Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ «ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ»;

Το παρακάτω απόσπασμα είναι από το βιβλίο Far Journeys του Robert Monroe. Σε μια από τις πολλές εξωσωματικές εμπειρίες του, ο συγγραφέας έλαβε γνώση της παρακάτω ιστορίας με τη μορφή «κειμένου σκέψης». Όπως ξέρουμε, οι πνευματικές ή «μεταφυσικές» πληροφορίες, από διάφορες πηγές, είναι χαοτικά πολλές. Τι με έκανε να σταθώ σ’ αυτό το κείμενο, να το μεταφράσω και να το δημοσιεύσω με έναν τόσο εντυπωσιακό τίτλο; Ο κυριότερος λόγος είναι η αληθοφάνειά του. Είναι ίσως η λογικότερη εξήγηση για τη Δημιουργία που έχω διαβάσει.

Είναι αυτή η αληθινή ιστορία της Δημιουργίας; Ίσως. Σίγουρα δεν είναι ολόκληρη. Κάτι της λείπει, όπως λείπει και από κάθε άλλη γνωστή ιστορία. Γνωρίζουμε με βάση τις πληροφορίες μας. Γνωρίζουμε τι γνωρίζουμε, όμως δεν έχουμε καμιά ιδέα για το τι δε γνωρίζουμε. Αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα με την Αλήθεια. Την αναζητούμε απαραίτητα στις πληροφορίες που διαθέτουμε και επιμένουμε ότι πρέπει να την περιέχουν...  

Δε θα σας καθυστερήσω άλλο, όμως, με δικά μου σχόλια. Το απίστευτο κείμενο που ακολουθεί μπορεί να σας φανεί αδιάφορο, είναι όμως εξίσου πιθανό να σας ξεβολέψει ανεπανόρθωτα.

Κάποιος, Κάπου (ή και τα δύο, σε εκατομμύρια ή αμέτρητα) θέλει, του αρέσει, χρειάζεται, εκτιμά, συλλέγει, πίνει, τρώει ή χρησιμοποιεί ως ναρκωτικό (sic) μια ουσία με την ονομασία Λους. (Ηλεκτρισμό, πετρέλαιο, οξυγόνο, χρυσάφι, σιτάρι, νερό, γη, παλιά νομίσματα, ουράνιο.) Πρόκειται για μια ουσία σπάνια στο Κάπου, κι εκείνοι που κατέχουν Λους το θεωρούν ιδιαίτερα σημαντικό για την όποια χρήση το προορίζουν.

Αντιμέτωπος μ’ αυτό το ζήτημα Προσφοράς και Ζήτησης (ένας παγκόσμιος νόμος στο Κάπου), ο Κάποιος αποφάσισε να το παραγάγει τεχνητά, κατά κάποιον τρόπο, παρά να το αναζητήσει στη «φυσική» μορφή του. Αποφάσισε να φτιάξει έναν Κήπο και να καλλιεργήσει Λους.

Στη φυσική του κατάσταση, το Λους βρέθηκε ότι προκύπτει από μια σειρά δονήσεων στον κύκλο άνθρακα-οξυγόνου, και το υπόλειμμα είναι Λους διαφόρων βαθμών καθαρότητας. Μόνο μέσω τέτοιας δραστηριότητας απαντάται, και δευτερευόντως κατά τη διάρκεια της χημικής αντίδρασης. Εξερευνητές από το Κάπου κάλυψαν μεγάλες αποστάσεις σε αναζήτηση πηγών Λους, και νέες ανακαλύψεις χαιρετήθηκαν σε πολύ ενθουσιασμό και ανταμοιβές.

Ήταν λοιπόν ο Κάποιος και ο Κήπος του που τα άλλαξαν όλα. Μακριά, σε μια απομακρυσμένη περιοχή, άρχισε να εργάζεται στο πείραμά του. Πρώτα δημιούργησε το κατάλληλο περιβάλλον για να ευδοκιμεί ο κύκλος άνθρακα-οξυγόνου. Δημιούργησε μια Ισορροπία με μεγάλη φροντίδα, έτσι ώστε να υπάρχει διαρκής παροχή κατάλληλης ακτινοβολίας και άλλων θρεπτικών συστατικών.

Εν συνεχεία, πειραματίστηκε με την Πρώτη Σοδειά του, η οποία πράγματι παρήγαγε Λους, αλλά μόνο σε μικρή ποσότητα και σχετικά χαμηλής ποιότητας, όχι ικανού μεγέθους ώστε να αξίζει τον κόπο να τη μεταφέρει στο Κάπου. Το πρόβλημα ήταν διττό: Η διάρκεια ζωής των μονάδων της σοδειάς ήταν πολύ μικρή, κι επιπλέον οι μονάδες ήταν μικροσκοπικές. Το γεγονός αυτό περιόριζε την ποιότητα και την ποσότητα, καθότι η σοδειά δε διέθετε χρόνο να παραγάγει Λους κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες. Επιπλέον, η συγκομιδή του Λους μπορούσε να γίνει μόνο τη στιγμή του τέλους της ζωής των μονάδων, ούτε μια στιγμή πιο πριν.

Η Δεύτερη Σοδειά του δεν ήταν καλύτερη, ίσως και χειρότερη. Άλλαξε το περιβάλλον σε ένα άλλο μέρος του Κήπου, όπου η πυκνότητα ήταν αεριώδης παρά υγρή, ενώ τα μεγαλύτερης πυκνότητας χημικά δημιουργούσαν μια στέρεη βάση και έτσι συνέχιζαν να είναι διαθέσιμα. Φύτεψε αμέτρητες μονάδες σε πολλές ποικιλίες με νέα μορφή, πολύ μεγαλύτερου μεγέθους, έως και πολλές χιλιάδες φορές μεγαλύτερες και πιο σύνθετες από την απλή μονοκυτταρική Πρώτη Σοδειά. Αντέστρεψε τον κύκλο άνθρακα-οξυγόνου, ωστόσο όλα είχαν μια βασική ομοιομορφία. Όπως και στην Πρώτη Σοδειά, πολλαπλασιάζονταν σε τακτά χρονικά διαστήματα και ολοκλήρωναν τον κύκλο της ζωής τους αυτομάτως. Για να αποφύγει την ανομοιόμορφη κατανομή χημικών και ακτινοβολίας, που ήταν ένα κυρίαρχο στοιχείο στην Πρώτη Σοδειά, ακινητοποίησε τη Δεύτερη Σοδειά. Κάθε μονάδα σχεδιάστηκε να παραμένει κατά κύριο λόγο στο δικό της κομμάτι του Κήπου. Για το σκοπό αυτό, σε καθεμιά δόθηκαν ρίζες που εισχωρούσαν βαθιά στην πιο πυκνή χημική ύλη. Είχαν επίσης προσαρτημένο ένα μίσχο ή κορμό, που βοηθούσε να υψώνεται το άνω μέρος τους προς τα πάνω, ώστε να προμηθεύεται την απαραίτητη ακτινοβολία. Το άνω τμήμα, φαρδύ, λεπτό και κάπως εύθραυστο, σχεδιάστηκε ως μετατροπέας ενώσεων άνθρακα-οξυγόνου από και προς τη μονάδα της σοδειάς. Ως πρόσθετη σκέψη, στελέχη με ζωηρά χρώματα, συνοδευόμενα από γεννήτριες κόκκων, προσαρτήθηκαν σε κάθε μονάδα, συνήθως κοντά στην κορυφή και συμμετρικά ως προς το κέντρο.

Στο αεριώδες περίβλημα γύρω από τη σοδειά έστησε κυκλοφοριακά μοντέλα, κυρίως για να βοηθήσει στον πολλαπλασιασμό. Αργότερα, ανακάλυψε ότι αυτή η ανατάραξη στο αεριώδες περίβλημα αποτελούσε ένα μέσο συγκομιδής του Λους. Αν η ανατάραξη ήταν αρκετά βίαιη, η Σοδειά θα έπεφτε καταγής, ο χρόνος ζωής της θα έφτανε στο τέλος του, και θα απελευθερωνόταν Λους. Αυτό ήταν ιδιαιτέρως χρήσιμο για την περίπτωση που χρειαζόταν άμεση προμήθεια Λους σε κάποια χρονική στιγμή διαφορετική του Χρόνου Συγκομιδής.

Παρόλα αυτά, η Δεύτερη Σοδειά ήταν κάθε άλλο παρά ικανοποιητική. Αν και ήταν γεγονός ότι η παραγόμενη ποσότητα Λους ήταν πολύ μεγαλύτερη, στην ακατέργαστη μορφή του ήταν πολύ χαμηλής ποιότητας για να αξίζει τον κόπο. Επιπλέον, η περίοδος ανάπτυξης ήταν τώρα πάρα πολύ μεγάλη, χωρίς αύξηση της ποιότητας. Κάποιο σημαντικό στοιχείο απουσίαζε.

Ο Κάποιος πλανήθηκε πάνω από τον Κήπο του για πολύ καιρό, κάνοντας μελέτες, πριν επιχειρήσει την Τρίτη Σοδειά. Ήταν μια πραγματική πρόκληση. Πράγματι, εν μέρει είχε επιτύχει. Είχε καλλιεργήσει Λους. Ωστόσο, το προϊόν των προσπαθειών του υπολειπόταν σε πολύ μεγάλο βαθμό της άγριας, μη καλλιεργημένης ποικιλίας.

Κάποια στιγμή, αντιλήφθηκε αναπόφευκτα την απάντηση. Η Τρίτη Σοδειά ήταν η ζωντανή απόδειξη αυτής της Αλήθειας: Ήταν αναγκαίο να περιληφθεί ο αρχικός κύκλος άνθρακα-οξυγόνου. Και έπρεπε να αποκατασταθεί η κινητικότητα. Και οι δύο αυτοί παράγοντες είχαν φανεί πολλά υποσχόμενοι στην παραγωγή υψηλής ποιότητας Λους. Αν μπορούσε να προστεθεί μέγεθος, πολλά θα μπορούσαν να επιτευχθούν.

Μ’ αυτό το σχέδιο στο προσκήνιο, ο Κάποιος απομάκρυνε διάφορες δειγματικές μονάδες από την Πρώτη Σοδειά, η οποία συνέχιζε να ευημερεί στο υγρό κομμάτι του Κήπου. Τις μετέτρεψε ώστε να μπορούν να ζουν και να αναπτύσσονται στην αεριώδη περιοχή. Πρώτα τις προσάρμοσε ώστε να λαμβάνουν τροφή από τη Δεύτερη Σοδειά, στην οποία επέτρεψε να αναπτύσσεται γι’ αυτόν ακριβώς το σκοπό. Μ’ αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκαν τα πρώτα Κινούμενα, η Τρίτη Σοδειά. Τα Κινούμενα τρέφονταν από τη Δεύτερη Σοδειά, τερματίζοντας έτσι τον κύκλο ζωής της και παράγοντας χαμηλής ποιότητας Λους. Όταν κάποιο από τα τεράστια Κινούμενα ολοκλήρωνε το δικό του κύκλο ζωής, επιπλέον Λους παραγόταν. Η ποσότητα ήταν τεράστια, αλλά το δονητικό μοντέλο του παραγόμενου Λους είχε μεγάλα περιθώρια βελτίωσης.

Ήταν από σύμπτωση που ο Κάποιος ανακάλυψε τον Πρωταρχικό Καταλύτη σε σχέση με την παραγωγή Λους. Τα γιγάντια και αργοκίνητα Κινούμενα είχαν διάρκεια ζωής δυσανάλογα μεγάλη για την ποσότητα τροφής που κατανάλωναν. Η ανάπτυξη και ο κύκλος ζωής τους ήταν τέτοιας διάρκειας, που σύντομα τα Κινούμενα αποδεκάτισαν τη Δεύτερη Σοδειά. Όλος ο Κήπος θα έχανε την ισορροπία του και θα έπαυε η παραγωγή Λους. Τόσο η Δεύτερη όσο και η Τρίτη Σοδειά ήταν στα πρόθυρα της εξαφάνισης.

Όσο η Δεύτερη Σοδειά λιγόστευε, τόσο η ανάγκη των Κινούμενων για ενέργεια οξυνόταν. Συχνά δύο Κινούμενα επεδίωκαν να καταναλώσουν την ίδια μονάδα Δεύτερης Σοδειάς. Αυτό γεννούσε Σύγκρουση, η οποία οδηγούσε σε φυσική πάλη δύο ή περισσότερα από τα άχαρα Κινούμενα.

Ο Κάποιος παρατηρούσε αυτούς τους τσακωμούς, στην αρχή απορροφημένος από το πρόβλημα, και εν συνεχεία με μεγάλο ενδιαφέρον. Όταν συνέβαιναν συγκρούσεις, τα Κινούμενα απέδιδαν Λους! Όχι σε αμελητέες, αλλά σε μεγάλες και χρησιμοποιήσιμες ποσότητες, και μάλιστα πολύ μεγαλύτερης καθαρότητας.

Χωρίς χρονοτριβή έβαλε τη θεωρία σ’ εφαρμογή. Αφαίρεσε ακόμη μία μονάδα της Πρώτης Σοδειάς από την υγρή περιοχή του Κήπου και την επανασχεδίασε για το αεριώδες περιβάλλον – αλλά με μια σημαντική αλλαγή. Το νέο Κινούμενο θα ήταν κάπως μικρότερο, αλλά θα χρειαζόταν να τρέφεται με άλλα Κινούμενα. Αυτό θα έλυνε το πρόβλημα του υπερπληθυσμού των Κινούμενων, και την ίδια στιγμή θα δημιουργούσε ικανοποιητικές ποσότητες χρησιμοποιήσιμου Λους στη διάρκεια κάθε σύγκρουσης-πάλης, συν κάτι έξτρα κάθε φορά που ένα Κινούμενου του νέου είδους τερμάτιζε τη ζωή του άλλου. Ο Κάποιος θα ήταν σε θέση να μεταφέρει στο Κάπου ικανοποιητικές ποσότητες αρκετά καθαρού Λους.

Έτσι προέκυψε ο Κανόνας του Πρωταρχικού Καταλύτη. Η σύγκρουση μεταξύ μονάδων άνθρακα-οξυγόνου παράγει σταθερές ποσότητες Λους. Ήταν τόσο απλό.

Ικανοποιημένος που είχε βρει τη φόρμουλα, ο Κάποιος έφτιαξε την Τέταρτη Σοδειά. Γνώριζε τώρα ότι τα Κινούμενα της Τρίτης Σοδειάς ήταν υπερβολικά μεγάλα και με πολύ μεγάλη διάρκεια ζωής για να είναι τελικά χρήσιμα. Αν πολλαπλασιάζονταν σε μεγάλα νούμερα, όλος ο Κήπος θα έπρεπε να επεκταθεί και να μεγαλώσει. Δεν υπήρχε αρκετός χώρος για την καλλιέργεια τόσο μεγάλων μονάδων ούτε ανάλογες φυλλώδεις μονάδες της Δεύτερης Σοδειάς για να τις υποστηρίξουν. Επίσης, όπως σωστά σκέφθηκε, η αυξημένη κινητικότητα και ταχύτητα θα αύξανε τον παράγοντα Σύγκρουση, με αποτέλεσμα μεγαλύτερη παραγωγή Λους.

Με μια μόνο κίνηση, ο Κάποιος έβαλε τέρμα στη ζωή όλων των άχρηστων Κινούμενων της Τρίτης Σοδειάς. Επιστρέφοντας στις μονάδες της Πρώτης Σοδειάς στην υγρή περιοχή, τις τροποποίησε και τις επέκτεινε σε μια πληθώρα σχημάτων και μεγεθών, δίνοντάς τους σύνθετες πολυκυτταρικές δομές υψηλής κινητικότητας. Τις σχεδίασε με βάση ένα μοντέλο που θα παρείχε ισορροπία. Υπήρχαν εκείνες που κατανάλωναν μονάδες κύκλου του άνθρακα, του τύπου της Δεύτερης Σοδειάς (βασικά ακίνητες) ως πηγή ενέργειας. Και υπήρχαν και άλλες, με πολύ μεγάλη κινητικότητα, που για να καλύψουν τις ανάγκες τους για ενέργεια κατανάλωναν άλλες κινούμενες μονάδες της Τροποποιημένης Πρώτης Σοδειάς.

Το ολοκληρωμένο κύκλωμα λειτουργούσε πολύ ικανοποιητικά. Στο υγρό περιβάλλον ευδοκιμούσε η τροποποιημένη ακίνητη Δεύτερη Σοδειά. Μικρά, πολύ δραστήρια Κινούμενα που ανέπνεαν νερό λάμβαναν θρέψη, «έτρωγαν» την τροποποιημένη Δεύτερη Σοδειά. Μεγαλύτερα ή / και άλλα δραστήρια Κινούμενα κατανάλωναν για ενέργεια τους μικρότερους «φυτοφάγους». Όταν κάποιο Κινούμενο γινόταν πολύ μεγάλο και αργό, ήταν εύκολος στόχος για τα μικρότερα Κινούμενα, που επιτίθονταν σε αδηφάγα νούμερα. Τα χημικά υπολείμματα από την πρόσληψη τροφής κατακάθονταν στον πάτο του υγρού μέσου, προσφέροντας έτσι νέα θρέψη για τα Στατικά (Τροποποιημένη Δεύτερη Σοδειά), ολοκληρώνοντας τον κύκλο. Το αποτέλεσμα ήταν μια σταθερή ροή Λους – από τον τερματισμό της ζωής των Στατικών, από την έντονη πάλη των Κινούμενων για να μην καταλήξουν τροφή, και τελικά από τον αιφνίδιο τερματισμό της ζωής των εν λόγω Κινούμενων ως το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της πάλης.

Σε ένα άλλο τμήμα του Κήπου του –στην αεριώδη περιοχή με τη στέρεη βάση χημικών ενώσεων– ο Κάποιος εφάρμοσε τις ίδιες τεχνικές με ακόμη πιο προχωρημένες βελτιώσεις. Πρόσθεσε πολλές ποικιλίες Στατικών (η αρχική Δεύτερη Σοδειά) για να παράσχει επαρκή και ποικίλη τροφή για τα νέα Κινούμενα που σκόπευε να δημιουργήσει. Όπως και στην άλλη περιοχή του Κήπου, έφτιαξε τα Κινούμενα σε μια ισορροπία δύο τύπων, εκείνα που κατανάλωναν και λάμβαναν ενέργεια από τα Στατικά της Δεύτερης Σοδειάς κι εκείνα που χρειάζονταν άλλα Κινούμενα για να συντηρηθούν. Δημιούργησε στην κυριολεξία χιλιάδες πρωτότυπα είδη, μικρά και μεγάλα -αν και κανένα τόσο μεγάλο όσο τα Κινούμενα της Τρίτης Σοδειάς- και ιδιοφυώς έδωσε στο καθένα κάποια χαρακτηριστικά που ευνοούσαν τη σύγκρουση: Μέγεθος, άπιαστη ταχύτητα, παραπλανητική ή / και προστατευτική επένδυση και χρώμα, όργανα αντίληψης και ανίχνευσης κίνησης και σωματιδίων, καθώς και ιδιαίτερες, μεγαλύτερης σκληρότητας προεξοχές, για τραυματισμό, άρπαγμα ή ξέσκισμα του αντιπάλου στη διάρκεια σύγκρουσης. Αυτά τα τελευταία εξυπηρετούσαν θαυμάσια στο να εντείνονται και να παρατείνονται οι περίοδοι σύγκρουσης, με αποτέλεσμα την αυξημένη απελευθέρωση Λους.

Στο πλαίσιο του πειραματισμού, ο Κάποιος σχεδίασε και δημιούργησε μια μορφή Κινούμενων που ήταν αδύναμοι και αναποτελεσματικοί σε σύγκριση με τα άλλα Κινούμενα της Τέταρτης Σοδειάς. Ωστόσο, αυτά τα πειραματικά Κινούμενα είχαν δύο ιδιαίτερα πλεονεκτήματα. Μπορούσαν να καταναλώνουν και να λαμβάνουν ενέργεια και από τα Στατικά και από τα άλλα Κινούμενα. Δεύτερον, ο Κάποιος πρόσθεσε σ’ αυτά ένα Κομμάτι του Εαυτού του –καθώς καμιά άλλη πηγή αυτής της Ουσίας δεν είναι γνωστή ή διαθέσιμη– για να ενεργεί ως έντονη, υπέρτατη ώθηση για κίνηση. Σύμφωνα με τον Κανόνα της Έλξης, ο Κάποιος γνώριζε ότι αυτή η προσθήκη θα δημιουργούσε σ’ αυτό το συγκεκριμένο είδος Κινούμενων μια ακατάπαυστη κινητικότητα. Πάντα θα προσπαθούσε να ικανοποιήσει την έλξη που γεννούσε αυτό το μικρό κομματάκι Του, καθώς θα γύρευε να ενωθεί με το άπειρο Όλον. Έτσι, η ώθηση για ικανοποίηση των ενεργειακών απαιτήσεων μέσω της λήψης τροφής δε θα ήταν η μόνη κινητήριος δύναμη. Και το σημαντικότερο, οι ανάγκες και οι παρορμήσεις που δημιουργούσε το Κομμάτι του Κάποιου δε θα μπορούσαν να ικανοποιηθούν πουθενά στον Κήπο. Έτσι, η ανάγκη για κίνηση θα ήταν ακατάπαυστη, και η σύγκρουση ανάμεσα σ’ αυτή την ανάγκη και στην ανάγκη για λήψη ενέργειας θα ήταν συνεχής – καθιστώντας τον πιθανόν μια συνεχή πηγή υψηλής ποιότητας Λους, αν επιβίωνε.

Η Τέταρτη Σοδειά ξεπέρασε όλες τις προσδοκίες του Κάποιου. Κατέστη εμφανές ότι μια σταθερή και χρήσιμη ποσότητα Λους παραγόταν τώρα στον Κήπο. Η ισορροπία της «Ζωής» λειτουργούσε τέλεια, με τον Παράγοντα Σύγκρουση να παράγει τεράστιες ποσότητες Λους, συμπληρωματικά των σταθερών ποσοτήτων που παράγονταν από το συνεχή τερματισμό της ζωής όλων των τύπων Κινούμενων και Στατικών. Για να διαχειριστεί την παραγωγή, ο Κάποιος εγκατέστησε Ειδικούς Συλλέκτες να βοηθήσουν με τη συγκομιδή. Εγκατέστησε επίσης Διαύλους για να μεταφέρει το ακατέργαστο Λους από τον Κήπο στο Κάπου. Το Κάπου δεν εξαρτιόταν πια στην «άγρια μορφή» ως την κύρια πηγή Λους. Ο Κήπος του Κάποιου έδωσε ένα τέλος σ’ αυτό.

Με την επιτυχία του Κήπου και την παραγωγή Λους μέσω καλλιέργειας, και Άλλοι άρχισαν να σχεδιάζουν και να κατασκευάζουν τους δικούς τους Κήπους. Αυτό ήταν σε συμφωνία με το Νόμο Προσφοράς και Ζήτησης (το Κενό είναι μια ασταθής κατάσταση), καθώς οι ποσότητες Λους από τον Κήπο του Κάποιου κάλυπταν μόνο εν μέρει τις ανάγκες του Κάπου. Μάλιστα, Συλλέκτες για λογαριασμό Άλλων έμπαιναν στον Κήπο του Κάποιου, για να εκμεταλλευτούν τις μικροποσότητες Λους που οι Συλλέκτες του Κάποιου παρέβλεπαν ή αγνοούσαν.

Ο Κάποιος, έχοντας ολοκληρώσει την εργασία του, επέστρεψε στο Κάπου και ασχολήθηκε με άλλα θέματα. Η παραγωγή Λους παρέμεινε σε σταθερό επίπεδο υπό την επίβλεψη των Συλλεκτών. Οι μοναδικές τροποποιήσεις γίνονταν με εντολή του ίδιου του Κάποιου. Με οδηγίες από τον Κάποιο, οι Συλλέκτες κατά περιόδους θέριζαν τμήματα της Τέταρτης Σοδειάς. Αυτό γινόταν για να εξασφαλιστεί η επάρκεια των χημικών, της ακτινοβολίας και των λοιπών θρεπτικών ουσιών για τις νεότερες, επερχόμενες μονάδες. Ένας δευτερεύων σκοπός ήταν η περιστασιακή συλλογή επιπλέον ποσοτήτων Λους, που δημιουργούνταν από έναν τέτοιο θερισμό. 

Για τη συγκομιδή, οι Συλλέκτες προκαλούσαν θύελλες στροβιλισμού και αναταραχής τόσο στο αεριώδες περίβλημα όσο και στους πιο συμπαγείς χημικούς σχηματισμούς που αποτελούσαν τη βάση του Κήπου. Οι προκαλούμενες αναταράξεις είχαν ως αποτέλεσμα τον τερματισμό της ζωής μεγάλου πλήθους μονάδων της Τέταρτης Σοδειάς, καθώς συνθλίβονταν κάτω από την κινούμενη βάση ή πνίγονταν από τα κύματα της φουρτουνιασμένης υγρής περιοχής του Κήπου. (Λόγω ιδιαιτερότητας στο σχεδιασμό, οι μονάδες της Τέταρτης Σοδειάς δεν μπορούν να διατηρήσουν τον κύκλο οξυγόνου-άνθρακα όταν περιβάλλονται από το υγρό στοιχείο.)

Αυτό το μοντέλο «Ζωής» στον Κήπο θα μπορούσε να είχε συνεχίσει απαράλλακτο στους αιώνες, αν δεν παρενέβαινε η αντίληψη και διερευνητική δραστηριότητα του Κάποιου. Πότε πότε, μελετούσε δείγματα Λους από τον Κήπο του. Δεν υπήρχε κάποιο κίνητρο για να το κάνει αυτό, εκτός από το γεγονός ότι ο Κάποιος ίσως συνέχισε από μακριά να ενδιαφέρεται για το έργο του. Σε μια συγκεκριμένη ανάλυση ενός δείγματος Λους, ο Κάποιος είχε εξετάσει ως συνήθως τις ποσότητες και ήταν έτοιμος να το επιστρέψει στη Δεξαμενή, όταν αντιλήφθηκε μια Διαφορά. Ήταν αμυδρή, αλλά υπήρχε.

Αυτό του κέντρισε αμέσως το ενδιαφέρον, κι έριξε άλλη μια ματιά. Πλεγμένο με το πιο κοινό Λους υπήρχε ένα λεπτό τμήμα καθαρισμένου και απεσταγμένου Λους. Αυτό ήταν αδύνατον. Καθαρισμένο και απεσταγμένο Λους προέκυπτε μόνο όταν το «άγριο» Λους είχε περάσει από επεξεργασία πολλές φορές. Το Λους από τον Κήπο του Κάποιου απαιτούσε την ίδια κατεργασία προτού χρησιμοποιηθεί.

Κι όμως, ήταν τόσο εξευγενισμένο, που δε γινόταν να ενωθεί ξανά με την ακατέργαστη ουσία. Ο Κάποιος επανέλαβε τις μετρήσεις του, και το αποτέλεσμα ήταν και πάλι θετικό. Υπήρχε ένας παράγοντας στον Κήπο του τον οποίο δε γνώριζε.

Ο Κάποιος αναχώρησε άμεσα από το Κάπου και επέστρεψε στον Κήπο του. Εξωτερικά, όλα έμοιαζαν ίδια. Οι αεριώδεις περιοχές με τη συμπαγή βάση στον Κήπο ήταν ένα ατέλειωτο πράσινο χαλί από την ευημερούσα Δεύτερη Σοδειά. Η Τροποποιημένη Πρώτη Σοδειά στην υγρή περιοχή ήταν σε τέλεια συμφωνία με το Νόμο Δράσης-Αντίδρασης (μέρος του Νόμου Αιτίας και Αποτελέσματος). Ο Κάποιος αντιλήφθηκε χωρίς καθυστέρηση ότι η Διαφορά –η πηγή απεσταγμένου Λους- δε βρισκόταν ούτε στην Πρώτη ούτε στη Δεύτερη Σοδειά. 

Βρήκε την πρώτη στιγμιαία εκπομπή απεσταγμένου Λους σε μια από τις μονάδες της Τέταρτης Σοδειάς (η οποία είχε σύντομα φιλτραριστεί μέσα απ’ όλα τα φυτά της Δεύτερης Σοδειάς). Η εκπομπή συνέβη στη διάρκεια της ασυνήθιστης δράσης αυτής της μονάδας, καθώς επιδόθηκε σε μια πάλη μέχρι θανάτου με μια άλλη μονάδα της Τέταρτης Σοδειάς. Αυτή η δράση από μόνη της δε θα δημιουργούσε απεσταγμένο Λους, απ’ όσο γνώριζε ο Κάποιος, κι έτσι ερεύνησε βαθύτερα για την πηγή.

Εκείνη τη στιγμή ήταν που ανακάλυψε τη Διαφορά. Η μονάδα της Τέταρτης Σοδειάς δεν πάλευε για κάποιο κομμάτι τροφής προερχόμενο από μια ασθενέστερη μονάδα της Τέταρτης Σοδειάς ούτε για κάποιο νόστιμο βλαστάρι της Δεύτερης Σοδειάς – ούτε επίσης για να αποφύγει το θάνατο και το καταβρόχθισμα από την άλλη μονάδα της Τέταρτης Σοδειάς με την οποία συγκρουόταν.

Ήταν σε Σύγκρουση για να προστατέψει και να σώσει από το θάνατο τρεις δικές του μικρές μονάδες, οι οποίες περίμεναν για την έκβαση της μάχης, κουλουριασμένες κάτω μια μεγάλη μονάδα της Δεύτερης Σοδειάς. Δεν υπήρχε αμφιβολία γι’ αυτό. Αυτή η ενέργεια παρήγαγε εκπομπές απεσταγμένου Λους.

Με αυτή την ένδειξη, ο Κάποιος εξέτασε τις ενέργειες και άλλων μονάδων της Τέταρτης Σοδειάς στον Κήπο. Διαπίστωσε παρόμοιες εκπομπές Λους όταν άλλες μονάδες της Τέταρτης Σοδειάς έκαναν το ίδιο για να προστατέψουν τα «μικρά» τους. Και πάλι, όμως, η εξήγηση δεν ήταν ικανοποιητική. Το σύνολο των εκπεμπομένων ποσοτήτων απεσταγμένου Λους από όλες αυτές τις ενέργειες δεν ήταν ούτε το μισό από την ποσότητα που είχε βρει στο δείγμα από τη Δεξαμενή. Ήταν προφανές ότι υπήρχε και κάποιος άλλος παράγοντας.

Συστηματικά, πλανήθηκε πάνω από τον Κήπο, επεκτείνοντας την αντίληψή του σε όλες τις περιοχές. Σχεδόν αμέσως βρήκε την πηγή. Μια εκπομπή υψηλής ποιότητας απεσταγμένου Λους ερχόταν από ένα συγκεκριμένο τμήμα του Κήπου. Έφτασε βιαστικά στο σημείο.

Κι εκεί το βρήκε – μια πειραματική μονάδα της Τροποποιημένης Τέταρτης Σοδειάς, μια από εκείνες που περιείχαν ένα Κομμάτι του Ίδιου στο μοντέλο λειτουργίας τους. Στεκόταν μόνη κάτω από το φυλλώδες επάνω μέρος μιας μεγάλης μονάδας της Δεύτερης Σοδειάς. Δεν «πεινούσε». Δεν ήταν σε Σύγκρουση με μια άλλη μονάδα της Τέταρτης Σοδειάς. Δεν έκανε κάτι για να προστατέψει τα «μικρά» της. Γιατί λοιπόν εξέπεμπε απεσταγμένο Λους σε τόσο μεγάλη ποσότητα;

Ο Κάποιος πλησίασε περισσότερο. Η αντίληψή του εισχώρησε στη μονάδα της Τροποποιημένης Τέταρτης Σοδειάς και τότε κατάλαβε. Η μονάδα αισθανόταν μοναξιά! Αυτό το γεγονός παρήγαγε απεσταγμένο Λους.

Καθώς ο Κάποιος έκανε πίσω, πρόσεξε και κάτι άλλο ασυνήθιστο. Η μονάδα της Τροποποιημένης Τέταρτης Σοδειάς είχε ξαφνικά αντιληφθεί την Παρουσία Του. Είχε καταρρεύσει στη συμπαγή βάση του Κήπου και τιναζόταν από περίεργους σπασμούς. Καθαρό υγρό έβγαινε από τα δύο ανοίγματα αντίληψης της ακτινοβολίας. Τώρα η εκπομπή απεσταγμένου Λους ήταν ακόμη πιο έντονη.

Απ’ αυτή την ανακάλυψη, ο Κάποιος διατύπωσε τη διάσημη πλέον φόρμουλα για την παραγωγή απεσταγμένου Λους, η οποία εφαρμόζεται στην Κήπο σήμερα.

Το αποτέλεσμα της ιστορίας είναι γνωστό. Ο Κάποιος περιέλαβε στη φόρμουλά του τη θεμελιώδη αρχή: ". . . Η δημιουργία καθαρού, απεσταγμένου Λους επιτυγχάνεται από μονάδες της Τροποποιημένης Τέταρτης Σοδειάς (Τύπος 4Τ) μέσω της αίσθησης του ανεκπλήρωτου, αλλά μόνο εάν αυτό το μοντέλο εκφράζεται σε ένα δονητικό επίπεδο πάνω από τους αισθητηριακούς περιορισμούς του περιβάλλοντος. Όσο μεγαλύτερη είναι η ένταση του ως άνω μοντέλου, τόσο μεγαλύτερη η απόδοση απεσταγμένου Λους. . . ."

Για να θέσει τη φόρμουλα σε εφαρμογή, ο Κάποιος σχεδίασε λεπτές αλλαγές στον Κήπο του, όλες τους γνωστές σε κάθε ιστορικό. Ο διαχωρισμός όλων των μονάδων της Σοδειάς σε Μισά (για να γεννιέται το αίσθημα της μοναξιάς καθώς επεδίωκαν να επανενωθούν) και η προτροπή για κυριαρχία των μονάδων Τύπου 4Τ είναι δύο από τις πιο αξιοσημείωτες καινοτομίες.

Όπως φαίνεται τώρα, ο Κήπος είναι ένα συναρπαστικό θέαμα αποτελεσματικότητας. Εδώ και πολύ καιρό, πλέον, οι Συλλέκτες έχουν γίνει Δεξιοτέχνες στην Τέχνη παραγωγής απεσταγμένου Λους. 

Οι μονάδες του Τύπου 4Τ κυριαρχούν και έχουν εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον Κήπο, με εξαίρεση τα βαθύτερα μέρη του υγρού μέσου. Αυτές είναι οι κυριότεροι παραγωγοί απεσταγμένου Λους.

Μέσα από την εμπειρία, οι Συλλέκτες ανέπτυξαν και εξέλιξαν μια ολόκληρη τεχνολογία με συμπληρωματικά εργαλεία για συγκομιδή Λους από τις μονάδες Τύπου 4Τ. Τα πιο συνήθη έχουν ονομαστεί αγάπη, φιλία, οικογένεια, απληστία, μίσος, πόνος, ενοχή, ασθένεια, περηφάνια, φιλοδοξία, κυριότητα, κατοχή, θυσία – και σε μεγαλύτερη κλίμακα, έθνη, τοπικισμός, πόλεμοι, πείνα, θρησκεία, μηχανές, ελευθερία, βιομηχανία, εμπόριο, για να αναφέρουμε μερικές. Η παραγωγή Λους είναι μεγαλύτερη από ποτέ…

Far Journeys (Chapter 12) 

by Robert Monroe

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Κάποτε, σ' ένα μέρος του σύμπαντος όχι πολύ μακριά από το γαλαξία μας, υπήρχε μια συστάδα πλανητοειδών, την οποία οι κάτοικοί τους ονόμαζαν Ρέτρις Κούλιαν - Αιωρούμενα Νησιά.

Τους πλανητοειδείς περιέβαλε ένα ρευστό ηλεκτρομαγνητικό πεδίο, στο οποίο όφειλαν και τη συνοχή τους. Η ρευστότητα ήταν η κυρίαρχη κατάσταση της ύλης, και θα μπορούσε να πει κανείς, χωρίς να σφάλλει, πως οι πλανητοειδείς ήταν ρευστοί. Έδαφος και αέρας ήταν ρευστά. Κι όμως, τα λαμπρά οικοδομήματα –κάποια από τα οποία αιωρούνταν σε διάφορες αποστάσεις μεταξύ των πλανητοειδών– είχαν μια ανεξήγητη στερεότητα.

Κάποτε, στους Ρέτρις Κούλιαν κατοικούσαν πλάσματα θαυμαστά. Το σώμα τους ήταν λευκό και διάφανο σχεδόν, και τη νύχτα έλαμπε στο χρώμα της ιδιαίτερης συχνότητας καθενός. Αν είχαν ταυτότητες –που δεν είχαν–, στη θέση του δαχτυλικού αποτυπώματος θα αναφερόταν η ιδιαίτερη συχνότητά τους.

Κάποτε, οι νύχτες ήταν μαγευτικές στους Ρέτρις Κούλιαν. Το στοιχείο που τους περιέβαλε λαμπύριζε κι αυτό, σαν νεραϊδόσκονη που πλανιόταν παντού. Τις ώρες αυτές επέλεγαν οι Ζεντ –όπως ονομάζονταν οι κάτοικοι των Ρέτρις Κούλιαν–, για να αποσυρθούν για λίγο από το σύμπαν, με μια διαδικασία που στη Γη είναι γνωστή ως ύπνος. Τις ώρες εκείνες της νυχτερινής μαγείας ήταν η στιγμή για την Αποσύνδεση, στη διάρκεια της οποίας επέστρεφε ο καθένας στο δικό του Σύμπαν, έξω από το Χώρο και το Χρόνο.

Κι ύστερα άρχισαν οι επισκέψεις από επιστήμονες της διαπλανητικής Ομοσπονδίας Αζάρκτ, που ήθελαν να μάθουν το μυστικό της ρευστής μαγνητικής ενέργειας. Η ενέργεια αυτή λειτουργούσε ως ένα θαυμαστό τηλεπικοινωνιακό δίκτυο, χωρίς χρήση συσκευών, ενώ τροφοδοτούσε με ενέργεια κάθε μέρος των πλανητοειδών. Αλλά το πιο εντυπωσιακό ήταν ότι επέτρεπε στους κατοίκους να πετούν ή να διανύουν αποστάσεις στιγμιαία.

Στους Ρέτρις Κούλιαν δεν υπήρχαν επιστήμονες. Δεν είχε νόημα, διότι ήταν ελεύθεροι πλανήτες – από τους λίγους που είχαν απομείνει μετά το τέλος του Μαγικού Κύκλου. Κανείς δεν τους είχε στερήσει τη Γνώση, και δεν υπήρχε λόγος να την αναζητούν. Το ρευστό μαγνητικό πεδίο το είχαν δημιουργήσει μόνοι τους. Με προθυμία άρχισαν να εξηγούν στους επιστήμονες επισκέπτες πώς ρευστοποίησαν τον αιθέρα σε νοητικό επίπεδο, όμως οι τελευταίοι δεν προέρχονταν από ελεύθερους πλανήτες. Δεν είχαν τη Γνώση, ή μάλλον την είχαν ξεχάσει, ή, για να είμαστε απόλυτα ακριβείς, είχαν πειστεί πως δεν την είχαν, κι έτσι είχαν επινοήσει γνώση, πολλή γνώση, γραμμένη σε πάρα πολλά βιβλία. Και η «γνώση» αυτή ήταν, κατά κάποιον τρόπο, το φίλτρο μέσα από το οποίο περνούσαν τα πάντα. Και δεν τα κατάφεραν να διδαχτούν από τους Ζεντ.

Όταν επέστρεψαν, ανακοίνωσαν στους ηγέτες της Ομοσπονδίας Αζάρκτ ότι οι Ζεντ δεν τους αποκάλυψαν τίποτα και πως προσπάθησαν να τους παραπλανήσουν με αντιεπιστημονικές και ανεφάρμοστες ιδέες. Οι ηγέτες όμως ήταν αποφασισμένοι να πάρουν αυτό που ήθελαν έστω και δια της βίας, και σύντομα επιχείρησαν να εισβάλλουν στους Ρέτρις Κούλιαν.

Όμως μια έκπληξη περίμενε τον εχθρικό πολεμικό στόλο. Κάθε προσπάθεια να επιτεθούν απέβη μάταιη. Ούτε σφαίρες ούτε λέιζερ ούτε πύραυλοι κατάφερναν να φτάσουν στο στόχο τους, παρά μόνο εξαϋλώνονταν αφήνοντας πολύχρωμα κύματα να αιωρούνται στο πέρασμά τους. Οι εισβολείς έφυγαν άπραγοι και βαθιά προβληματισμένοι. Η τεχνολογία τους δεν μπορούσε να αγγίξει τους Ζεντ.

Αιώνες πέρασαν, και οι νοητικές επιστήμες γνώρισαν μεγάλη ανάπτυξη στην Ομοσπονδία του Αζάρκτ. Τότε ήταν που εντοπίστηκε και η Αχίλλειος πτέρνα των Ζεντ, το πιο δυνατό και ταυτόχρονα το μόνο τρωτό σημείο κάθε πνευματικού όντος: Η ελεύθερη βούληση.

Η ελεύθερη βούληση των Ζεντ ήταν το στοιχείο που είχε εμποδίσει τους κατακτητές στο παρελθόν, αλλά και το στοιχείο που θα τους άνοιγε το δρόμο, αν πετύχαιναν να τη χειραγωγήσουν. Ο μόνος τρόπος να υποδουλωθούν οι Ζεντ ήταν να το επιτρέψουν.

Αυτή ήταν η Απάντηση στο μέγα μυστήριο... 

Έτσι, μια μεγάλη επιχείρηση οργανώθηκε και πάλι για να κάμψει την αντίσταση των αήττητων Ζεντ. Δε βασιζόταν στην ανοιχτή επίθεση, μα στην παραπλάνηση. Η συγκατάθεση των Ζεντ ήταν απαραίτητη, και για να καταφέρουν οι εχθρικοί πληθυσμοί να την αποσπάσουν κατέστρωσαν ένα λεπτομερές σχέδιο, που ενσωμάτωνε αριστοτεχνικά όλες τις τεχνικές που είχαν αναπτύξει για το χειρισμό της ελεύθερης βούλησης.

Το πρώτο βήμα της ατζέντας τους ήταν η Εμπιστοσύνη. Χρησιμοποιώντας την τότε νέα (και σήμερα παλαιά) τεχνική του Δούρειου Ίππου, διείσδυσαν στον πληθυσμό των Ζεντ στέλνοντας αυτή τη φορά πλήρωμα από τον πλανήτη Κέι. Οι Ζεντ διατηρούσαν στο μακρινό παρελθόν καλές σχέσεις με τη γαλαζόμορφη αυτή φυλή. Δε γνώριζαν ότι, στο μεταξύ, οι κάτοικοι του Κέι είχαν αναγκαστεί να συνάψουν συμμαχία με την Ομοσπονδία Αζάρκτ για να αντιμετωπίσουν εξωτερικούς εχθρούς.

Το δεύτερο βήμα της ατζέντας ήταν η παρουσίαση ενός Ανώτερου Σκοπού.

Το πλήρωμα από τον πλανήτη Κέι εμφανίστηκε ως Γαλαξιακή Ομάδα Διάσωσης. Μίλησαν στους Ζεντ για τη μεγάλη συμφορά στον Νιρμπάλ, έναν κατοικημένο πλανήτη που πέθαινε επειδή καταστρεφόταν η ατμόσφαιρά του. Τους ενημέρωσαν ότι ο μόνος τρόπος να κρατηθεί στη ζωή ήταν το χαλάζιο, ένα στοιχείο που βρισκόταν σε αφθονία στο υπέδαφος των Ρέτρις Κούλιαν. Το μόνο που χρειαζόταν λοιπόν για να σώσουν τα εκατομμύρια ψυχές που αργοπέθαιναν στον Νιρμπάλ ήταν να συγκεντρώσουν μεγάλες ποσότητες χαλαζίου. Η Ομάδα Διάσωσης θα αναλάμβανε τη μεταφορά του με τα διαστημόπλοιά της.

Οι Ζεντ τσίμπησαν το δόλωμα, εξάλλου όλα τα στοιχεία που τους έδειχναν οι επισκέπτες ήταν απόλυτα αληθοφανή. Και όχι απλώς αληθοφανή. Ήταν –σχεδόν– αληθινά. Όταν στόχος είναι η παραπλάνηση, το στοιχείο της Αλήθειας είναι απαραίτητο σε μεγάλες δόσεις. Και όπως είδαμε, οι απεσταλμένοι έκαναν τέλεια τη δουλειά τους... Έφεραν τους Ζεντ σε επαφή με τον Νιρμπάλ. Διαπίστωσαν και μόνοι τους το πρόβλημα.

Μόνο που δε γνώριζαν –και δεν υποψιάστηκαν– ότι το χαλάζιο δεν ήταν η λύση. Το χαλάζιο ήταν ολότελα άχρηστο για τον πλανήτη Νιρμπάλ, όμως ήταν το μόνο στοιχείο που υπήρχε σε αφθονία στους Ρέτρις Κούλιαν και, επιπλέον, η εξόρυξή του στις «απαιτούμενες ποσότητες» ήταν ένα τεράστιο έργο, που θα δημιουργούσε τις κατάλληλες προϋποθέσεις για την εξέλιξη του σχεδίου υποδούλωσης.

Μετά απ’ αυτό, είχε έρθει πια η στιγμή να εφαρμόσουν το τρίτο –και πιο φαρμακερό– βήμα της ατζέντας τους: Την υποβάθμιση του ατόμου. Οι «ανώτεροι σκοποί» είναι το τέλειο όχημα για τη μείωση της ατομικής συνείδησης. Καταφέρνουν να αντιστρέψουν πειστικά την εξίσωση ισχυρό άτομο = ισχυρό σύνολο σε ασθενές άτομο = ισχυρό σύνολο. 

Έτσι, οι Ζεντ έμαθαν να εργάζονται ομαδικά, να έχουν αρχηγούς και να ακολουθούν εντολές. Το στοιχείο της συμμόρφωσης σύντομα κατέλαβε κυρίαρχη θέση στις ομάδες εργασίας, μέχρι που όλα άρχισαν να γίνονται παράλογα με έναν «φυσιολογικό» τρόπο, όπως ακριβώς και στη Γη. Επειδή συμμόρφωση είναι να παραχωρείς την ελεύθερη βούλησή σου με την «ελεύθερη» βούλησή σου. Η βούληση, είτε ελεύθερη είτε «ελεύθερη» είναι το ισχυρότερο όπλο. Στην πρώτη περίπτωση στα χέρια του κατόχου της, ενώ στη δεύτερη στα χέρια του χειραγωγού.

Το έργο της εξόρυξης διαρκούσε χρόνια. Στην αρχή, υπήρχε τακτική επικοινωνία με τον Νιρμπάλ –στην πραγματικότητα με ένα στημένο σκηνικό σε άλλο πλανήτη– απ’ όπου έρχονταν «τα καλά νέα για τη βελτίωση της κατάστασης», εμψυχώνοντας τους Ζεντ να συνεχίζουν το μάταιο έργο τους. Μα και αυτά τα ψεύτικα καλά νέα σιγά σιγά αραίωναν, χρωματίζοντας όλο και πιο σπάνια το γκρίζο τοπίο μιας ατέρμονης ρουτίνας. Μετά από πέντε περίπου γενιές, οι Ζεντ άρχισαν να ξεχνούν πώς ζούσαν οι πρόγονοί τους. Τα παιδιά γεννιόντουσαν μέσα σε καθεστώς δουλείας, την οποία όμως ποτέ δεν υποψιάζονταν γι’ αυτό που ήταν. Οι ομάδες εργασίας εξελίχθηκαν σε τυπικές γήινες κοινωνίες, με κυβερνήσεις, αναγκαστική εργασία και υποχρεωτική εκπαίδευση, σαρώνοντας κάθε τομέα της ζωής των Ζεντ.

Η αποστολή από την Ομοσπονδία Αζάρκτ, από την άλλη, απέτυχε παταγωδώς να διαλευκάνει το μυστήριο του ρευστού μαγνητικού πεδίου. Κάθε έρευνα απέβη άκαρπη, και τελικά συγκεντρώθηκαν τόσο στη χειραγώγηση των Ζεντ, που η υποδούλωσή τους έγινε αυτοσκοπός. Φρόντιζαν με θρησκευτική ευλάβεια να εφαρμόζουν κάθε τεχνική ελέγχου, παίζοντας άριστα το ρόλο των εξουσιαστών, χωρίς νόημα, σ' ένα θέατρο χωρίς θεατές.

Με τα χρόνια, δημιουργήθηκε μια κοινωνία τέρας. Μα οι Ζεντ δεν το έβλεπαν, δεν τους ενοχλούσε. Και όταν τους ενοχλούσε, διαπίστωναν ότι δεν μπορούσαν να αντιπαλέψουν κάτι τόσο μεγαλύτερο από τους ίδιους. Έτσι, διαμαρτύρονταν μόνο, δίνοντας ακόμη περισσότερη δύναμη στην κοινωνία που απεχθάνονταν και μειώνοντας περισσότερο τη δική τους. Επειδή είχαν πιστέψει ότι η κοινωνία ήταν η μόνη αιτία. Κι επειδή είχαν πιστέψει ότι για να αλλάξουν τα πράγματα έπρεπε πρώτα να νικήσουν αυτό το τέρας – ένας στόχος ακατόρθωτος. Η διαμαρτυρία και η μεμψιμοιρία δεν απέχουν στ’ αλήθεια πολύ από την απάθεια.

Μερικές χιλιάδες χρόνια μετά, οι Ζεντ χρησιμοποιούσαν πλέον ένα μικρό ποσοστό του εγκεφάλου τους, ενώ έχασαν σε μεγάλο βαθμό τις τηλεπαθητικές και τηλεκινητικές τους ικανότητες. Το χειρότερο απ’ όλα, έχασαν την ορθή κρίση τους.

Οι αρχικοί υποδουλωτές τους έφυγαν κάποια στιγμή, όταν ανατράπηκε η ηγεσία στην Ομοσπονδία Αζάρκτ, όμως οι Ζεντ δεν ήταν πια οι ίδιοι. Εύκολα έπεσαν στα δίχτυα άλλων εισβολέων, χειρότερων αυτή τη φορά, που «βελτίωσαν» τις μεθόδους των προκατόχων τους με εξελιγμένα τεχνολογικά μέσα.

Και ο υπέροχος κόσμος που κάποτε υπήρξε εκεί χάθηκε στη σκόνη του χρόνου.

Τώρα πια οι Ζεντ δε ζουν – δουλεύουν μόνο. Τις νύχτες το σώμα τους λάμπει σε μια μόνο συχνότητα – εκείνη που εκπέμπει το Σύστημα Κεντρικού Ελέγχου. Όλοι δείχνουν ίδιοι και στ’ αλήθεια πιστεύουν –αν πιστεύουν κάτι πια– ότι αυτός είναι ο σωστός τρόπος να δείχνουν. Όταν έρθει η ώρα να ξεκουράσουν το σώμα τους, δεν αποσυνδέονται –είναι μονίμως συνδεδεμένοι.

Κι όμως, μέσα στα άβουλα κορμιά των Ζεντ, που μηχανικά ακολουθούν τις εντολές των κατακτητών τους, ποτέ δεν έπαψε να κατοικεί μια λάμψη, και αν κάποιος μπορεί να βλέπει πίσω από τις σκιές, σίγουρα θα τη δει.

Πότε και με ποιον τρόπο η λάμψη αυτή θα Γνωρίσει και πάλι τον Εαυτό της κανείς δεν το ξέρει... Μα είναι αναπόφευκτο πως κάποτε θα συμβεί. Κάποτε, κάποιος Ζεντ θα παραδοθεί στην έλξη του δικού του σύμπαντος και θα αποσυνδεθεί. Και θα ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση. Η αλλαγή δε θα έρθει γρήγορα, ίσως χρειαστούν χιλιάδες χρόνια ακόμη για να συνειδητοποιήσουν τι είναι η αποσύνδεση και τι σημαίνει να είναι συνδεδεμένοι. Για πολύ καιρό, εκείνοι που θα έχουν αφυπνιστεί θα απελπίζονται με την αδυναμία τους να αφυπνίσουν τους υπόλοιπους, βιώνοντας μια βασανιστική μοναξιά ή ακόμη και διωγμούς. Το βέβαιο είναι πως θα δώσουν το δικό τους αγώνα, σ’ αυτό το μέρος του σύμπαντος που το παιχνίδι ξέφυγε από τον έλεγχο. Και θα τα καταφέρουν.

Μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα, όμως, οι Ζεντ κινούνται σ’ ένα πηχτό πνευματικό σκοτάδι, και με το βλέμμα κενό εκτελούν τις εντολές των κατακτητών τους. Το ρευστό μαγνητικό πεδίο χάθηκε προ πολλού, επειδή κανείς δε γνωρίζει πια πώς να το δημιουργεί. Από τους επτά Ρέτρις Κούλιαν απέμεινε μόνο ένας ερημωμένος πλανήτης από πέτρα και άμμο, τσακισμένος σε αρκετά σημεία από τους μικρότερους πλανητοειδείς που προσέκρουσαν επάνω του. Οι τελευταίοι κατακτητές μετέφεραν τους Ζεντ σε εκατοντάδες σταθμούς ανά το γαλαξία, όπου τους έχουν τοποθετήσει να εργάζονται για τις ανίερες επιχειρήσεις τους.

Είναι άραγε αυτή η μοίρα των πλανητών και των ελεύθερων όντων; Και αν πράγματι αυτή είναι η μοίρα τους, ποιος το αποφάσισε; Αν θυμάστε, τίποτε δεν μπορούσε να συμβεί στους Ζεντ, μέχρι τη στιγμή που με την «ελεύθερη» βούλησή τους υπέγραψαν το συμφωνητικό της υποδούλωσής τους.

ΚΑΛΩΣΗΡΘΕΣ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΓΗ!

Καλωσήρθες στον πλανήτη Γη! Είμαστε σίγουροι ότι θα σου αρέσει πολύ εδώ! Από εδώ οι γονείς σου, οι άνθρωποι που δημιούργησαν το σώμα σου και θα σε φροντίζουν μέχρι να μεγαλώσεις. Σ' αγαπούν ανιδιοτελώς, ίσως τα μόνα άτομα που θα σε αγαπήσουν έτσι στη ζωή σου, εκτός από τα δικά σου παιδιά, οπότε είναι αληθινή ευλογία που θα είναι τα πρώτα σου αφεντικά! 

Θα σου λένε διαρκώς τι να κάνεις και τι να μην κάνεις, αλλά το πιθανότερο είναι πως δε θα απαιτούν πολλά πράγματα από σένα. Αν είσαι ήσυχο και φρόνιμο παιδί, καλός μαθητής, τρως όλο σου το φαγητό και κοιμάσαι όταν σου λένε, σίγουρα θα τα πάτε περίφημα!

Οι γονείς σου θα είναι και οι πρώτες αυθεντίες σου, εκείνοι που θα ξέρουν τα πάντα καλύτερα από εσένα και θα σου μάθουν πώς γίνονται τα πράγματα εδώ, όπως το έμαθαν κι εκείνοι από τους δικούς τους γονείς. Εμπιστέψου τους! Γεννήθηκες στην καλύτερη χώρα από τους καλύτερους γονείς και ανήκεις στη μόνη αληθινή θρησκεία!

Πρόκειται να ζήσεις σε μια κοινωνία ανθρώπων. Δε θα το προσέξεις ποτέ ίσως, επειδή θα είναι δεδομένο, αλλά τα περισσότερα από αυτά που θα κάνεις εδώ είναι ήδη αποφασισμένα για σένα. Πρώτα πρώτα, θα φοιτήσεις στο σχολείο. Εκεί θα είσαι υποχρεωμένος να κάθεσαι για πολλές ώρες κάθε μέρα σε ένα θρανίο, μια εξαιρετικά αποτελεσματική άσκηση που θα σου μάθει να ελέγχεσαι και να υπομένεις - ικανότητες που θα σου φανούν πολύ χρήσιμες στη μετέπειτα ζωή σου. 

Ο συνεχής εξαναγκασμός που θα υπομείνεις στην προσχολική και σχολική σου ζωή θα σε εξημερώσει πλήρως και θα σου μάθει να κινείσαι χωρίς να δυσανασχετείς μέσα στα επιτρεπόμενα όρια. Θα εκτελείς τις υποχρεώσεις σου σαν να είναι δική σου βούληση και θα νιώθεις πραγματικά ότι ζεις μια καλή ζωή! Δε θα σε πειράζει να εργάζεσαι τη μισή μέρα για να μπορείς να πληρώνεις τη στέγη και το φαγητό σου, και την άλλη μισή για να διατηρείς καθαρή τη στέγη και να ασχολείσαι με το φαγητό. Εξάλλου, θα έχεις και κάποιο ελεύθερο χρόνο για να κάνεις ό,τι σου αρέσει - στο βαθμό που σου το επιτρέπουν τα οικονομικά σου.

Η κοινωνία γνωρίζει καλά ότι χαλιναγωγώντας κατ' αρχάς το σώμα σου, θα χαλιναγωγήσει σιγά σιγά και τη σκέψη σου. Και θα αποφασίζεις από μόνος σου να κάθεσαι στο θρανίο, και αργότερα να είσαι "καθώς πρέπει". Θα αποφασίζεις μόνος σου να υπομένεις την καταπίεση του κράτους και να θεωρείς αναγκαίο κακό όλα τα παράλογα που θα βλέπεις να συμβαίνουν γύρω σου, αν ποτέ φτάσεις στο σημείο να σκεφτείς ότι είναι παράλογα. Δε θα σε ενοχλεί, επειδή θα ξέρεις ότι έτσι γίνονται τα πράγματα εδώ! Και πως δεν μπορείς εσύ να τα αλλάξεις.

Θα μπορείς φυσικά να έχεις πολλές "δικές σου" ιδέες. Αυτός είναι ο πλανήτης της ελεύθερης βούλησης και της ελευθερίας λόγου. Θα το δεις, όταν θα γράφεις ό,τι θέλεις στο διαδίκτυο και πολλοί μάλιστα θα σου κάνουν like. Αρκεί να μην ξεφεύγεις από τα επιτρεπτά όρια. Αν το κάνεις, θα σε περιγελούν και θα σε αποφεύγουν. Θα διαπιστώσεις και μόνος σου ότι ο μιμητισμός είναι ο καλύτερος τρόπος να γίνεσαι αποδεκτός και να πετυχαίνεις στη ζωή. Κάνε ό,τι και οι άλλοι και θα είσαι μια χαρά.

Μην τρομάζεις με όλα αυτά τα παράξενα που σου λέμε τώρα, θα δεις ότι θα σου φανούν εντελώς φυσιολογικά όταν θα έρθει η ώρα να τα ζήσεις. Και ούτε που θα αναρωτηθείς ποτέ αν ήταν σωστά. Ούτως ή άλλως, τι θα μπορούσες να κάνεις; Έτσι γίνονται τα πράγματα εδώ! Κλείσε τώρα τα ματάκια σου και κοιμήσου μωράκι μου... 

Σου ευχόμαστε μια ευχάριστη διαμονή!

ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ

Μια αυτοδημιούργητη φυλακή

Όταν εμφανίζεται μπροστά μας κάτι που δε συμφωνεί με τις πεποιθήσεις μας, πόσοι από εμάς έχουμε την τόλμη να το δούμε; 

Πόσοι από εμάς θα κάνουμε χώρο στο νου μας για να το φιλοξενήσουμε κι αυτό, έστω προσωρινά μέχρι να το αξιολογήσουμε; 

Φυσικά, όλοι εμείς! Μόνο "οι άλλοι" δεν το κάνουν, σωστά; (Συχνά μας διαφεύγει το ανόητα απλό γεγονός πως, για τους άλλους, εμείς είμαστε "οι άλλοι") 

Εδώ υπεισέρχεται και ο μηχανισμός της "λογικής εξήγησης". Πάντα μπορούμε να βρούμε μια "λογική εξήγηση" για να απορρίψουμε το "άβολο" δεδομένο ή να το ερμηνεύσουμε έτσι ώστε να μην αναιρεί τα δικά μας. Είμαστε αριστοτέχνες σ' αυτό! (Χρησιμοποιώ Α' πληθυντικό πρόσωπο, ως όφειλα σ' ένα κείμενο που μιλάει για "εμάς" ως "τους άλλους". Ομολογώ ότι πονάει...)

Ένα δεδομένο μπορεί να είναι άβολο για πολλούς λόγους, αλλά το συνηθέστερο είδος άβολου δεδομένου είναι εκείνο που, αν ίσχυε, θα ανέτρεπε μια βασική μας πεποίθηση, άρα θα είχαμε άδικο. Πολύ επώδυνο... 

Το φαινόμενο είναι πιο εμφανές στους οπαδούς κάποιου πολιτικού κόμματος ή θρησκείας. Αν έχεις τη φιλοδοξία να κάνεις ένα τέτοιο άτομο να φιλοξενήσει κάποιο άβολο δεδομένο, θα απογοητευτείς. Είναι μάταιο. Προσέξατε κάτι, όμως; Είπα "πιο εμφανές", όχι "πιο συχνό" ή "πιο συνηθισμένο". Είναι μόνο πιο εμφανές, επειδή σ' αυτά τα δύο θέματα υπάρχουν τρανταχτά στοιχεία και αποδείξεις. Η ίδια εμμονή παρατηρείται και στη στάση μας απέναντι στα μεγάλα φιλοσοφικά ερωτήματα, απλά δε φαίνεται, κι εξάλλου δε μας απασχολεί τόσο στο πλαίσιο της καθημερινότητας.

Δεν είναι όμως σωστό να κρίνουμε κάποιον από τις πεποιθήσεις του. Σωστές (ίδιες με τις δικές μας) ή λάθος (διαφορετικές από τις δικές μας), δεν έχει τόση σημασία. Το μόνο που έχει σημασία είναι αν μπορεί να τις εξετάσει υπό το φως νέων δεδομένων, αν μπορεί να φιλοξενήσει νέα δεδομένα, αν μπορεί να αναθεωρεί απόψεις. Ανόητος δεν είναι απαραίτητα εκείνος που παίρνει λάθος δρόμο, αλλά σίγουρα είναι εκείνος που δεν μπορεί να αλλάξει κατεύθυνση, ακόμη και όταν προφανώς οδεύει σε αδιέξοδο. Ο καθένας μας μπορεί να σφάλλει (όσο φρικτή και αν είναι αυτή η σκέψη όταν αφορά εμάς!) 

Η παντελής απουσία καθοδήγησης είναι ανέφικτη. Και θα ακούσουμε, και θα διαβάσουμε, και θα επιλέξουμε ή θα διαμορφώσουμε απόψεις με βάση τις πληροφορίες που διαθέτουμε. Το θέμα, όμως, είναι το εξής: Είτε ακολουθήσαμε κάποιο δάσκαλο είτε είπαμε πως κάθε διδασκαλία είναι παγίδα, καταφέραμε να μην κάνουμε την άποψή μας παγιωμένη πεποίθηση; ΟΠΟΙΑ και αν είναι αυτή. 

Δε θεωρώ τίποτα απόλυτο, και όσο και αν είμαι κατά των διδασκαλιών και των κατηχήσεων, θα παραδεχόμουν κάποιον ως φωτισμένο δάσκαλο ή πνευματικό οδηγό, αν κατάφερνε να μη γίνει η διδασκαλία του πεποιθήσεις και να μη θεωρηθεί αυθεντία από όσους τον δέχονται.

ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ; 

(μια προσωπική ιστορία) 

Την αλήθεια δεν αρκεί να σου τη δείξει κάποιος άλλος για να τη δεις. Αυτό μάλλον όλοι μας, λίγο πολύ, το έχουμε διαπιστώσει. Καταντάει τετριμμένο. Προσωπικά, είχα την ατυχία ή την τύχη να το διαπιστώσω από πρώτο χέρι, να ζήσω με ανθρώπους που δεν έβλεπαν αυτό που έβλεπαν, με αποτέλεσμα να έχουν συμμαχήσει (εν αγνοία τους;) με τον εχθρό. Την ιστορία που ακολουθεί την κράτησα πολύ καιρό για τον εαυτό μου... είναι η ιστορία μου σε μια από τις ανώτερες οργανώσεις της Σαηεντολογίας. 

Η οργάνωση ήταν μια αρκετά κλειστή ομάδα, χωρίς ιδιαίτερη επαφή με τον έξω κόσμο. Ο ιδρυτής της, που είχε πεθάνει περίπου 15 χρόνια πιο πριν, είχε τοποθετήσει πολλές ασφαλιστικές δικλείδες ώστε να μην εκτραπεί η οργάνωση από τους αρχικούς σκοπούς της. Αν κάτι ήταν αδιαπραγμάτευτο και αυτονόητο, ήταν ότι εφαρμόζουμε αυτά που έχει πει και γράψει ο ιδρυτής. Εξάλλου, γι' αυτό βρισκόμασταν εκεί. Αυτά γνωρίζαμε και αυτά συμφωνήσαμε να κάνουμε όταν υπογράψαμε το συμβόλαιό μας. Και το κυριότερο, ήταν  γνώση που είχε φέρει αποτελέσματα στη ζωή μας, γι' αυτό και πήραμε κάποια στιγμή την απόφαση να αφιερωθούμε στο σκοπό να βοηθήσουμε και άλλους να έχουν τα ίδια οφέλη. Πολύ σύντομα, όμως, διαπίστωσα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Άλλα έπρεπε να κάνουμε, και άλλα κάναμε. Αυτό ήταν εύκολο να το δω, αφενός γιατί ήμουν αρκετά ψηλά στην ιεραρχία και αφετέρου όλα όσα έπρεπε να κάνουμε ήταν καταγεγραμμένα με λεπτομέρεια σε πολλά βιβλία και έγγραφα. 

Σε σχέση με τις αρμοδιότητές μου, συγκεκριμένα, μου ζητήθηκε να κάνω εντελώς διαφορετικά πράγματα από τα προβλεπόμενα. Αν επρόκειτο για βελτίωση του τρόπου λειτουργίας, θα ήταν απόλυτα θεμιτό. Αντιθέτως, όμως, είχαν προστεθεί τόσα περιττά βήματα στη δουλειά μου, που ήταν αδύνατον να ολοκληρωθεί. Η μόνη εξήγηση που μπορούσα να δώσω ήταν ότι προστέθηκαν εκ του πονηρού, γιατί δεν είχαν κανένα άλλο νόημα. Στέλνοντας μηνύματα και αναφορές στους ανωτέρους μου, δεν άργησα να καταλάβω ότι το πρόβλημα προερχόταν από την κορυφή. 

Όταν έγραψα στο ανώτατο κλιμάκιο, η απάντηση που έλαβα δε μου άφησε καμία αμφιβολία πως η οργάνωση είχε διαβρωθεί από άτομα που είχαν καταφέρει να διεισδύσουν στα ανώτατα αξιώματα. Υπήρχε όμως και ένα άλλο πρόβλημα, ακόμη σοβαρότερο. Κανένας άλλος δεν έβλεπε τι συνέβαινε. Οι μόνοι άνθρωποι με τους οποίους μπορούσα να μιλήσω ανοιχτά και να με καταλάβουν ήταν δύο άλλοι Έλληνες (επρόκειτο για διεθνή οργάνωση με μέλη διαφόρων εθνικοτήτων). Οι τρεις μας, λοιπόν, με όλη την απαραίτητη μυστικότητα, αρχίσαμε να συλλέγουμε περισσότερα στοιχεία και να ερευνούμε τις πιθανότητες να αλλάξουμε την κατάσταση από μέσα. Αυτό όμως ήταν αδύνατον. Οι εντολές ξεκινούσαν από την κορυφή και κανείς από τους κατώτερους δεν είχε το θάρρος έστω να τις αμφισβητήσει, με βάση την καθιερωμένη διαδικασία. Έβλεπα με απορία όλα αυτά τα άτομα να πιστεύουν ότι έκαναν το σωστό επειδή ακολουθούσαν τις εντολές που τους έδωσαν, ενώ στην πραγματικότητα διέπρατταν μια συνεχιζόμενη προδοσία. Κανείς τους δεν είχε υπογράψει να είναι υπάκουος, δεν ήταν αυτό το νόημα. Ποιος ξέρει, ίσως έβλεπαν κάτι λάθος, όμως νόμιζαν πως αν τους έδιωχναν από εκεί θα έχαναν το εισιτήριο για τον παράδεισο. 

Το διάστημα 1998-2000 η κατάσταση επιδεινώθηκε ραγδαία. Νέα προγράμματα άρχισαν να εκδίδονται, που παραβίαζαν ακόμη περισσότερο τη φιλοσοφία και το πνεύμα της οργάνωσης. Οι συνθήκες διαβίωσης έγιναν πολύ δύσκολες, ίσως για να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι οι απαιτήσεις για πειθαρχία και συμμόρφωση ολοένα μεγάλωναν. Βλέποντας ότι οι προσπάθειές μας δεν οδηγούσαν πουθενά, οι δυο άλλοι Έλληνες κι εγώ αποφασίσαμε να φύγουμε. Ένα βράδυ, μετά τη δουλειά στην οργάνωση, απομακρυνθήκαμε διακριτικά, για να μη δώσουμε στόχο στο φρουρό του κτιρίου, και περάσαμε από τη Δανία, όπου βρισκόμασταν, στη γειτονική Σουηδία. 

Τότε νόμιζα πως είχα "αποδράσει", σύντομα όμως άρχισα να διαπιστώνω ότι αυτά που είχα ζήσει εκεί ήταν μια μικρογραφία των τεκταινόμενων στον πλανήτη. Όμως, στο μικρόκοσμο της οργάνωσης ήταν πιο εύκολο να διακρίνω τα σημάδια, και μάλιστα από πρώτο χέρι. 

Γιατί οι υπόλοιποι δεν το έβλεπαν; 

Αυτό ήταν για μένα ένα μεγάλο και ενοχλητικό μυστήριο. Τόσο ενοχλητικό, που το είχα βγάλει από το νου μου για πολλά χρόνια. Μα διαπίστωσα εν καιρώ πως το πρόβλημα δεν το είχαν μόνο εκείνα τα άτομα. Πόσοι άνθρωποι γύρω μας δεν υπηρετούν τον εχθρό τους; Πόσοι δεν προσκυνούν τους επίδοξους υποδουλωτές τους; Δεν μπορείς να κάνεις μεγαλύτερο κακό σ' έναν άνθρωπο από το να εξαλείψεις την ικανότητά του να αμφισβητεί και να αμφιβάλλει. Αυτό που πέτυχαν οι θρησκείες, στο βαθμό που το πέτυχαν. Αυτό που προσπαθεί να πετύχει κάθε επίδοξος υποδουλωτής, μέσα από τη διαμόρφωση μιας ψευδούς "κοινής γνώμης". 

Όταν χαθεί η κριτική ικανότητα, χάνεται μαζί της η ικανότητα για σκέψη και παρατήρηση. Και αυτό που βλέπεις δεν είναι πια αυτό που βλέπεις. Ειδικά όταν υπάρχει και ο παράγοντας του προσωπικού συμφέροντος ή ο παράγοντας του φόβου, που επίσης θολώνουν την ορθή κρίση και χρησιμοποιούνται για την κατεύθυνση της σκέψης (π.χ. "σωτηρία" στην περίπτωση των θρησκειών, και πάλι "σωτηρία" στην περίπτωση του σύγχρονου ελληνικού πολιτικού σκηνικού). 

Σήμερα, πιο νηφάλια και λιγότερο ενοχλημένη, μπορώ να καταλάβω σ' ένα βαθμό γιατί δεν το έβλεπαν. 

1. Η αλλοίωση συνέβαινε αργά, έτσι ώστε τα άτομα να τη συνηθίζουν. Δε συνέβη από τη μια μέρα στην άλλη. Κατά κάποιον τρόπο, η ιδέα της απόκλισης από τον αρχικά συμφωνημένο τρόπο δράσης είχε περάσει στη συνείδησή τους, σε σημείο που να μην τους ξενίζει πια, ακόμη και όταν έγινε κατάφωρη. 

2. Έπειτα, το κακό χρειάζεται δύναμη για να το αντικρίσεις. Είναι πολύ πιο εύκολο να δεχτείς τα προσωπεία του για αληθινά. Ο λύκος που μεταμφιέστηκε σε πρόβατο φέρει ακόμη ενδείξεις ότι είναι λύκος. Τα πρόβατα τις βλέπουν, όμως τις αγνοούν ή επινοούν εξηγήσεις για να δικαιολογήσουν τα κοφτερά δόντια ή τα γαμψά νύχια του. Τους συμφέρει να είναι πρόβατο, είναι πολύ πιο βολικό, πιο αντιμετωπίσιμο... 

3. Τέλος, δεν μπορείς να γράψεις πάνω σε κάτι ήδη γραμμένο. Για να αλλάξεις δεδομένα, θα πρέπει να σβήσεις τα προηγούμενα, και αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο. Οι άνθρωποι ταυτίζονται με τα δεδομένα τους, ταυτίζονται με τις απόψεις τους, φοβούνται πως αν αποδειχτεί πως είχαν άδικο θα χάσουν τον ίδιο τους τον εαυτό, κι έτσι εμμένουν παράλογα στις απόψεις τους, επιμένουν, εντελώς παράλογα, ότι αυτό που βλέπουν δεν είναι αυτό που βλέπουν.

Φυσικά, δεν ήμουν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που κατάλαβε τι συνέβαινε. Πολλοί πριν από μένα και πολλοί ακόμη στα χρόνια που ακολούθησαν είδαν αυτό που έβλεπα κι εγώ. Εκατοντάδες άτομα αποστασιοποιήθηκαν και αποχώρησαν, και αρκετά απ' αυτά έχουν επιδοθεί σ' έναν αγώνα να δείξουν την αλήθεια στους υπόλοιπους. Οι μαρτυρίες και οι αποδείξεις εκ στόματος ανώτατων στελεχών που κάποτε υπηρετούσαν αυτή τη διαβρωμένη ηγεσία, ωστόσο, δε φαίνεται και πάλι να επαρκούν για να ανοίξουν τα μάτια εκείνων που εθελοτυφλούν. Γιατί, τελικά, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση να βλέπεις αυτό που βλέπεις. 

Μπορεί κάποιος να ξεκλειδώσει το κελί μιας φυλακής και να ελευθερώσει το σώμα ενός φυλακισμένου, όμως το ελεύθερο πνεύμα δε χαρίζεται. Κανείς δεν κρατάει το κλειδί που ξεκλειδώνει το κλουβί της ψυχής, αφού κανείς δεν μπορεί να χαρίσει υπευθυνότητα, ηθική, επίγνωση. Βέβαια, αν τα μάτια κάποιων είναι κλειστά, ποτέ δεν τους τα έχει κλείσει κάποιος άλλος. Ίσως τους έπεισε αριστοτεχνικά να το κάνουν, μόνοι τους όμως πήραν την απόφαση να τα κλείσουν. Και μόνο οι ίδιοι, με τη δική τους βούληση, θα μπορούσαν να τα ανοίξουν και πάλι. 

Τα τζίνι και τα παιχνίδια τους

ΤΑ ΤΖΙΝΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΟΥΣ 

Κάποτε, πολύ παλιά, στο σύμπαν κατοικούσαν μόνο τζίνι. Ελεύθερα, παντοδύναμα, έπαιζαν και διασκέδαζαν όλη μέρα, προσπαθώντας να παραβγούν το ένα το άλλο, κάνοντας πότε πότε σκανταλιές ή ζαβολιές, ακριβώς όπως τα παιδιά. Πέρα από το να τρέχουν πάνω κάτω στο σύμπαν, έπαιζαν με την ύλη και την ενέργεια κι έφτιαχναν διάφορα παιχνίδια. Ένα αγαπημένο παιχνίδι ήταν να φτιάχνουν δοχεία σε διάφορα σχήματα και με διάφορες ιδιότητες και δυνατότητες. 

Να σημειωθεί εδώ ότι το καλό δεν είχε τη σημερινή του έννοια. Καλό ήταν το ωραίο. Και ο θαυμασμός ήταν αυτό που τα τζίνι επιζητούσαν πάνω απ' όλα - ήταν το έπαθλο για το νικητή κάθε παιχνιδιού. Έτσι και το παιχνίδι με τα δοχεία ξεκίνησε πάνω σ' αυτή τη βάση -ποιος θα φτιάξει το πιο εντυπωσιακό δοχείο-, σύντομα όμως εξελίχθηκε διαφορετικά.

Όπως έπαιζαν με τα δοχεία, κάποια στιγμή διαπίστωσαν ότι ήταν πολύ διασκεδαστικό να μπαίνουν μέσα τους και να δοκιμάζουν νέες, ξεχωριστές εμπειρίες. Τα δοχεία που έφτιαχναν ήταν όλο και πιο περίτεχνα, με ειδικά εφέ και παράξενες δυνατότητες που μπορούσαν να βιώσουν. 

Το παιχνίδι αυτό πρόσφερε τόσες νέες δυνατότητες αλληλεπίδρασης, που κάποια στιγμή εκτιμήθηκε όσο κανένα άλλο. Και σύντομα δημιουργήθηκε το πρώτο ομαδικό παιχνίδι - πολλά τζίνι αποφάσισαν να παίξουν μαζί, με τα δοχεία τους, δοκιμάζοντας όλο και πιο πρωτόγνωρες εμπειρίες. Πόσα νέα πράγματα μπορούσαν τώρα να κάνουν! Ανακάλυψαν την οργάνωση, τις κοινωνίες, τις κυβερνήσεις. Δεν ήταν πια τόσο ελεύθερα όσο πριν, γιατί το ομαδικό παιχνίδι είχε υποχρεωτικά κάποιους κανόνες που έπρεπε να τηρούν, ήταν όμως διασκεδαστικό - στην αρχή τουλάχιστον... 

Τα δοχεία ήταν εύθραυστα, και τα τζίνι πίστεψαν με τον καιρό, όσο ταυτίζονταν με τα δοχεία τους, ότι και αυτά τα ίδια ήταν εύθραυστα και μπορούσαν να καταστραφούν. Άρχισαν να αισθάνονται φόβο. Και ο φόβος τούς έκανε σοβαρούς. Άρχισαν να χάνουν την παιδικότητά τους. Για πρώτη φορά, τα τζίνι μεγάλωναν. Πολλοί ακόμη κανόνες θεσπίστηκαν και η έννοια του καλού αναθεωρήθηκε, ώστε να σημαίνει οτιδήποτε βοηθά ή βελτιώνει την επιβίωση των δοχείων. Και πάνω σ' αυτή την επιβίωση οικοδόμησαν το ομαδικό παιχνίδι τους. 

Όμως τα ελεύθερα τζίνι έπαιζαν χωρίς κανόνες. Και όπως είχαν απεριόριστες δυνάμεις, άρχισαν να αποτελούν μεγάλη απειλή για τα τζίνι που ζούσαν σε δοχεία. Όταν θύμωναν -γιατί, όσο κι αν θέλουμε να πιστεύουμε το αντίθετο, τα ελεύθερα τζίνι δεν είναι η προσωποποίηση της καλοσύνης- δεν το είχαν σε τίποτε να κάνουν σκόνη έναν πλανήτη. Ή, για διασκέδαση και μόνο, να αλλάξουν δοχεία στα τζίνι ή να τα ταλαιπωρήσουν με άλλο τρόπο, προκαλώντας μεγάλη αναστάτωση. 

Η απόλυτη ελευθερία και η ατομικότητα ήταν πια μάστιγα για τα τζίνι που ζούσαν σε δοχείο. Έτσι, άλλαξαν και την έννοια της ελευθερίας, που τώρα σήμαινε τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν το δοχείο τους όπως ήθελαν. Και όπως ήταν φυσικό, δεν ένιωθαν ασφαλή με όλα αυτά τα ελεύθερα τζίνι που λυμαίνονταν τη ζωή τους. Άρχισαν λοιπόν να τους στήνουν παγίδες και να τα κλείνουν σε δοχεία. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να τα πειθαρχήσουν. Και το παιχνίδι κάποια στιγμή έγινε "να κλειστούν όλα τα τζίνι σε δοχεία". 

Το σκορ σύντομα άρχισε να ξεφεύγει υπέρ εκείνων που ζούσαν στα δοχεία, γιατί έπαιζαν ομαδικά, σε αντίθεση με τα ελεύθερα τζίνι που, αν και παντοδύναμα, ήταν μόνα τους και δεν είχαν αίσθηση οργάνωσης. Έτσι, τα ελεύθερα τζίνι έχασαν σ' αυτό το παιχνίδι. Μα η ήττα ήταν για όλους. Δεν μπορούσαν πια να ξεκάνουν αυτό που έκαναν. Δεν ήξεραν πώς να ελευθερώνονται από το δοχείο τους και να ανακτούν τις προηγούμενες δυνάμεις τους. 

Ευτυχώς κάποια τζίνι ποτέ δεν πιάστηκαν στην παγίδα, ενώ κάποια άλλα κατάφεραν τελικά να ελευθερωθούν. Κάτι όμως έχει αλλάξει πια για τα ελεύθερα τζίνι. Ποτέ δε θα είναι όπως πριν, γιατί τώρα έχουν την εμπειρία του παιχνιδιού. Γνώρισαν νέες έννοιες, όπως αυτές της ηθικής και της υπευθυνότητας. Έννοιες που όταν δεν περιορίζονται στην επιβίωση των δοχείων, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την απελευθέρωση των τζίνι και τη δημιουργία ενός πολύ καλύτερου παιχνιδιού.

Είμαστε Ένα;

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ;

Όμορφη η ιδέα της ενότητας. Είναι όμως αλήθεια ότι είμαστε όλοι ένα; Ότι η ατομικότητα είναι ψευδαίσθηση;

Σε πειράματα της Κβαντομηχανικής έχει βρεθεί πως όσο και αν απομακρύνουμε δύο σωματίδια που ήταν αρχικά συνδεδεμένα, κάθε επίδραση στο ένα επηρεάζει και το άλλο. Από αυτή την παρατήρηση έχουν εξαγάγει διάφορα φιλοσοφικά συμπεράσματα, όπως ότι όλα συνδέονται, όλα είναι ένα και δεν υπάρχει ατομικότητα. Αν και η επιστήμη παραδέχεται ότι δεν είναι σε θέση να ορίσει ή να μετρήσει τη συνείδηση, φαίνεται να θεωρεί δεδομένο ότι είναι και αυτή μέρος του υλικού σύμπαντος και διέπεται από τους ίδιους φυσικούς νόμους.

Οι κοσμολογικές θεωρίες ξεκινούν με τη δημιουργία του σύμπαντος και υποθέτουν -χωρίς να το λένε ανοιχτά ή ίσως και χωρίς να το συνειδητοποιούν- ότι η συνείδηση δημιουργήθηκε αργότερα, όσο το σύμπαν εξελισσόταν. Φανταστείτε λοιπόν ότι με κάποιο μυστηριώδη και ανεξιχνίαστο τρόπο δημιουργήθηκε ένα πρόγραμμα, κι αυτό στη συνέχεια εξελίχθηκε και δημιούργησε τους χρήστες του... Φυσικά, οι χρήστες δε φαίνονται όταν βλέπεις μόνο την οθόνη. Τα αποτελέσματα από τις ενέργειές τους φαίνονται, ωστόσο, κι έτσι υποψιάζεσαι ότι υπάρχει και κάτι άλλο, μια βούληση που ελέγχει το πρόγραμμα, αν και με κανέναν τρόπο δεν μπορεί να μετρηθεί. Δυστυχώς, οι κοσμολογικές θεωρίες θεωρούν ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ αυτό που δεν μπορούν να μετρήσουν και ΑΥΘΥΠΑΡΚΤΟ αυτό που μετρούν.

Και μέσα σ' αυτό το σκηνικό έρχονται και τα μηνύματα από το Υπερπέραν, δια στόματος "εκλεκτών" μέσω των οποίων επικοινωνούν κάποια ανώτερα όντα. Μηνύματα ποτισμένα με την ιδέα ότι όλοι είμαστε ένα, πως το "εγώ" είναι κακό και εξοβελιστέο. Το σύνολο είναι το παν, το άτομο τίποτα.

Η ενότητα είναι μια ευγενής ιδέα. Η αγάπη είναι το ανώτατο ιδεώδες. Όποιος λοιπόν μιλάει γι' αυτά δεν μπορεί παρά να έχει καλές προθέσεις... Εξάλλου, τα εξελιγμένα αυτά όντα υπόσχονται τόσο όμορφα πράγματα... Άλλες διαστάσεις, ελευθερία, αθανασία.

Η αθανασία υπήρξε ανέκαθεν ένας πολυπόθητος στόχος, και οι θρησκείες ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν όταν υπόσχονταν αιώνια ζωή. Μόνο που η αιωνιότητα είναι δεδομένη για ένα πνευματικό ον. Δεν μπορείς να πεθάνεις ως πνεύμα, εκτός ίσως αν χάσεις τη συνείδησή σου. Φαίνεται ότι κάποιες εξωγήινες φυλές λειτουργούν εδώ και χιλιάδες χρόνια στο επίπεδο της συλλογικής συνείδησης. Δε γνωρίζω πόσο εύκολο ήταν να επιτευχθεί αυτό από τους εξουσιαστές τους ούτε πόσος χρόνος χρειάστηκε, παρόλα αυτά η συλλογικότητα δε φαίνεται να αποτελεί την έμφυτη κατάσταση ενός πνευματικού όντος. Γιατί εξ ορισμού ένα πνευματικό ον είναι Αιτία, Πηγή, Δημιουργός. Δεν είναι μέλισσα που εργάζεται αιώνια σε μια κυψέλη, υπακούοντας τυφλά σε μια συλλογική συνείδηση. Αν όμως μια ολόκληρη κοινωνία όντων λειτουργούσε με μία μόνο συνείδηση, δε θα ήταν οι τέλειοι εργάτες; Υπόδουλοι σε μια συνείδηση που ελέγχει τα πάντα. Μια συνείδηση που είναι ταυτόχρονα και συνείδηση όλων. Υπάρχει χειρότερος θάνατος από αυτόν;

Ευτυχώς οι ανυπότακτοι γήινοι, μέσα σε όλη τη σύγχυσή τους για το ποιοι πραγματικά είναι, αντιστέκονται εν αγνοία τους εδώ και χιλιάδες χρόνια στην υποδούλωση της συνείδησής τους. Γιατί πολλοί από αυτούς δεν είναι καθόλου τυχαίοι... 

Όμορφη η ιδέα της ενότητας. Μα ειδικά οι όμορφες ιδέες είναι αυτές που γίνονται παγίδες στα χέρια κάθε επίδοξου υποδουλωτή.

Ο Λαβύρινθος

Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ

Κάποτε, σε κάποιο χωροχρονικό συνεχές, ζούσε ένα Ον τόσο ελεύθερο, που μπορούσε να φεύγει και να επιστρέφει όποτε το επιθυμούσε. Ένα Ον με μεγάλη περιέργεια. Ταξίδευε κοντά και μακριά, ψηλά και χαμηλά, αναζητώντας ατέρμονα να δημιουργεί, να γνωρίζει και να βιώνει τα πάντα.

Κάποτε βρέθηκε σ' έναν τόπο και χρόνο που δε θα ξεχνούσε ποτέ. Βρέθηκε μπροστά σ' έναν τοίχο τόσο απέραντο, που δεν μπορούσε να βρει πού άρχιζε ή πού τελείωνε. Εκεί που ετοιμαζόταν να κάνει στροφή και να συνεχίσει την περιπλάνησή του, φώτα στα χρώματα του ουράνιου τόξου άστραψαν μέσα στα μάτια του, που έβλεπαν τα πάντα. Πλησιάζοντας περισσότερο, είδε ότι τα φώτα σχημάτιζαν σύμβολα που δεν κατανοούσε - ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ.

Κάτω από τα εκτυφλωτικά φώτα, μια ανοιχτή πόρτα το προσκαλούσε να μπει. Καθώς ήταν ένα Ον με μεγάλη περιέργεια, πέρασε την πόρτα και βρέθηκε σε μια φωτεινή και ευάερη αίθουσα γεμάτη θαυμαστά πράγματα. Καταρράκτες, δέντρα, πλούσια βλάστηση και πολύχρωμα λουλούδια, ενώ κάθε λογής μορφές ζωής χόρευαν στη μαγευτική μουσική που έβγαινε από τα φώτα του ουράνιου τόξου. Τι θεσπέσιο μέρος! Στην αίθουσα υπήρχαν κι άλλες πόρτες, που οδηγούσαν μέσα από διαδρόμους σε πολλές ακόμη πιο υπέροχες αίθουσες, που επίσης είχαν πόρτες. Υπήρχαν γρίφοι για να απαντηθούν, μυστήρια να λυθούν και μυριάδες ακόμη παιχνίδια!

Τόσα πολλά ήταν τα παιχνίδια και όλα αυτά που μπορούσε να δει και να κάνει, που έχασε τελείως την αίσθηση του χώρου και του χρόνου σ' αυτό το απέραντο, θαυμάσιο μέρος. Δε σκέφτηκε όμως να σημειώσει τη διαδρομή του, καθώς έμπαινε όλο και πιο βαθιά στο Λαβύρινθο.

Κι όσο προχωρούσε, οι αίθουσες και οι διάδρομοι γίνονταν μικρότερες και σκοτεινές. Οι πόρτες ήταν τώρα πολύ περισσότερες από πριν, και μερικές φορές έκλειναν πίσω του μ' ένα θόρυβο εκκωφαντικό, που αντηχούσε στα σκοτεινά βάθη του Λαβύρινθου. Κοιτώντας πίσω του διαπίστωνε ότι οι πόρτες εξαφανίζονταν, όμως δεν ανησυχούσε και σκεφτόταν ότι θα έβρισκε το δρόμο έξω από το Λαβύρινθο - κάποια μέρα.

Σκιές περνούσαν από τα σκοτεινά, υγρά μέρη, όπου αόρατα χέρια το τραβούσαν, το έσπρωχναν, το χτυπούσαν και το τσιμπούσαν. Η ευχαρίστηση μετατράπηκε σε πόνο, και στη μάταιη αναζήτησή του το μόνο που σκεφτόταν πια ήταν η απόδραση. Πώς παγιδεύτηκε σ' αυτό το μέρος; Και πώς θα κατάφερνε να ξεφύγει;

Καθώς προχωρούσε συνάντησε ανθρώπους και τους ρώτησε αν γνώριζαν πώς θα βγει από το Λαβύρινθο. Κι εκείνοι απλώς κοίταζαν με το βλέμμα κενό και ρωτούσαν: "Τι είναι ο Λαβύρινθος;"

Τελικά συνάντησε μια γυναίκα με ένα αναμμένο κερί, που του είπε: "Ακολούθησέ με, έχω βρει τη Φώτιση". Μιας και δεν είχε συναντήσει κανέναν άλλο με Φώτιση, την ακολούθησε ακόμη και στα πιο σκοτεινά τούνελ, αναζητώντας διέξοδο από το Λαβύρινθο. Εξερεύνησαν διαδρόμους στους οποίους δεν είχε βρεθεί ποτέ πριν, μα τελικά το κερί της κάηκε, και το ον απέμεινε πάλι χαμένο στο σκοτάδι.

Αναζήτησε κι άλλους ανθρώπους με Φώτιση και τους ρώτησε πού βρήκαν τα κεριά τους. Κάποιοι είπαν ότι άκουσαν τη φωνή του "Θεού" στο κεφάλι τους, που τους έλεγε "Πηγαίνετε προς το Φως", κι έτσι οδηγήθηκαν στα κεριά. Άλλοι είπαν ότι είδαν κάποιο "Θεό" με τα μάτια τους, έμαθαν τα μυστικά της Φώτισης και έλαβαν τη Φωτιά από τους "Θεούς".

Ακολούθησε πολλούς ανθρώπους με Φώτιση, αλλά κάθε φορά κατέληγε σε αδιέξοδα, στα σκοτεινά βάθη του Λαβύρινθου. Έτσι, έπαψε ν' ακούει τους ανθρώπους με τα κεριά και προσπάθησε να βρει τρόπο να βγει μόνο του.

Σκέφτηκε και σκέφτηκε, και τελικά συνειδητοποίησε ότι το μόνο που χρειαζόταν να κάνει ήταν να θυμηθεί το δρόμο που είχε διανύσει ως εκεί. Αυτό, βέβαια, δεν ήταν καθόλου εύκολο, όμως ήξερε πως έπρεπε να πετύχει. Άρχισε να ανακαλεί τα βήματά του στο σκοτάδι, και όταν ξεχνούσε ποια στροφή είχε πάρει ή ποια πόρτα είχε περάσει, καθόταν με κλειστά μάτια και κοιτούσε τις αναμνήσεις του για να δει το δρόμο που είχε ακολουθήσει.

Ήταν πανευτυχής που είχε βρει τον τρόπο να βγει από το Λαβύρινθο. Σκέφτηκε να το πει στους ανθρώπους με τα κεριά, γιατί κι εκείνοι έψαχναν την έξοδο. Όμως τον απέφευγαν ή τον κορόιδευαν, λέγοντας "Ποιος είσαι εσύ που θα μας δείξεις το δρόμο; Είσαι κι εσύ χαμένος στο Λαβύρινθο, όπως κι εμείς! Οι Θεοί του Φωτός δείχνουν το δρόμο. Δεν είναι παγιδευμένοι όπως εσύ, οπότε θ' ακούσουμε εκείνους, κι όχι εσένα".

Έτσι, συνέχισε μόνος, αφού διαπίστωσε ότι ανάλωνε όλο του το χρόνο προσπαθώντας να πείσει τους ανθρώπους με τα κεριά, αντί να ακολουθεί το σχέδιό του. Κάποιες φορές έπρεπε να βρει πόρτες που είχαν εξαφανιστεί, αλλά με μεγάλη υπομονή ανακάλυψε τα κλειδιά για τις κρυφές πόρτες και συνέχισε το δρόμο του. Κάποιες φορές σκέφτηκε να εγκαταλείψει, επειδή έπρεπε να περάσει από τους διαδρόμους του πόνου, όμως η θέλησή του ήταν ισχυρή και συνέχισε.

Τελικά βρέθηκε έξω από το Λαβύρινθο. Το Ελευθερωμένο Ον χάρηκε την ελευθερία του άπειρου χρόνου και χώρου. Έπειτα όμως άρχισε να σκέφτεται τους ανθρώπους που είχε αφήσει πίσω του, παγιδευμένους στο Λαβύρινθο. Ένιωθε άσχημα γι' αυτούς που ήταν παγιδευμένοι και ήθελε ακόμη να τους βοηθήσει. Ωστόσο, υπήρχε περίπτωση να παγιδευτεί ξανά μέσα στο Λαβύρινθο, αν επέστρεφε εκεί. Θυμόταν επίσης ότι οι άνθρωποι τον κορόιδευαν και άκουγαν μόνο τους Θεούς της Φώτισης. Έτσι, το Ελευθερωμένο Ον σήκωσε τους ώμους και σκέφτηκε "Υποθέτω ότι θα πρέπει να βρουν το δρόμο μόνοι τους".

Τη στιγμή που έκανε να φύγει, είδε ένα άλλο Ελεύθερο Ον να πλησιάζει το Λαβύρινθο. Μεγάλη θλίψη τον πλημμύρισε, γιατί ήξερε ότι κι αυτό το Ελεύθερο Ον θα παγιδευόταν στο Λαβύρινθο. Προσπάθησε να του αλλάξει γνώμη, αλλά μάταια.

Το Ελευθερωμένο Ον ήταν έτοιμο να τα παρατήσει, όταν μια ιδέα έλαμψε ξαφνικά στο νου του. Είχε ακόμη τις σημειώσεις του από τη διαδρομή του έξω από το Λαβύρινθο, κι έτσι τις έδωσε στο Ελεύθερο Ον, λέγοντάς του: "Ορίστε, πάρε μαζί σου αυτό το βιβλίο. Μπορείς να το χρησιμοποιήσεις σε περίπτωση που παγιδευτείς στο Λαβύρινθο. Πριν φύγεις, όμως, δώσε το στους ανθρώπους που αναζητούν τη Φώτιση - γιατί εκείνοι, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους, γνωρίζουν ότι βρίσκονται στο Λαβύρινθο και αναζητούν μια διέξοδο.

"Και όταν δώσω το βιβλίο στους ανθρώπους που αναζητούν τη Φώτιση, τι να τους πω ότι είναι;" ρώτησε το Ελεύθερο Ον.

Το Ελευθερωμένο Ον σκέφτηκε για λίγο και στη συνέχεια απάντησε: "Πες τους ότι είναι Φώτιση από τους Θεούς - αυτό θα το ακούσουν".

Aπόσπασμα από το βιβλίο του Truman Cash

με τίτλο The Eye of Ra

http://www.scribd.com/doc/60995884/Truman-Cash-The-Eye-of-Ra-Book-Two-pdf

Μετάφραση: Ariel

Το πρόβλημα του από μηχανής Θεού

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΟΥ

Πλανήτης Γη, έτος 2010. Τα έλλογα όντα που ζουν εδώ βρίσκονται αντιμέτωπα με τα κακόβουλα σχέδια μιας μικρής σκοτεινής ομάδας που έχει καταλάβει με υπόγεια μέσα τον οικονομικό έλεγχο του πλανήτη, εξαγοράζοντας τις συνειδήσεις των κυβερνήσεων και των διεθνών οργανισμών. Η πείνα μαστίζει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, ενώ ο κλοιός της φτώχειας και του ολοκληρωτικού ελέγχου σφίγγει όλο και πιο ασφυκτικά γύρω από τους υπόλοιπους. Τελικός στόχος: Η πλήρης φυσική και νοητική υποδούλωση των ανθρώπινων όντων, ώστε η μικρή αυτή σκοτεινή ομάδα να γίνει απόλυτος κυρίαρχος.

Όσοι μπορούν ακόμη να σκέφτονται και να εκφράζονται ελεύθερα αγωνίζονται να αφυπνίσουν και τους υπόλοιπους. Πολλοί επαναπαύονται στην πίστη τους σε κάποιο Θεό. Άλλοι έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στους Πλειάδιους, τους Αρχάγγελους, τους εξωγήινους και άλλα "όντα ανώτερης συνειδητότητας" που επικοινωνούν μέσω ορισμένων ανθρώπων και υπόσχονται το τέλος όλων των δεινών με το πέρασμα του πλανήτη Γη σε μια άλλη διάσταση. Οι "πληροφορίες" τους σχετικά με τον άνθρωπο, το Θεό και την ιστορία του πλανήτη θα γέμιζαν αρκετά βιβλία, μα κινούνται πάντα στο επίπεδο της ύλης, θεοποιώντας την ενέργεια (ως ανώτερης από την ύλη, ενώ είναι στην πραγματικότητα μια άλλη μορφή της) και υλικοποιώντας την πνευματικότητα συσχετίζοντάς την με το DNA. Αυτοί οι σύγχρονοι από μηχανής θεοί μοιάζουν χειρότεροι και από τους θεούς των αρχαίων θρησκειών, αφού προσπαθούν να πείσουν τον άνθρωπο πως είναι μηχανή και πως μηχανικά θα σωθεί.

Πλανήτης Γη, ένας πλανήτης φυλακή. Τα έλλογα όντα που ζουν εδώ είναι παγιδευμένα με τον μοναδικό τρόπο που θα μπορούσαν να παγιδευτούν: Με την απόκρυψη ή την έντεχνη αλλοίωση της Γνώσης σχετικά με την αληθινή τους φύση και τις απεριόριστες δυνατότητές τους. Κι αυτός ήταν ο πρώτος σκοτεινός στόχος πριν οι άνθρωποι βρεθούν αντιμέτωποι με ένα ζοφερό μέλλον. Η δική τους δύναμη αποδόθηκε σε κάθε λογής θεούς και υπερφυσικές δυνάμεις. 

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ανακτήσει την ελευθερία του με τη βούληση κάποιου άλλου. Η πνευματική αναγέννηση δεν επιτυγχάνεται με κανενός είδους τεχνολογία. Είναι ένας δρόμος που κάθε ον πρέπει μόνο του να διανύσει. Μόνο τότε ο δρόμος θα έχει νόημα και αξία. Και μόνο τότε θα οδηγεί πραγματικά προς τα έξω.