέλουμε να φτάσουμε σε κάποιο βαθμό αλήθειας. Αντιθέτως, σε μια προσπάθεια να απαντήσει σε όλα, ακόμη κι αν εμφανώς δεν μπορεί, η σύγχρονη επιστήμη ισχυρίζεται πως μόνο η ύλη υπάρχει. Αναζητά την ευφυία μέσα στα γονίδια, λες και η ευφυία μπορεί να εξαρτάται από το συνδυασμό μορίων αζώτου και υδρογόνου ή οτιδήποτε άλλο τέλος πάντων συνιστά το DNA μας. Σύμφωνα με την επιστήμη, η ζωή, η ευφυία, τα αισθήματα, τα ιδανικά, η περίεργη νοσταλγία όταν ατενίζουμε τα άστρα, όλα είναι αποτέλεσμα της εξέλιξης των μορίων μας... Κρίμα. Γιατί οι επιστήμονες όφειλαν πολύ περισσότερο από τους “κοινούς θνητούς” να μην επιτρέπουν κανένα εμπόδιο στη σκέψη τους.

Άνθρωπος και ηλεκτρονικός υπολογιστής: ένας παραλληλισμός

Ειδικά η προσπάθεια να εξηγήσουμε τον άνθρωπο με υλικούς όρους και μόνο καταλήγει σε παταγώδη αποτυχία. Σύμφωνα με την κλασική βιολογία, ο άνθρωπος είναι ένας εξαιρετικά σύνθετος ηλεκτρονικός υπολογιστής, ο οποίος (α) δημιουργήθηκε τυχαία και (β) λειτουργεί χωρίς ρεύμα και μάλιστα χωρίς χρήστη! Ας εξετάσουμε αυτό τον παραλογισμό – με συγχωρείτε, τον παραλληλισμό ήθελα να πω... Το σώμα του ανθρώπου είναι κάτι σαν το υλικό του υπολογιστή (hardware), τα γονίδια περιέχουν τα προγράμματα και ο εγκέφαλος είναι ο επεξεργαστής. Τι θα αντιστοιχούσε στο ρεύμα ή τις μπαταρίες του υπολογιστή μας; Εδώ είναι το πρώτο κενό της υλιστικής επιστήμης. Για να εξηγήσουμε τη ζωή, θα χρειαστεί να υποθέσουμε ότι οι ζωντανοί οργανισμοί έχουν κάποιου είδους “μπαταρίες”, τις οποίες θα μπορούσαμε να ονομάσουμε “ζωτική ενέργεια”. Θεωρούμε λοιπόν ότι η ζωτική ενέργεια διαφοροποιεί το έμψυχο από το άψυχο, και υπάρχει σε κάθε ζωντανό οργανισμό, από τα φυτά ως τον άνθρωπο. Η ζωτική αυτή ενέργεια δεν είναι μετρήσιμη. Ίσως να διαθέτει κάποιο μήκος κύματος που δεν είναι δυνατόν να μετρηθεί με τα επιστημονικά όργανα, ίσως να είναι κάτι καθαρά άυλο. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν υπάρχει.

Ας έρθουμε τώρα στο χρήστη, στο μεγάλο παράγοντα της ευφυούς ζωής. Όταν περπατάτε, ποιος είναι αυτός που κινεί τα πόδια σας; Είναι μήπως οι μυς ή ο εγκέφαλος; Όχι, βέβαια! Οι μυς και ο εγκέφαλος εκτελούν απλώς την εντολή σας. Κι αυτό είναι το δεύτερο σοβαρό κενό της θεωρίας της εξέλιξης: Αγνοεί εντελώς το χρήστη, την πνευματική οντότητα που δίνει τις εντολές στον εγκέφαλο. Ορίστε ένα τρανταχτό παράδειγμα: Πόσο μοιάζει το DNA του ανθρώπου με εκείνο του πιθήκου; Κατά 98,6% είναι ίδια! Πόσο διαφέρει ο άνθρωπος από τον πίθηκο; Όχι κατά 1,4%. Η διαφορά τους είναι ασύλληπτη, γιατί δεν οφείλεται στο DNA, αλλά στο χρήστη. Κι αυτό δε χρειαζόμαστε μικροσκόπιο για να το παρατηρήσουμε...

Αυτό σημαίνει πως τα ζώα δεν έχουν “χρήστη”; Ίσως να είναι κι έτσι, εξάλλου τα ζώα αντλούν όλη τους τη γνώση από το ένστικτό τους, τη μνήμη που έχει αποτυπωθεί στα κύτταρά τους, και είναι λίγα αυτά που μπορούν να μάθουν. Στην αναλογία με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουν προγραμματιστεί από πριν, οπότε χρειάζονται μικρή ή καθόλου επέμβαση από το χρήστη, κι αν υπάρχει χρήστης σίγουρα δε χρειάζεται να έχει ιδιαίτερη κατάρτιση. Ο άνθρωπος, αντιθέτως, δε γνωρίζει τίποτε όταν γεννιέται. Στον πλανήτη μας, μόνο ο άνθρωπος είναι ικανός για γνώση. Αυτό δε σημαίνει ότι μόνο το ανθρώπινο σώμα είναι κατάλληλο για χρήση από μια πνευματική οντότητα. Φαίνεται πως στη γη, ωστόσο, μόνο ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι αρκετά εξελιγμένος ώστε να μπορεί μια πνευματική οντότητα να “εκφράζεται” μέσα από αυτόν.

Ποιος ή τι είναι ο χρήστης, ποιοι είμαστε εμείς, με λίγα λόγια, είναι ένα μεγάλο μυστήριο που μένει να ανακαλύψουμε. Όπως και το ποιος ή τι είναι ο δημιουργός. Τότε, όμως, ίσως το παιχνίδι να φτάσει στο τέλος του, και μαζί με την άγνοια και τα προβλήματα να τελειώσει κι όλη η διασκέδαση. Ίσως το μυστήριο πρέπει να συνεχίσει σε ένα βαθμό να υπάρχει για να έχει κάποιο ενδιαφέρον η ζωή μας. Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι θα πρέπει να ξεχάσουμε κάθε αλήθεια, γιατί τότε θα είμαστε έρμαια σ' αυτό το παιχνίδι, που μόνο διασκεδαστικό δε θα είναι.

Δημοφιλείς αναρτήσεις