Μηνύματα στο σκοτάδι

ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Από τη στιγμή της γέννησής μας, βρισκόμαστε μέσα στην επιρροή του περιβάλλοντός μας - των ανθρώπων γύρω μας, της κοινωνίας, του πολιτισμού, της εκπαίδευσής μας, των ιδεών και των απόψεων που ακούμε και διαβάζουμε. Όλα αυτά θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελούν το φως με το οποίο βλέπουμε τη ζωή μας.

Δεν ξεκινήσαμε να υπάρχουμε, όμως, τη στιγμή της γέννησής μας. Όσο και αν μας φαίνεται πως μόνο αυτή η ζωή υπάρχει, το παρελθόν που φαινομενικά έχουμε ξεχάσει έχει αφήσει τα σημάδια του επάνω μας. Βρίσκονται παντού στη συμπεριφορά μας. Βρίσκονται στις σκέψεις, στη φαντασία και στις ιδέες μας. Και υπάρχει τρόπος να τα ανακαλύψουμε - συνηθίζοντας τα μάτια μας να βλέπουν στο σκοτάδι.

Ενδείξεις για το παρελθόν μας μπορούμε να βρούμε σε:

• Σκέψεις που κάνουμε, και πιστεύουμε ότι ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας
• Αδιόρατες ιδέες που είχαμε πάντα, και δεν τις συναντήσαμε στο περιβάλλον μας.
• Χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μας που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει, καθώς κρύβονται συνήθως πίσω από τις συμβάσεις της καθημερινής ζωής.
• Προαισθήματα γενικά, καθώς και προδιαθέσεις σχετικά με ανθρώπους και καταστάσεις, τα οποία παραβλέπουμε συνήθως λόγω της ανεπαίσθητης παρουσίας τους.

(Κάποιες από τις παραπάνω ενδείξεις μπορεί να μην αφορούν μόνο το παρελθόν μας, αλλά και την ικανότητά μας να γνωρίζουμε χωρίς τη χρήση των αισθήσεων, όπως με την τηλεπάθεια. Αυτή η ικανότητα μπορεί να αναπτυχθεί παράλληλα, όσο συνηθίζουμε τα μάτια μας να βλέπουν στο σκοτάδι.)

Σκεφθείτε το... Θα ήταν δυνατόν να είστε οι άνθρωποι που είστε σήμερα, αν γεννηθήκατε για πρώτη φορά σ' αυτή τη ζωή; Προσωπικά, ποτέ δεν αμφέβαλα, όμως ξαφνιάστηκα από το πλήθος των ενδείξεων, όταν άρχισα να τις αναγνωρίζω και να τις συνδυάζω. Συνειδητοποίησα ότι το μεγαλύτερο μέρος της παρούσας ζωής μου καθορίζεται, κατά κάποιον τρόπο, από τις προηγούμενες. Και ας γεννήθηκα με ένα φαινομενικά "λευκό μητρώο".

Αν αναπτύξουμε τη συνήθεια να δίνουμε προσοχή σ' αυτά τα μηνύματα, σιγά σιγά θα γίνουμε πιο ευαίσθητοι στην αναγνώρισή τους. Θα χρειαστεί ακόμη να θυμηθούμε ιδέες και σκέψεις που κάναμε κατά την παιδική μας ηλικία. Να φέρουμε ξανά στο νου μας πράγματα που σκεφτήκαμε ή νιώσαμε. Τις αντιδράσεις μας απέναντι σε ορισμένα θέματα. Τι μας άρεσε και τι μας απωθούσε. Και το πιο σημαντικό, να κοιτάξουμε με κριτική ματιά την ίδια τη συμπεριφορά μας. Σ' εμάς βέβαια φαίνεται λογική και αυτονόητη, κι έτσι δε μας περνά από το νου ότι κρύβει κάτι. Κι όμως, αυτή και αν κρύβει...

Η παρούσα ζωή μας δεν είναι αποκομμένη από τις προηγούμενες. Δείχνει έτσι, επειδή δε θυμόμαστε. Τα μηνύματα όμως είναι αποτυπωμένα στη συμπεριφορά και τη σκέψη μας. Αυτά τα μηνύματα στο σκοτάδι ίσως φωτίσουν για πρώτη φορά το θέμα που ονομάζεται κάρμα. Δεν υπάρχει στ' αλήθεια χρέος και πληρωμή. Δεν υπάρχει λογαριασμός με τα σφάλματά μας. Αυτό που φαίνεται να υπάρχει είναι η προσήλωση της προσοχής μας σε καταστάσεις του παρελθόντος. Καταστάσεις άλυτες, ανολοκλήρωτες ή προβληματικές για οποιοδήποτε λόγο, τις οποίες αναπαράγουμε ασυναίσθητα από ζωή σε ζωή. Γι' αυτό και επαναλαμβάνονται. Χωρίς να το συνειδητοποιούμε, προκαλούμε τις καταστάσεις αυτές με τις επιλογές και τη συμπεριφορά μας. Αναγάγουμε τους άλλους σε αντιπάλους, θύματα ή θύτες, ώστε να έχουμε και πάλι μια κατάσταση παρόμοια με του παρελθόντος. Και αν δε συνειδητοποιήσουμε τι κάνουμε, θα πληρώνουμε αιώνια την υποτιθέμενη οφειλή μας και ο "λογαριασμός" δε θα εξοφλείται ποτέ.

Ο εντοπισμός των ενδείξεων και η ερμηνεία τους, πάντως, είναι πράγματι σαν να βαδίζει κάποιος στα τυφλά. Γι' αυτό και χρησιμοποίησα τη μεταφορά για το φως και το σκοτάδι. Είναι ένας δρόμος που απαιτεί συγκέντρωση, επιμονή και αφοσίωση.

Ας δούμε ένα παράδειγμα. Αλλάζουμε σώματα σαν τα πουκάμισα. Αυτά τα σώματα έχουν τρομερά μικρή διάρκεια ζωής. Δεν προλαβαίνεις να αρχίσεις τη ζωή σου, κι αμέσως βλέπεις τις πρώτες ρυτίδες. Πολύ ενοχλητικό. Νιώθετε έτσι; Αυτό το αίσθημα ενόχλησης είναι ένα τέτοιο μήνυμα - για όποιον φυσικά το λαμβάνει. Οι πληροφορίες που έχουμε "στο φως" είναι ότι ο άνθρωπος ζει κατά μέσο όρο 80 χρόνια, και έτσι ήταν πάντα κ.λπ. Το μήνυμα αυτό θα μπορούσε φυσικά να δηλώνει τη λογική απέχθειά μας προς τα γηρατειά και το θάνατο. Θα μπορούσε όμως να σημαίνει επίσης ότι δεν είχαμε πάντα ένα τόσο μικρής διάρκειας σώμα. Ακούγεται παρατραβηγμένο, μα αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που το παραβλέπουμε ή το ερμηνεύουμε διαφορετικά - αν του επιτρέψουμε να περάσει έστω στη συνειδητή μας σκέψη.

Δεν έχουν βέβαια όλοι οι άνθρωποι τα ίδια μηνύματα, αφού ο καθένας είναι μια μοναδική οντότητα, με ένα διαφορετικό, μοναδικό παρελθόν. Κι έπειτα, ένα μήνυμα από μόνο του δε λέει απολύτως τίποτα. Μόνο όταν συνδυαστεί με πολλά ακόμη μηνύματα, αρχίζει να αποκρυπτογραφείται. Χρειάζονται αρκετές δεκάδες τέτοια μηνύματα για να δούμε ένα μέρος της εικόνας. Είναι σκόρπια κομμάτια από το παζλ. Και θα χρειαστούμε αρκετά, για να αρχίσει η εικόνα να σχηματίζεται.

Σύμφωνα με τη θεωρία του New Age, οι σκέψεις μας δημιουργούν τον κόσμο μας, και άρα θα πρέπει να κάνουμε θετικές σκέψεις μόνο. Σωστό, αλλά και λάθος. Γιατί έτσι θάβουμε ακόμη πιο βαθιά τα κρυφά μηνύματα και μένουμε στην επιφάνεια. Εστιάζουμε σε στόχους που δε γνωρίζουμε καν αν είναι γνήσια δικοί μας. Οι προαιώνιοι στόχοι μας, τα έργα που κάποτε αφήσαμε στη μέση, ανοιχτά ζητήματα του παρελθόντος, παραμένουν άλυτα εκτός του οπτικού μας πεδίου. Τα έχουμε κρύψει κάτω από το χαλί. Και αργά ή γρήγορα θα επανέλθουν δριμύτερα. Είναι πολύ περίεργο, κι όμως η ίδια ακριβώς θεωρία μπορεί να είναι και σωστή και λάθος. Μάλλον θα πρέπει να συνηθίσουμε κάποια στιγμή στην ιδέα ότι τίποτε δεν είναι απόλυτο.

Στις παραπάνω σκέψεις και συμπεράσματα οδηγήθηκα εμπειρικά, ακολουθώντας από διαίσθηση ένα δρόμο που ονομάζω "συνηθίζω τα μάτια μου να βλέπουν στο σκοτάδι". Κατά συνέπεια, τις παρουσιάζω με κάθε επιφύλαξη.