ΠΟΙΗΣΗ - POETRY

ΑΡΙΕΛ 

Να κρατηθώ από κάπου προσπαθώ, 

γιατί δεν είμαι πουθενά.

Ξεχνώ και γνώση δική μου επινοώ, 

γιατί όλα τα γνωρίζω.

Μορφές αλλάζω διαρκώς, 

γιατί μορφή δεν έχω. 

Μπορώ να κάνω ή να είμαι οτιδήποτε

γιατί τα πάντα είμαι, μα και τίποτε. 

ABOSOLUTES
Don't talk to me of proper measure
I only give the whole of me
or I don't bother.
And when I'm gone,
no trace of me is to be found
still lingering around.
Yes, I admit
I get infinitely into it...
or not at all.
Numbers are fine
but in my universe
zero and infinity are the best
cause after all, that's what I am
an absolute with no beginning and no end.
And if this universe protests
my pure desire for absolutes
forthwith I make my own rules.


ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ
Η αυγή που άργησε να ‘ρθεί
κανέναν δε βρήκε να ξυπνήσει.
Μάταια ο ήλιος έψαξε
μάτια για να τ’ ανοίξει.
Κι εσύ γαλήνια κοιμόσουν
παραδομένη στης νέας σου κατοικίας
την υγρή αγκαλιά.

Κάποιοι με πνεύμα αδύναμο
είπαν πως ήταν τιμωρία απ’ το θεό.
Στην ενοχή των άλλων
αθώωση για τους ίδιους βρίσκουν,
στις αμαρτίες των άλλων
την καλοσύνη υποδύονται.
Σκέψη τόσο μικρή
πώς θα μπορούσε στο δικό σου μεγαλείο
να προκαλέσει έστω κάποια αμυχή;

Χάθηκες, κι όμως αιώνια ζεις
Το κάποτε απ’ το τώρα δεν απέχει στάλα
Οι ιδέες δε γνωρίζουν αποστάσεις
κι ούτε χρειάζονται μια γη για να σταθούν
μέσα στους ίδιους τους ανθρώπους ζουν
και είναι η καρδιά τους,
όχι η θάλασσα
η αληθινή σου κατοικία.

SOMEWHERE BEYOND TIME

Somewhere beyond time

I'm lying in the snow
still shivering
still not knowing why...
I see him once again
his image still reflecting
on my lonely path
an angel from another world
he holds me with so innocent a smile
and innocent I am
as I miss his knife again
and from the same lethal stub
again I die.
Somewhere beyond time
this lonely path is without end
although he's long been gone
his image still reflects
in you...

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΓΓΕΛΟ
Πρώτος εσύ ανάμεσα στους πρώτους 
του Αυτοκράτορα ο εκλεκτός
στα πέρατα του γαλαξία
λαμπρές στρατιές να οδηγείς μπορούσες
και πάντα να γυρίζεις νικητής.

Στο αστραφτερό σου όχημα επάνω
σωτήρας κι εξουσιαστής
δέος να προκαλείς μπορούσες
στον κόσμο των ανθρώπων
κι αυτοί γονατιστοί εκλιπαρούσαν
για έλεος και βοήθεια θεϊκή.

Μα την αγνή αγάπη τους για σένα
αυτή δεν την μπορούσες...
σαν βέλος σε χτυπούσε στην ψυχή
που πληγωμένη δάκρυα έχυνε
γι' αυτούς που σαν θεό σε προσκυνούσαν
γι' αυτούς που από σένα
δεν ήτανε λιγότερο θεοί.

ΘΥΜΑΣΑΙ;

Θυμάσαι

το άστρο που μ' επισκεπτόσουν

παιδιά σαν ήμασταν στο σύμπαν;

Τόσες φορές πάλι που γίναμε παιδιά

το πρώτο άστρο έπαψε σιγά σιγά

στη μνήμη μας να φέγγει.

Ποιος ξέρει αν υπάρχει πια...

Θυμάσαι

τις εξορμήσεις μας στ' αστέρια

τους ουρανούς που σου ζωγράφιζα

και τις μορφές που έφτιαχνες για μένα;

Τότε τη λήθη δε γνωρίζαμε

κι ούτε είχαμε υποψιαστεί

τέτοια τροπή ότι μπορούσαν τα πράγματα να πάρουν.

Θυμάσαι

απ' τα παιχνίδια μας το πιο αγαπημένο

ήταν να είσαι εγώ, κι εγώ εσύ.

Λέξη γι' αυτό ποιος θα μπορούσε τώρα να σκεφτεί;

Τότε που αιθέρια ήταν η ζωή

πόσο απλό ήταν στ' αλήθεια

να είμαστε μαζί.

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ (1)
Στο αέναο τρεμόπαιγμά τους

οι εικόνες του σύμπαντος

αντανακλούν ακόμη το σημάδι σου.

Άυλα δάκρυα ποτίζουν τα αιθέρια μονοπάτια

που περιδιαβαίνει ο νους 

αναζητώντας το μαγικό ραβδί

που θα σε φέρει πίσω.

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ (2)

Τ' αστέρια σαν κοιτώ

την ίδια πάντα νιώθω νοσταλγία
για σένα που δεν είσαι εδώ.
Ψεύτικα κάνω πως σε αναζητώ
και ψεύτικα σε βρίσκω
στη μια ψυχή μετά την άλλη
αφού καλά το ξέρω
ότι εδώ δε θα σε βρω.
Τ' αστέρια δε θέλω άλλο να κοιτώ
το νου μου έτσι μήπως ξεγελάσω,
μήπως και καταφέρω να ξεχάσω
ότι δεν είσαι εδώ.

BECAUSE I SAID SO

White is the color of my soul
and it includes nothing and all
because I said so.
I touch the sky with my finger
and yet so many questions linger
because I said so.

Light in the darkness I will be
no other light will set me free
because I said so.

If I'm alone or I belong
if I am weak or if I'm strong
if this is right or that is wrong
no other reasons will be found
it's just because I said so.

HΟΜΕ
Another star, another destination
and sure I'm welcome
sure I'm intriguing
nevertheless, a stranger.
I can stay here with you
if only for a while
so used to traveling alone
don't mind goodbyes anymore
but let this illusion last a bit more
do not remind me too soon
that I do not belong.
No need to worry, I'll be fine
this sense of freedom I wouldn't trade
it's just this feeling that I get
when gazing at the night sky
in my complacent loneliness
I cannot help but wonder
what if one of the stars out there
is actually my home?

ΣΕ ΒΛΕΠΩ

Τυλίχτηκες και πάλι το μανδύα
που σε κάνει αόρατο
για να με πλησιάσεις δίχως να σε δω
και τις πληγές σου αγγίξω.

Μα εγώ σε βλέπω...

σε νιώθω σαν σταγόνα
φιλήδονα στο κορμί μου να κυλάς
νιώθω τις σκέψεις σου καυτή ανάσα πλάι μου
τις νύχτες που είμαι μόνη.
Σε βλέπω

σ' απόσταση αναπνοής σαν πλησιάζεις
και τα σημάδια να διαβάσεις προσπαθείς
σε βλέπω σαν βυθίζεσαι
στους κόσμους που ονειρεύεσαι μαζί μου
εκεί που δίχως φόβο παραδίνεσαι
σε χάδια που τις πληγές θα γιάτρευαν
αν μόνο μ' άφηνες
μέσα απ' το μανδύα να σ' αγγίξω.
Να κρύβεσαι δεν έχει νόημα πια
σε βλέπω...

ΚΑΤΙ ΑΛΛΑΖΕΙ...

Κάτι αλλάζει
στα γνωστά λημέρια του
ο νους πια δε συχνάζει
το μέχρι χτες αδύνατον
σύνηθες και απλό φαντάζει
η μακριά νύχτα υποχωρεί
στη νίκη που γλυκοχαράζει
κάτι αλλάζει...

ΟΜΟΡΦΗ ΘΛΙΨΗ...

Γιατί είναι τόσο όμορφη η θλίψη;
Είναι γιατί απλόχερα της πρόσφερες
τη δική σου αιθέρια ομορφιά
τότε που δεν πονούσε τόσο
τότε που ο θάνατος ήταν για λίγο
τότε που όλα ήταν ένα παιχνίδι...

ΕΝΤΟΛΗ
Παραμέρισε σκοτεινέ φρουρέ
την απαγορευμένη πύλη να διαβώ.
Κάτω στα υγρά υπόγεια
των ανεκπλήρωτων ονείρων
που σαν χλωμά φαντάσματα αιώνια τριγυρνούν
μια στιγμή αγέννητη με περιμένει.
Τρεμοσβήνοντας αδύναμα
στη ζωή να έρθει λαχταρά.

Παραμέρισε σκοτεινέ φρουρέ
έχει σημάνει η ώρα
απ' τις αγέννητες στιγμές την πιο αγαπημένη
από τον Άδη της στο φως να φέρω.

ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΣΟΥ 

Σε μια περιπλάνηση χωρίς πυξίδα και χάρτη 

στ' αστέρια για αιώνες ταξιδεύοντας 

του ουρανού μοναχικές λεωφόρους διασχίζοντας 

σε πλανήτες εξωτικούς για λίγο στάθηκα 

στο φως των φεγγαριών τους αφέθηκα 

και πάλι για να φύγω δίχως γυρισμό 

την αναζήτηση να συνεχίσω 

καθώς οι αισθήσεις μου δικαίωναν τη γλυκιά προσμονή 

και μού σιγοψιθύριζαν πως τ' άστρο σου πλησίαζα 

που με το γνώριμο αγαπημένο φως του 

περίμενε απαλά να με τυλίξει και να με υποδεχτεί 

σ' εκείνο το σημείο του χώρου και του χρόνου 

που οι κόσμοι μας ενώθηκαν. 

ΜΑΓΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ 

Καθώς πετάς και φεύγεις μακριά,

τη σκόνη σου σκορπίζοντας τη μαγική,

το βλέμμα στρέφεις πότε πότε και κοιτάς

την ερημιά που ξάφνου ζωντανεύει,

την ταραχή που γίνεται γαλήνη.

Όμως δε μένεις, ολοένα και πιο ξέμακρα πετάς

το αγαπημένο σου παιχνίδι συνεχίζεις

σαν άνεμος αθέατος περνάς

και μυστικά τα πάντα διαποτίζεις. 

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Γη ακλόνητη μπορείς να γίνεις

στην αγκαλιά σου κόσμους να κρατάς

και να τους διατηρείς

στου χρόνου τη ροή.

Νερό ευκίνητο μπορείς να γίνεις

μορφή ν' αλλάζεις διαρκώς

να φεύγεις και να στέκεσαι

να είσαι οργή ή γαλήνη.

Αέρας άπιαστος μπορείς να γίνεις

κάθε σχισμή να εξερευνάς

από ψηλά και χαμηλά

αθέατος τα πάντα ν' ατενίζεις.

Φωτιά ανίκητη μπορείς να γίνεις

ήλιος τους κόσμους να φωτίζεις

ή με ασυγκράτητη ορμή

τα πάντα να αφανίζεις.

Κι όλα καινούρια να τα φτιάχνεις

πάλι από την αρχή.

ΨΥΧΗ

Τις ώρες μετρούσε σκυφτή η ψυχή

όσο ο ήλιος ανέβαινε κι έπεφτε πάλι.

Την απόδραση δεν είχε ως τότε σκεφτεί

ίσως γιατί απ' την πολλή τη ζάλη

ξεχνούσε να κοιτάξει έξω απ' το κελί.

Ίσως γιατί δεν είχε καταλάβει

πως κάγκελα και τοίχοι ήταν από χαρτί.

Ίσως γιατί δεν ήξερε ότι μπορούσε

απ' το κελί να γίνει πιο μεγάλη.

ΟΤΑΝ Ο ΗΛΙΟΣ ΚΡΥΒΕΤΑΙ 

Όταν τα σύννεφα βαριά μαζεύονται,

σε τόπο μακρινό αποσύρεσαι,

όπου κανείς δε θα σε βρει. 

Κι εκεί το δάκρυ γίνεται ποτάμι, 

μα δε σε νοιάζει, κανείς δε θα το δει.

Μέχρι να πάψει η μπόρα,

μέχρι ο ήλιος ξανά να βγει,

κανείς δε θα προσέξει

ότι για λίγο είχε κρυφτεί. 

ΤΩΡΑ

Το τώρα μόλις έφυγε, 

λίγο πριν να το φτάσεις

ένα ίσως σε καθυστέρησε 

για άλλη μια φορά.

Πότε θ' αποφασίσεις, 

πότε το ίσως πίσω σου θ' αφήσεις;

Μετέωρη η ζωή σου βρίσκεται 

στο πριν και στο μετά. 

ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΣΚΕΨΗ 

Τη μια ζωή μετά την άλλη 

τα ίδια δεινά σ' ακολουθούσαν. 

Μα η αιτία πάντα αόρατη περνούσε 

ύπουλα πίσω από τη ματιά σου, 

καθώς εσύ μπροστά κοιτούσες μόνο. 

Μια σκέψη που έκανες παλιά, 

και δε θυμόσουν πια, 

κάποτε ανώδυνη και απλή, 

αθώα και βολική, 

κρυμμένη πίσω απ' τις σκιές 

τα βήματά σου οδηγούσε. 

ΟΙ ΕΥΧΕΣ ΜΟΥ 

Ευχήθηκα να μη γίνω ποτέ πλούσια

για να αναπτύξω τον εσωτερικό μου πλούτο.

Ευχήθηκα προκλήσεις και δυσκολίες,

για να αναπτύξω την εσωτερική μου δύναμη.

Ευχήθηκα η ευτυχία μου να είναι πάντα εύθραυστη,

για να ανακαλύψω την εσωτερική ευτυχία.

Δεν έχω παράπονο, οι ευχές μου πραγματοποιήθηκαν. 

Όχι, δε θα συμβούλευα ποτέ κανέναν να προσέχει τι εύχεται. 

Μόνο να θυμάται τι ευχήθηκε. 

Η ΠΕΡΙΦΡΑΞΗ 

Ο κόσμος του ήταν άπειρος, 

όμως το ον περίφραξε το χώρο γύρω του

κι είπε πως μόνο αυτός υπάρχει. 

Για να μπορεί τα όρια κάθε τόσο να επεκτείνει, 

κι έτσι να έχει πάντα κάτι νέο να ανακαλύψει. 

ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ 

Κουράστηκες, είπες, μ' αυτό το παιχνίδι. 

Κάθε σου νέα αρχή ήταν μάταιη. 

Το διαφορετικό ήταν ίδιο, το νέο παλιό. 

Μέχρι που βρήκες το θάρρος 

ν' αντικρίσεις το παρελθόν κατάματα.

Κι έπαψε να σ' ακολουθεί. 

Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ 

Σε κάθε εκατοστό του μαγικού καθρέφτη σου, 

μυριάδες σκέψεις κι επιθυμίες 

λέξεις και συναισθήματα αποτυπωμένα. 

Όλη σου η ζωή, όλο το Σύμπαν 

μες στον καθρέφτη σου χωράει. 

Το πριν και το μετά, η άβυσσος και η αρμονία. 

Συνήθισες τόσον καιρό πια τον καθρέφτη να κοιτάς, 

που πίστεψες πως όλα είναι εκεί. 

Το βλέμμα σου να στρέφεις ξέχασες. 

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΣΟΥ 

Στο δρόμο για τον προορισμό σου 

κίβδηλα όνειρα και απομιμήσεις 

σε ικετεύουν να λοξοδρομήσεις 

από το μόνο γνήσιο όνειρο - το δικό σου. 

ΜΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

Στη σιωπή φτερούγιζε η προσδοκία 

καθώς το όνειρο νωχελικά ξυπνούσε 

και την ημέρα άρχιζε να υφαίνει 

με νήματα πολύχρωμα. 

Στου νου τα κρυστάλλινα νερά 

σκυμμένες οι σκέψεις στολίζονταν 

θέλοντας σε ομορφιά να παραβγούν 

η μια την άλλη. 

Και στη σιωπή φτερούγιζε η προσδοκία. 

Μια σκέψη με το χρόνο στροβιλίστηκε 

σ' έναν ερωτικό χορό 

ανάσα δίνοντας στης μέρας το υφαντό 

σε κάθε ίνα του κυλούσε τώρα η ζωή. 

Κι ένα χάδι κρυφά μού ψιθύρισε 

σπάζοντας τη σιωπή 

πως από μέρη μακρινά ταξίδεψε 

με τα φτερά του ονείρου 

για να με βρει. 

ΕΣΥ

Εσύ,

που δύσκολα βαδίζεις μες τη λάσπη

με χέρια ματωμένα και όπλα φονικά, 

με μάτια που το δάκρυ ξέχασαν

από τη μάχη φεύγεις νικητής.

Κι όμως εσύ

το σύμπαν διέσχιζες μ' ένα σου βήμα

τ' αστέρια στην παλάμη σου κρατούσες

φωτίζοντας πλανήτες με τα μάτια σου

προτού οικτρά να ηττηθείς. 

-------------

When all look unfamiliar

when all traces are gone

there's still a star inside you

to guide you home. 

-------------

MEMOIRS OF A SPIRIT 

Caught in this game of animation 

I looked for truths I've always known 

and so the things of my creation 

had to denounce and disown. 

Through fire and ice I have traveled 

without getting chilled or burned 

the game of life I discovered 

has no beginning and no end. 

The night is now slowly falling 

but still in pitch dark I can see 

and even if Life is not calling 

for now and ever I will Be.