Η δύναμη και η παγίδα της συμφωνίας - Μια εξομολόγηση

Η δύναμη και η παγίδα της συμφωνίας 

ΜΙΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Όταν ήμουν μικρό παιδί, ο κόσμος μου ήταν γεμάτος με διαφανή φτερωτά πλάσματα. Υπήρχαν παντού, όλες τις ώρες της ημέρας. Κι έτσι δεν έπαιζα όπως τ' άλλα παιδιά με παιχνίδια. Προσπαθούσα όλη την ημέρα να πιάσω τα "πεταλουδάκια", όπως τα ονόμαζα, καθώς εκείνα μου ξεγλιστρούσαν διαρκώς κάτω και πίσω από τα έπιπλα ή πετώντας ψηλά στο ταβάνι... Υπήρχε μόνο ένα πρόβλημα - κανένας άλλος δεν μπορούσε να τα δει.

Πόσο εύκολο όμως είναι να βλέπεις κάτι, όταν κανένας άλλος δεν το βλέπει;

Έτσι, καθώς πλησίαζα τα πέμπτα μου γενέθλια, τα αιθέρια πλάσματα που γέμιζαν τον κόσμο μου άρχισαν σιγά σιγά να ξεθωριάζουν, μέχρι που μια μέρα χάθηκαν τελείως. Άρχισα να βλέπω τον κόσμο όπως κι όλοι οι άλλοι. Δεν έβρισκα τα κάγκελα του παιδικού μου κρεβατιού στολισμένα κάθε πρωί με λευκές κορδέλες. Τίποτε δεν πετούσε πια μπροστά από τους τοίχους.

Όταν ήμουν μικρό παιδί, περιφρονούσα τα χρήματα και τους ανθρώπους που συνδέονταν συναισθηματικά με υλικά αντικείμενα. Δεν καταλάβαινα γιατί οι "μεγάλοι", που είχαν ζήσει περισσότερο καιρό από εμένα (όπως νόμιζα τότε), δεν είχαν μάθει κάτι περισσότερο για τη ζωή. Πίστευα ότι ο ύψιστος σκοπός του ανθρώπου είναι η τελειοποίηση της ψυχής, μια μάλλον ακραία άποψη, ειδικά για ένα νήπιο.

Πόσο εύκολο είναι όμως να πιστεύεις κάτι, όταν κανένας άλλος δεν το πιστεύει;

Έτσι, με τον καιρό, και χωρίς να το συνειδητοποιώ, πίστεψα πως τα υλικά αγαθά έχουν μεγάλη αξία, όπως και η αποδοχή και ο θαυμασμός των άλλων. Τα υψηλά ιδανικά μου ξεθώριασαν κι αυτά σαν τις οπτασίες της νηπιακής μου ηλικίας, καθώς μεγάλωνα κι έβλεπα αλλιώς τα πράγματα. Τα όνειρά μου για πνευματική ανωτερότητα έσβησαν πολύ γρήγορα στo τέλος του Λυκείου, μέσα από τις προσπάθειές μου να ταιριάξω με διάφορα πρότυπα. Ακόμη και η απόφασή μου να φοιτήσω στο πανεπιστήμιο δεν ήταν δική μου απόφαση (παρόλο θα μπορούσε να είναι, αν είχα ιδέα για το τι ήθελα ΕΓΩ).

Όμως τα χρόνια στο πανεπιστήμιο μόνο τη γνώση δεν επιδίωξα. Και στα χρόνια που ακολούθησαν έπαιξα πολλά κατώτερα παιχνίδια, τοποθέτησα κι άλλα παραπετάσματα μπροστά από το οπτικό μου πεδίο, και ο κόσμος που έβλεπα κάποτε άλλαξε πολύ. Έβαλα ταμπέλες στον εαυτό μου, ταυτίστηκα με ανθρώπους, τάσεις και νοοτροπίες.

Πέρασαν 40 χρόνια για να συνειδητοποιήσω το βαθμό στον οποίο η ανάγκη αποδοχής και συμφωνίας με έχει καθορίσει. Κι άρχισα σιγά σιγά να ανακαλύπτω ξανά το δικό μου σημείο άποψης, βγάζοντας κάθε είδους χρωματιστά γυαλιά που επηρέαζαν τον τρόπο που έβλεπα τον κόσμο. Ανακάλυψα πως οτιδήποτε σχεδόν "γνωρίζουμε", όλες οι καθιερωμένες και κοινά αποδεκτές "αλήθειες", δεν είναι παρά ένα ψέμα.

Τίποτε όμως δεν μπορεί να σταθεί χωρίς συμφωνία. Πραγματικότητα είναι αυτό για το οποίο συμφωνούν οι περισσότεροι. Αν δέκα άνθρωποι βλέπουν ένα αντικείμενο ως τραπέζι και ένας θεωρεί ότι είναι καρέκλα, τότε αυτός ο ένας πρέπει να είναι τρελός. Η πραγματικότητα υπαγορεύεται από την πλειοψηφία και δημιουργείται από την πλειοψηφία, όσο κι αν μας έχουν πείσει και μας έχουν επιβάλει την άποψη ότι ο κόσμος γύρω μας υπάρχει ούτως ή άλλως, χωρίς καμία δική μας συμμετοχή.

Ίσως, αν επέμενα περισσότερο, τα φτερωτά πλάσματα να γίνονταν σιγά σιγά ορατά και από άλλους ανθρώπους, ίσως να γίνονταν στο τέλος μέρος της συμφωνημένης πραγματικότητας. Η πραγματικότητα και η αλήθεια είναι δύο διαφορετικά πράγματα.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι, όσο περνούν τα χρόνια, αν πλησιάζω το σημείο στο οποίο βρισκόμουν στο τέλος της προηγούμενης ζωής μου. Είναι πραγματικά κρίμα αν μου πήρε όλη μου τη ζωή για να ξαναφτάσω στο ίδιο σημείο. Μάλλον όμως δεν είναι έτσι. Γιατί έμαθα κάτι σ' αυτή τη ζωή που θα με βοηθήσει να μην ξανακάνω τα ίδια λάθη. Αν είναι να κρατήσω κάτι από αυτή τη ζωή στην επόμενη, αυτό είναι το να μη θεωρώ τίποτε δεδομένο, να αναζητώ τη δική μου αλήθεια και να βλέπω τη δική μου πραγματικότητα. Μόνο έτσι θα μπορέσω να συνεχίσω χωρίς παλινδρομήσεις την πορεία μου για νέες ανακαλύψεις, νέους τόπους και νέες περιπέτειες.