ΤΑ ΤΖΙΝΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΟΥΣ
Κάποτε, πολύ παλιά, στο σύμπαν κατοικούσαν μόνο τζίνι. Ελεύθερα, παντοδύναμα, έπαιζαν και διασκέδαζαν όλη μέρα, προσπαθώντας να παραβγούν το ένα το άλλο, κάνοντας πότε πότε σκανταλιές ή ζαβολιές, ακριβώς όπως τα παιδιά. Πέρα από το να τρέχουν πάνω κάτω στο σύμπαν, έπαιζαν με την ύλη και την ενέργεια κι έφτιαχναν διάφορα παιχνίδια. Ένα αγαπημένο παιχνίδι ήταν να φτιάχνουν δοχεία σε διάφορα σχήματα και με διάφορες ιδιότητες και δυνατότητες.
Να σημειωθεί εδώ ότι το καλό δεν είχε τη σημερινή του έννοια. Καλό ήταν το ωραίο. Και ο θαυμασμός ήταν αυτό που τα τζίνι επιζητούσαν πάνω απ' όλα - ήταν το έπαθλο για το νικητή κάθε παιχνιδιού. Έτσι και το παιχνίδι με τα δοχεία ξεκίνησε πάνω σ' αυτή τη βάση -ποιος θα φτιάξει το πιο εντυπωσιακό δοχείο-, σύντομα όμως εξελίχθηκε διαφορετικά.
Όπως έπαιζαν με τα δοχεία, κάποια στιγμή διαπίστωσαν ότι ήταν πολύ διασκεδαστικό να μπαίνουν μέσα τους και να δοκιμάζουν νέες, ξεχωριστές εμπειρίες. Τα δοχεία που έφτιαχναν ήταν όλο και πιο περίτεχνα, με ειδικά εφέ και παράξενες δυνατότητες που μπορούσαν να βιώσουν.
Το παιχνίδι αυτό πρόσφερε τόσες νέες δυνατότητες αλληλεπίδρασης, που κάποια στιγμή εκτιμήθηκε όσο κανένα άλλο. Και σύντομα δημιουργήθηκε το πρώτο ομαδικό παιχνίδι - πολλά τζίνι αποφάσισαν να παίξουν μαζί, με τα δοχεία τους, δοκιμάζοντας όλο και πιο πρωτόγνωρες εμπειρίες. Πόσα νέα πράγματα μπορούσαν τώρα να κάνουν! Ανακάλυψαν την οργάνωση, τις κοινωνίες, τις κυβερνήσεις. Δεν ήταν πια τόσο ελεύθερα όσο πριν, γιατί το ομαδικό παιχνίδι είχε υποχρεωτικά κάποιους κανόνες που έπρεπε να τηρούν, ήταν όμως διασκεδαστικό - στην αρχή τουλάχιστον...
Τα δοχεία ήταν εύθραυστα, και τα τζίνι πίστεψαν με τον καιρό, όσο ταυτίζονταν με τα δοχεία τους, ότι και αυτά τα ίδια ήταν εύθραυστα και μπορούσαν να καταστραφούν. Άρχισαν να αισθάνονται φόβο. Και ο φόβος τούς έκανε σοβαρούς. Άρχισαν να χάνουν την παιδικότητά τους. Για πρώτη φορά, τα τζίνι μεγάλωναν. Πολλοί ακόμη κανόνες θεσπίστηκαν και η έννοια του καλού αναθεωρήθηκε, ώστε να σημαίνει οτιδήποτε βοηθά ή βελτιώνει την επιβίωση των δοχείων. Και πάνω σ' αυτή την επιβίωση οικοδόμησαν το ομαδικό παιχνίδι τους.
Όμως τα ελεύθερα τζίνι έπαιζαν χωρίς κανόνες. Και όπως είχαν απεριόριστες δυνάμεις, άρχισαν να αποτελούν μεγάλη απειλή για τα τζίνι που ζούσαν σε δοχεία. Όταν θύμωναν -γιατί, όσο κι αν θέλουμε να πιστεύουμε το αντίθετο, τα ελεύθερα τζίνι δεν είναι η προσωποποίηση της καλοσύνης- δεν το είχαν σε τίποτε να κάνουν σκόνη έναν πλανήτη. Ή, για διασκέδαση και μόνο, να αλλάξουν δοχεία στα τζίνι ή να τα ταλαιπωρήσουν με άλλο τρόπο, προκαλώντας μεγάλη αναστάτωση.
Η απόλυτη ελευθερία και η ατομικότητα ήταν πια μάστιγα για τα τζίνι που ζούσαν σε δοχείο. Έτσι, άλλαξαν και την έννοια της ελευθερίας, που τώρα σήμαινε τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν το δοχείο τους όπως ήθελαν. Και όπως ήταν φυσικό, δεν ένιωθαν ασφαλή με όλα αυτά τα ελεύθερα τζίνι που λυμαίνονταν τη ζωή τους. Άρχισαν λοιπόν να τους στήνουν παγίδες και να τα κλείνουν σε δοχεία. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να τα πειθαρχήσουν. Και το παιχνίδι κάποια στιγμή έγινε "να κλειστούν όλα τα τζίνι σε δοχεία".
Το σκορ σύντομα άρχισε να ξεφεύγει υπέρ εκείνων που ζούσαν στα δοχεία, γιατί έπαιζαν ομαδικά, σε αντίθεση με τα ελεύθερα τζίνι που, αν και παντοδύναμα, ήταν μόνα τους και δεν είχαν αίσθηση οργάνωσης. Έτσι, τα ελεύθερα τζίνι έχασαν σ' αυτό το παιχνίδι. Μα η ήττα ήταν για όλους. Δεν μπορούσαν πια να ξεκάνουν αυτό που έκαναν. Δεν ήξεραν πώς να ελευθερώνονται από το δοχείο τους και να ανακτούν τις προηγούμενες δυνάμεις τους.
Ευτυχώς κάποια τζίνι ποτέ δεν πιάστηκαν στην παγίδα, ενώ κάποια άλλα κατάφεραν τελικά να ελευθερωθούν. Κάτι όμως έχει αλλάξει πια για τα ελεύθερα τζίνι. Ποτέ δε θα είναι όπως πριν, γιατί τώρα έχουν την εμπειρία του παιχνιδιού. Γνώρισαν νέες έννοιες, όπως αυτές της ηθικής και της υπευθυνότητας. Έννοιες που όταν δεν περιορίζονται στην επιβίωση των δοχείων, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την απελευθέρωση των τζίνι και τη δημιουργία ενός πολύ καλύτερου παιχνιδιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου